Category: huisvrouwtje zijn

Bedankt, juf!

En daar was plots het einde van het schooljaar. De kindjes maakten een tekening voor de juf en Manon, die nu al 3 maanden erom vroeg, mocht bloemetjes uitkiezen voor haar juf. Ze koos een plantje: zacht paarse petunia. Aidan wilde natuurlijk zijn zusje volgen en ook bloemetjes geven, maar hij koos pink kisses, oftewel dianthus (een soort mini anjers).

pink kisses

Purple_Petunia

Volgend jaar zit mijn kleine meid in het eerste studiejaar. Ze is er apetrots op. Op de “grote” speelplaats mogen spelen, leren lezen en schrijven! Haar rapport was een zee van groene smileys, juf Mireille vol lof en vertrouwen voor haar toekomst in de lagere school.

Aidan gaat naar de eerste kleuterklas. Hij gaat nog steeds graag naar school, hoewel mama loslaten ’s ochtends wat moeilijk kan zijn. Op de oudercontact de verwachte informatie: meneertje luistert niet zo goed naar de juf en heeft nog veel moeite met delen. Ook thuis werken we daaraan. Maar voor de rest doet hij het super goed! Volgend jaar begint hij samen met nog wat klasgenootjes opnieuw bij juf Céline. Hij is van de jongste in de klas en er zouden anders maar 3 kindjes in het instapklasje zitten. Met een klein klasje kan de juf dan gedifferentieerd taken geven, en hem persoonlijk en specifiek uitdagen. Vanaf januari wordt er in de klasjes geschoven en zal hij bij juf Yana in de klas zitten. Ook hier heeft de juf er vertrouwen in dat onze jongeman nog een hele fijne evolutie zal doormaken.

Ze worden snel groot, die kindjes…

Mooie, mooie Kate

We vergaapten ons allemaal aan Kate Middleton deze week. Professioneel opgemaakt en gekapt stond ze 12 uur na de geboorte van haar tweede kindje voor de deur van het hospitaal in een dure jurk, met de perfecte snit deze keer om de mummy tummy te verbergen. De jurk van de eerste bevalling was daar eerlijker in. Na 5 minuten foto’s nemen mocht ze in de comfortabele auto stappen op weg naar haar eigen bed, een nanny, een verpleegster, een vroedvrouw en haar eerstgeborene. Voor velen niet te geloven. Maar een vlotte bevalling, een goede styliste en nét genoeg tijd maken veel goed om een bijna onmogelijk plaatje neer te zetten. “Hoe is het mogelijk?”, vroeg iedereen zich af.

En dan kondigen ze hier in België aan dat er paal en perk gesteld moet worden aan lange(re) verblijven in de materniteit, bijna in dezelfde adem. En iedereen hoort: “Want zie, die kan het toch ook!?!”.

Om even te illusteren: de bevalling van Manon was niet vlot te noemen. Eerste keer dus heel veel onzekerheid, weeën die niet op gang kwamen, baxters langs hier en langs ginder, een slapeloze nacht en volledige uitputting. De bevalling zelf zorgde ook nog voor een bloedtekort, waardoor ik hulpeloos en zwak moest toekijken hoe Manon de volgende dag haar eerste badje kreeg. Rechtop zitten was die eerste dagen een hel en ik kreeg van één van de verpleegsters onder mijn voeten omdat ik bovenop de regelmatige dafalgan ook 1 enkele brufen had gevraagd voor de pijn. Toen ze mij vertelden dat ik omdat Manon net op de “wissel” geboren was mocht kiezen of ik nog een dag langer in het ziekenhuis bleef kon ik mijn geluk niet op en bleef dankbaar dat extra vijfde dagje. Op de foto’s zie ik er kapot, uitgeput en niet zo gelukkig uit, hoewel ik wel heel trots en blij was over dat mensje dat we net gemaakt hadden.

3 jaar later diende nummer 2 zich aan. Een heel ander verhaal. Weinig slaap maar wat je een normaal verloop van een bevalling kunt noemen met eerst rustig wat weeën en opbouwen naar de uiteindelijke vlotte bevalling. Luttele uren na de bevalling huppelde ik rond in de kamer om zelf vanalles te nemen, zelf Aidan te verzorgen, enz. Rechtop zitten was niet het minste probleem en ik smeekte de dokter bijna om naar huis te mogen die derde dag. Ik vergeet nooit de huilbui omdat ik nog een uur extra moest wachten tot het kinkhoest vaccin bij mij en mijn man gezet was en de gyn haar goedkeuring moest geven. Ik wilde naar huis, mijn eigen ding gaan doen! Ik was er klaar voor en ik voelde me gevangen!

