“Mama, jij bent altijd boos op mij, jij houdt niet van mij!”

“Mama, waarom wil je mij niet knuffelen? Ik ben jouw kindje, jij moet van mij houden!”

Heeft jouw kleuter je ook al zulke dingen naar je hoofd geslingerd in het midden van een episode waarin het kind geen blijf weet met zichzelf, in het midden van een razende, wenende bui waarin je zit te twijfelen wat nu de beste oplossing zou zijn: afleiden, time-out of time-in?

Hier is het al een paar keer voorgekomen. De eerste keer breekt je hart. Je stelt puur uit reactie jezelf als ouder in vraag. Je stelt in vraag of je wel voldoende affectie toont aan je kind, of je wel goed bezig bent, enz. Het zijn van die momenten dat je achteraf als mama wel in tranen kunt uitbarsten wanneer de emoties bij je kind eindelijk bekoeld zijn.

Eerst en vooral wil ik je zeggen: je bent niet de enige ouder die zoiets heeft meegemaakt. Vanaf een zekere leeftijd worden onze kinderen mondiger, en ze weten precies waar ze ons kunnen raken. Ze gebruiken dat dan ook in vlagen van intense emotie, zelfs onbewust. Omdat ze het moeilijk hebben met zichzelf, op dat ogenblik niet van zichzelf houden en zich afvragen of jij als ouder hen nog wel wilt.

Hier ten huize komen dergelijke uitroepen minder vaak voor nadat we een rustig gesprek hadden met onze kleuter over het groeiende en krimpende hartje.

Na een moeilijk moment, wanneer ze volledig terug tot rust was gekomen zijn we samen in de zetel gekropen en hebben we verteld hoe alle liefde voor elkaar in ons hart beschikbaar zit. Dat hart zit daar altijd, en de liefde zit er altijd in. Het maakt niet uit wat er gebeurt, er is altijd minstens een klein hartje vol liefde beschikbaar. Wanneer ze boos is en met zichzelf geen blijf weet, en wij ook wel boos worden op haar, verdwijnt dat hartje nooit, het is dan misschien wat kleiner, gekrompen, maar het hartje vol liefde voor haar als ons kindje is heel hard aanwezig. Er zal altijd liefde aanwezig zijn voor elkaar. Wanneer ze terug rustig is en we allemaal fijn kunnen samen zijn, eten, spelen, lezen, … groeit ons hartje terug. Dan is het makkelijker om te knuffelen, samen gek te doen. Het is makkelijk om een hartje te doen groeien, wanneer er fijne dingen zijn. Maar zelfs een klein hartje bevat nog alle liefde die we nodig hebben. En we vroegen haar ook ons te melden wanneer ze haar hartje voelde krimpen, wanneer ze zich moeilijk voelt.

Het maakte een stevig verschil. Onze temperamentvolle dochter geeft nu duidelijker aanwijzingen wanneer het “scheef” begint te gaan vanbinnen. In plaats van ons verwensingen naar het hoofd te slingeren begint ze over het hartje, en dat ze wil dat het groeit in plaats van kleiner te worden. We kunnen sneller tot een oplossing komen en de buien van razernij die wel een uur konden aanslepen zijn nu nog slechts korte episodes.

Misschien kan het verhaal van het groeiende en krimpende hartje jullie ook een stapje verder helpen? Ik hoor het graag!