Category: frustraties

Over het waarom dat Parijs zoveel harder resoneert dan de andere gruweldaden

17/11/2015dag na dag, frustraties Leave a comment

Na al het geraas rond mijn hoofd, probeerde ik dit even in perspectief te plaatsen.

Het gaat niet alleen over de afstand in kilometers. New York ligt veel verder van ons vandaan dan Beiroet, en toch leken ook aanslagen in New York harder aan te komen dan die in Beiroet.

Het maakt de verschrikking er niet minder om, voor alle betrokken mensen. Maar het lijkt mij dat veel mensen voorbij gaan aan waarom wij als mens zoveel harder geraakt worden door wat in Parijs gebeurde dan wat er in Beiroet of Kenya gebeurde.

Laat me een paar vragen stellen, beantwoord deze voor jezelf. Sluit je ogen na het lezen van elke vraag en antwoord heel eerlijk voor jezelf: ja of neen.

Beeld je in: je zit in Kenya op een terras. Kan je je voor de geest halen wat je zou te eten of te drinken staan hebben op het tafeltje voor jou? Wat voor stoeltje het is, wat voor tafeltje? Is het warm, koud? Klinkt er muziek en zo ja dewelke?

Beeld je in: je zit in Beiroet op een terras. Kan je je voor de geest halen wat je zou te eten of te drinken staan hebben op het tafeltje voor jou? Wat voor stoeltje het is, wat voor tafeltje? Is het warm, koud? Klinkt er muziek en zo ja dewelke?

Beeld je in: je zit in Parijs op een terras. Kan je je voor de geest halen wat je zou te eten of te drinken staan hebben op het tafeltje voor jou? Wat voor stoeltje het is, wat voor tafeltje? Is het warm, koud? Klinkt er muziek en zo ja dewelke?

Ik wil er wat op verwedden dat de overgrote meerderheid onder jullie heel eerlijk “neen” zal moeten antwoorden op de eerste twee vragen, maar veel minder moeite heeft om “ja” te antwoorden op de derde vraag (koffie/thee, croissant, bistrotstoeltje en -tafeltje, typisch Europees weer, een toeristische accordeonist op de straathoek…?).

Het is net deze mogelijkheid om je extra te kunnen vereenzelvigen met de mensen die dit meegemaakt hebben dat de gebeurtenissen anders doet aankomen. DIT KON IK GEWEEST ZIJN! Velen van ons doen graag eens een citytrip Parijs. De taalbarrière is laag, de cultuur ligt dicht genoeg bij de onze, de omgeving is herkenbaar. Omdat wij ons niet kunnen vereenzelvigen (cultural bias) met mensen uit een andere cultuur, hoe hard we dat ook zouden willen vanuit ons o zo rechtvaardige hart. Ons brein accepteert dit gewoonweg niet.

In plaats van mensen die puur logisch reageren wegens de persoonlijke herkenbaarheid van een situatie met de vinger te wijzen, zou ik voorstellen om die mensen in de plaats gewoon de nodige informatie aan te bieden. Parijs in het rijtje te plaatsen en zo het perspectief te verbreden. Niet neerbuigend of beschuldigend spreken maar begrip opbrengen voor onze eigen cognitief bevooroordeelde reacties en iedereen de mogelijkheid te bieden deze te doorbreken dankzij genuanceerde informatie om te verwerken. Aan mensen vragen om de zo vele artikelen die er wel degelijk zijn geschreven over Beiroet, Kenya, en zo veel andere landen vol aanslagen en miserie, te zoeken en te lezen. Heel makkelijk via Google News bijvoorbeeld.

“De Media”, dat is niet alleen het journaal om 7.

Ik verwed er wel wat om dat er minder discussie zal zijn dan de voorbije dagen.

vlaggetjes

 

Lap hé!

31/07/2015frustraties Leave a comment

In april was er een prachtige Disneyland promotie via Vente Exclusive. Ik sprong erop, boekte een kamer voor ons hele gezin en huppekee.

Vergat ik toch wel maaltijdvouchers te bestellen zeker. Niet erg dacht ik: op de site van Disneyland staat er aangeduid dat je ten allen tijde de vouchers nog aan je boeking kunt toevoegen tot een paar weken voor je aankomst.