Hiermee wil ik maar meegeven: mevrouw De Block, de ene bevalling is de andere niet. De ene zwangerschap is de andere niet. De ene vrouw is de andere niet. We zijn inderdaad niet ziek, maar ons lichaam is letterlijk binnenstebuiten gekeerd. Een strenge regel plaatsen op het verblijf in de materniteit is in mijn ogen niet direct de juiste aanpak. Een verandering in de algemene mentaliteit over hoe we met pas bevallen vrouwen omgaan en bijvoorbeeld de kraamhulp nog vlotter beschikbaar maken voor zij die vroeger naar huis gaan is misschien een betere zet. Dat die hulp automatisch geregeld wordt door het ziekenhuis, ook bezoekjes door de vroedvrouw en dat je als pas bevallen (of op bevallen staande moeder) niet jezelf door een kluwen van administratie moet worstelen om die hulp voordelig te krijgen lijkt mij ook een goede zet. Mijn toenmalige hospitalisatieverzekering gaf 3 jaar geleden daarin al een voorzet: de extra terugbetaling van de kraamhulp was evenredig met het verblijf in de materniteit. Bleef je langer, dan werden er minder uren terugbetaald, ging je snel naar huis dan kon je de hele kraamperiode van 6 weken genieten van 8u volledige terugbetaling van een crème van een kraamhulp die voor jou kookt, even stofzuigt en jou je broodnodige douche laat nemen en dut laat doen terwijl baby in goede handen is. Er zijn inderdaad veel landen waar poliklinisch of thuisbevallen de norm is, maar de omkadering van de jonge moeder is daar ook niet te vergelijken met wat wij hier hebben.

En ik stel ook voor dat u de screening voor postpartum depressie even anders organiseert. Mijns inziens een groter probleem dan dat extra dagje je kraamtranen hun gang te laten gaan in de veilige omgeving van je kamer op de materniteit.

My 2 cents…

Groeischeut

Het meest typische dat de mensen zien aan kinderen met een groeischeut zijn de broeken die plots te kort zijn, of t-shirts waar je kind plots niet meer in geraakt, mouwen die tekort geworden zijn en het kind staat daar als een vogelverschrikker in kleren die een kleine maand voordien eigenlijk nog wel pasten.

Een lastiger effect is dat ze zo snel groeien dat ze niet goed weten waar de uiteinden van hun ledematen zich bevinden. De gevolgen daarvan zijn een resem valpartijen met builen, blauwe plekken en gekneusde enkels tot gevolg.

Aidan is al 3x op dezelfde elleboog gevallen op school, maar is wel trots op zijn pleisters met Elmo.

Manon had gisteren een dikke enkel aan beide kanten, waar ze lustig op verder danste tot het bedtijd was en ze haar sokken uit deed en mij uitlegde dat dat dikke stuk eigenlijk toch wel pijn deed. Ik stuurde ze dus maar met andere schoenen naar school (anders gevormd aan de hiel) en meldde het toch even aan de juf, die het zou doorgeven aan de turnjuf voor vandaag.

Groeischeuten, het is me wat.

Freecyclen

Freecyclen bevat ook een element van eens gewoon een sjanske hebben. En dan misschien even snel iets regelen. Onlangs zette iemand hier 4 uitgespitte laagstam fruitbomen online. 2 perelaars en 2 appelbomen. Ik was de eerste die een ophaling kon regelen, dus gingen we bij mijn ouders om hun remorque en die avond lagen er 4 bomen op hun toekomstige plaats. De volgende dag stonden ze mooi rechtop en bemest. Hopelijk worden ze hun plekje goed gewoon, dan kunnen we volgend jaar misschien van ons eigen fruit genieten!

image

We weten natuurlijk niet hoe lang de bomen al uitgespit waren, het is dus bang afwachten of ze het gaan overleven. Één appelboom heeft toch al blaadjes gemaakt. Een eerste aarzelende stap. Fingers crossed!

Endimi leest een boek

Als ouder doe je je best, en zoek je raad, maar soms dan vind je het gedrag van je kind nog steeds vreemd. Een humeur dat plots omslaat, een drama natuurlijk op een moment of plaats waar je dat nu ECHT NIET kon gebruiken. Het vreet aan je eigen humeur, aan je geduld, met alle gevolgen en spanningen vandien. Gedrag dat je helemaal niet zag aankomen en zowat de hele dag om zeep helpt.

Ik vroeg hulp op een forum vol mama’s, en de titel van een boek kwam onmiddellijk naar boven. Bol.com hielp mij een handje en jawel 24u later bracht een lachende koerier mijn pakje. Temperamentvolle Kinderen van Eva Bronsveld.

Zodra ik na bedtijd wat tijd voor mezelf had begon ik te lezen. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes. Hoe verder ik lees, hoe harder ik Manon erin herken. Hoe meer ik ook de tekenen die beschreven worden in het boek zie gebeuren, en binnenkort hopelijk er op de juiste manier mee om kan. Het verklaart ook waarom toen ze kleiner was een tantrum van 45 (!) minuten geen uitzondering was en timeouts volgens het minutenschema van haar leeftijd geen verschil maakten.

De voorbije dagen lijkt het aanpassen van mijn omgang met de kinderen volgens de tips in het boek in elk geval al zijn effect te hebben: de voorbije 2 ochtenden verliepen bijna vlekkeloos, en beide ochtenden konden we van huis vertrekken op het uur dat ik voor ogen had, zonder drama, zonder geween van één van beide kindjes.

Gisterenavond liep het mis, geween, gebrul, maar ook daar weet ik intussen precies de oorzaak van. En dat hielp in het drama tot een minimum te kunnen beperken. We konden er samen over praten, en het deed Manon duidelijk goed dat ik begrip toonde voor het feit dat ze compleet over haar toeren ging.

En niet alleen voor Manon helpt dit. Hoewel zij op een leeftijd is waar dit makkelijker op te merken valt en ze al een degelijke conversatie aankan, zie ik ook hoe het gedrag van Aidan beïnvloed wordt door wat hij van haar aanvoelt. Met de nodige tantrums daar natuurlijk. En ook omgekeerd, hoe zij lijdt onder het gedrag van Aidan. Niet zoals je eerst zou denken uit jaloezie, maar door de extra prikkels die hij compleet onbewust toevoegt aan de situatie.

Nog 2/3 van het boek te gaan, maar de weinige info die ik tot nu toe al heb verzameld is de aankoop al meer dan waard geweest. Geen wondermiddel, maar zoveel tips waarmee ik de manier waarop ik naar de kinderen kijk kan aanpassen en waar zij duidelijk al goed op reageren. Een verademing en de eerste stap op een pad naar beter. Heerlijk.

Weekendje weg

Het is niet altijd makkelijk: 2 jonge kinderen, echtgenoot en ikzelf zelfstandig, huis, tuin, katten. Het kan wat teveel worden, en het is ook maar menselijk dat je soms maar zoveel kan doen tegelijk. Af en toe moeten we gewoon eens rustig kunnen ademhalen.

Daarom ook dat ik met beide handen de kans greep om van weekendje weg te doen met de echtgenoot. Vlakbij maar toch even weg van alles. De kindjes mochten bij mijn ouders logeren, en wij deden rustig ons ding. Op zaterdag bracht ik de kindjes weg, met de nodige frustratie onderweg wegens aanslepende wegenwerken en kindjes die makkelijk autoziek worden. Gelukkig geen drama’s, wel veel vertraging. Thuis aangekomen lunchten we rustig samen, vulden we een gezellige namiddag (cadeautje shoppen!) en trokken naar Stabroek om met vrienden te eten in het gezellige La Pipe pop-up restaurant, ter gelegenheid van de verjaardag van een vriendin. Na het heerlijke eten en gezellig dessert reden we door naar Gent om in één van de gezellige hotels in Gent te overnachten.

We hadden dankzij Accor een kamer ter beschikking in het Ibis hotel Gent Centrum Kathedraal. Letterlijk naast de ingang van de Sint Baafskathedraal. De parking bleek volzet, dus parkeerden we op de Kouter, waarna we gezellig door het rustige Gent wandelden. We gingen nog wat drinken in de Schotse pub op een steenworp van het hotel. Mijn echtgenoot proeft graag eens een nieuwe whiskey, en je kan er proevertjes bestellen naar eigen verwachting op basis van de suggesties van de eigenaar.

image

Na een hectische periode waren we wel nogal moe, dus keerden we rond middernacht terug naar de kamer. Deze was gesitueerd aan de kant van de kathedraal op de eerste verdieping. Na de afschrikkende berichten op Swarm was ik al een beetje bang. We kwamen terecht in een schone, ruime kamer. Niet splinternieuw maar niets zag er versleten uit. Het bed bleek zelfs lang genoeg voor mijn man! Hij is namelijk 1m94 en in veel hotels is het bed van een zodanige afmeting dat hij er gewoon zijn voeten niet meer bij krijgt. Daarbij komt nog dat hij de laatste weken last heeft van rugpijn. We vreesden voor een hard en onpersoonlijk hotelbed, maar genoten van de comfortabele slaapvoorziening. De gevreesde vibraties van de tram waren er niet. We hoorden die wel langskomen, maar de andere hotelgasten maakten meer storend lawaai dan de rustig voorbijrijdende tram.

De beste ervaring kwam de volgende ochtend: uitchecken kan tot 12u, dus uitslapen was geen probleem. Ontbijt wordt zelfs tot 11u geserveerd! Ik verwachtte me aan een standaard hotelontbijt van 13 in een dozijn: wat koffiekoeken, wat brood en beleg, koffie, thee, fruitsap. De ontbijtbar bleek echter veel uitgebreider: daar bovenop was er vers fruit, yoghurt, plattekaas, een selectie ontbijtgranen, een toaster voor het brood, pistolets, rozijnenbrood, roerei, worstjes, champignons, een zeer uitgebreide keuze aan hartig beleg en – mijn favoriet – een systeem om zelf je eitje te koken zoals je dat het liefste hebt.

We sloten ons weekende weg af met een lange wandeling door het koude Gent, een heerlijke babbel waar we te vaak geen tijd voor nemen en een lekkere lunch bij Tokio Sushi aan het Belfort waar Coldplay op gespeeld werd.

Een geslaagd rustpunt in een hectische periode. Smaakt naar meer 🙂

Rennen springen vliegen en 5 tips om dat rustiger te doen

De uitdaging van Lilith voor de #boostyourpositivity challenge is volgens mij zowat de uitdaging van iedereen:

Hoe zorg jij ervoor dat alles blijft bollen? Heb jij trucjes die ervoor zorgen dat je nooit te laat komt, dat je ondanks je drukke leven toch twee keer per week in de fitness opduikt, dat jij altijd iets op tafel kunt toveren als er onverwacht vrienden langskomen, of een ander talent waarvan mensen denken: hoe doet die dat toch?

Euhm, niet. Kunst- en vliegwerk noem ik dat. De fitness doe ik bijvoorbeeld al niet aan mee. Ik probeerde dat een tijdje tijdens de middagpauze, maar dat was teveel rushen. De voorbije weken hebben we 1x de opvang moeten bellen dat we Manon iets na sluiting pas konden ophalen wegens de file, en ben ik 2x letterlijk 1 minuut voor sluitingstijd binnen gestoven. Ik ben fan van collect & go voor de boodschappen, maar doe wel mijn uiterste best om daar zo veel mogelijk bonnen voor gratis service voor te pakken te krijgen. Thank God voor de Okay supermarkt op 5 minuten van mijn deur die tot 19:30 open is, voor die paniekaanval wanneer er echt niets meer in huis is.

Wat zijn mijn shortcuts?

  1. Vermijd de strijk. Als je een droogkast gebruikt, kan je het meeste er warm uithalen en onmiddellijk plooien en stapelen, ziet er even netjes gestreken uit dan wanneer je ze echt zou staan strijken, of als je te drogen hangt goed opletten hoe netjes alles hangt, elke plooi die vermeden is moet niet gestreken worden.
  2. Wees niet bang van ingemaakte of ingevroren groente, vers is echt geen must. Wat diepvriespuree en ingevroren spinazie kan je ook omtoveren tot een heerlijke stoemp, snel, lekker en toch voedzaam. Hou je toch meer van vers? Ga dan gerust piepen bij punt 3
  3. Die dozen van Tupperware om langer groente in vers te houden? Dat werkt dus echt hé! 1 keer per week boodschappen dus en alle groente daarin bewaren, einde van de week is mijn broccoli nog even knapperig
  4. Heb je kinderen? Zodra die kunnen lopen kunnen die helpen opruimen, echt waar. En ze doen dat in de crèche ook, ze zijn het gewend! Alleen zie je dat meestal niet gebeuren en heb je als ouder echt wel die reflex om achter hen op te ruimen… Ruim tussendoor enkel op wat een probleem kan vormen als het blijft slingeren (open verfpotjes, dingen die de kleinste niet mag hebben, legoblokken onder blote voeten). Verder allemaal samen ’s avonds één keer opruimen. Je wil niet in een eindeloze taak blijven hangen. IKEA is your friend, de opbergoplossingen worden elk jaar nog beter ook, en zijn vaak schappelijk van prijs
  5. Ik gebruik Trello en My Groceries in gelinkte accounts met de echtgenoot op onze smartphones. De ene voor taken (huishouden, administratie,…), de andere voor verschillende soorten inkopen: lijstjes per winkel (supermarkt, slager, papierwaren). Beide apps bestaan zowel op iOS als Android en communiceren cross platform met elkaar. Zo kunnen we wanneer we ergens aan denken direct updaten, en is de ander ook op de hoogte. Vermijdt veel heen en weer bellen, onnodige trips en onnodig werk. Trello is ook een fijne tool vanuit psychologisch standpunt: het is een kanban bord waarin je aangeeft wat er nog gedaan moet worden, waar je aan bezig bent en wat je al gedaan hebt. Mooi overzicht ook om op het einde van de dag met een grijns die lijst “done” in het archief te kieperen.

En wat zijn jouw tips om door je drukke leven te komen?

Wafelenbak

Aangezien ik mijn meter en peter eigenlijk veel te weinig zie en dat de nieuwjaarsperiode daar het perfecte seizoen voor is, besloot ik ze uit te nodigen samen met mijn ouders en van goede ouderwetse wafelenbak te doen.

image

Gistwafels, het recept zwierde ik al eerder op de blog. Ik leende een extra wafelijzer van mijn moeder en samen met Manon werd het deeg gemaakt. Haar kerstcadeau van schort en koksmuts werd natuurlijk in gebruik genomen. Dan is het altijd een beetje spannend: zal het deeg voldoende rijzen voor luchtige wafels?

Niet echt dus. Belangrijk om te weten: een kom met zo een dikke bodem die ook bruikbaar is voor een inductievuur is niet geschikt om deeg in te laten rijzen, de bodem houdt teveel van de warmte vast.

Maar goed, er was voldoende resultaat, en de kilo wafelen verdween vlotjes, mede dankzij de kinderen die er letterlijk mee op gevlogen waren. Ik zou dit vaker moeten doen, ik hou wel van dat Nero gevoel wanneer ik en gigantische stapel wafels op tafel zet:

image

 

noms.

Kwakkelen

Al de hele week keek ik af en toe bezorgd naar de dochter. Haar gedrag was… anders… wat hangeriger, wat meer aan mij plakken, tot zelfs aan de schoolpoort mij niet willen loslaten.

Elke avond temperatuur gemeten, meestal kwam ze aan wat verhoging, dus stopte ik ze al de hele week goed op tijd in bed, en sliep ze steeds netjes het klokje rond. Donderdagavond kloeg ze over keelpijn. Vrijdagavond opnieuw. Ik vreesde dat we het verjaardagsfeestje van zaterdag zouden moeten afzeggen, maar ze werd opgetogen en lachend wakker met razende honger. Ik stopte ze eerst nog in een badje met wat eucalyptus om heel zeker te zijn, gaf haar nog een vitaminebeertje en dropte ze vrolijk in de binnenspeeltuin. Bij het ophalen wilde ze eerst zelfs niet naar huis, ondanks een paar pijntjes en het feit dat ze doodop was.

Eens thuis zag ik haar als een pudding in elkaar storten. Gelukkig zette ik haar lievelingskostje op tafel en at ze vlot. Maar ze zag er zo zielig uit en voelde zo warm aan dat ik toch nog even temperatuur opnam voor de zekerheid: 38,7. Ze kloeg over buikpijn, dus ging ze met een grote handdoek de zetel in, waar de poes haar snel vervoegde om van de warmte te profiteren.

Het lijkt beter nu, hoewel ze nog steeds moe van school thuiskomt. Zelfs dolblij dat de poes erbij kwam lag ze er maar zielig bij…

image

Danku Sinterklaasje!

Hoogdag voor de kindjes, en ze werden verwend! De schoen werd gezet…
image

En de volgende ochtend waren niet enkel de wortels, suikerklontjes en drank weg, ook de kachel stond weg geschoven en op de vrijgemaakte plaats stond alles uitgestald…
image

De Elsa jurk danste door het huis, er werd gebadderd met de zeemeermin, urenlang vlogen autootjes door de kamer en werd er met blokken gebouwd.
image

image

Bij de ene grootouders kwam er ook nog een poppenhuis en een Playmobil trein, bij de andere grootouders een stokpaardje en playdoh, maar ook een Tinkelbell piraat en zelfs “Bébé Bello”, een interactieve babypop waarover al heel wat discussie te horen was (ik was ermee aan het spelen, nee ikke!).

Danku Sinterklaas, en tot volgend jaar!