Een paar weken voor aankomst word ik eraan herinnerd om tijdig het restaurant te boeken, en probeer ik eerst mijn vouchers nog te pakken te krijgen. Eerst bij Disneyland zelf. Die kunnen niet helpen, want de boeking gebeurde via een derde partij. Beetje vreemd dat die echt niets kunnen zien, maar ja, Vente Exclusive dan maar contacteren. Zij kunnen echter niet helpen: de vouchers konden alleen geboekt worden tijdens de duur van de actie. Mijn bestelling is wel zichtbaar in hun systeem maar daar houdt het op.

Rondgebeld, letterlijk halve uren on hold gehouden bij verschillende helpdesken maar het resultaat blijft dus hetzelfde: geen maaltijdvouchers meer te krijgen want niemand heeft nog toegang tot mijn boeking.

Sta mij toe dat ik toch een beetje bang ben voor de aankomst, aangezien niemand bij Disney de boeking zelfs nog maar ziet…

Intussen wel restaurant apart gereserveerd, want dat is blijkbaar ook zottekes tegenwoordig.

Meh.

Het koolwitje

20/07/2015dag na dag, frustraties, Leave a comment

Mooie witte vlinder. Je ziet hem vooral in april en juli. U ooit afgevraagd waarom dat een “kool”witje heet?
Nee? Nu wel?
Dan stel ik u graag voor aan mijn broccoli. Een koolsoort. Ik plukte 5 knal groene rupsen eraf. Ooit worden dat vlinders. Maar nu is broccoli (en de paksoi ernaast) het lievelingseten van de baby koolwitjes…

image

Wat is er mis met deze wereld?

11/06/2015frustraties, , , 1 Comment

Dan ga je met kinderen naar een museum, leren ze over hoe Egyptenaren leefden, van kleur hielden en van mooie juwelen, hoe belangrijk het leven na de dood voor hen was,… je ziet de kinderen zich amuseren en zichzelf zijn in een groep vol onbekenden.

En dan kom je thuis en zie je deze ronduit onbegrijpelijke reclamestunt:

11402552_982068725136818_8808293778526413869_o

W.T.F. …

Ik was heimelijk wel fan van ZEB: mooie collectie, relatief betaalbaar, goede verspreiding in maten en stijlen in de winkel, en één van de weinige ketens die telkens opnieuw de strijd aangaat met het concept van de sperperiode voor de solden. Met hun sponsoring van SYTYCD kregen ze ook de kans om mooie spullen te tonen. En toen kwam dit.

Volgens de pogingen tot verdediging door de ZEB facebook beheerders (het zal ook hun week niet zijn) is dit een actie om alle taboes te doorbreken: het taboe betreffende plastische chirurgie, en het taboe betreffende de sperperiode. Ik kan me maatschappelijk meer waardevolle taboes bedenken die in het rijtje “te doorbreken” vallen dan het laten uitvoeren van plastische chirurgie voor cosmetische doeleinden.

Sorry ZEB, maar ik zie absoluut niet hoe je in godsnaam deze lijn kunt trekken. Je publiek dat grotendeels bestaat uit jonge vrouwen die in vele gevallen worstelen met hun zelfbeeld nog eens wat reclame voor plastische chirurgie onder de neus schuiven, want ah ja, er zal inderdaad wel écht iets mis zijn als ZEB het ook al zegt en het gratis begint weg te geven.

Als het écht over doorbreken van een taboe gaat, kan die 5.000€ misschien gaan naar een organisatie die slachtoffers van huishoudelijk geweld helpt? Of mensen die wegens hun geaardheid hun thuis moeten ontvluchten? Het tegengaan en helpen repareren van de verminking die meisjes zelfs in ons land soms moeten ondergaan door vrouwenbesnijdenis? Of als het echt om plastische chirurgie moet gaan: borstreconstructies na kanker? Moet ik nog verder gaan?

Beste reclamemensen van ZEB,

-1 klant…

Kunnen we even stoppen?

10/05/2015dag na dag, frustraties 2 Comments

Om de paar weken is er wel weer een hoop commotie in de (sociale) media. Waar het vorige week nog de bewust kinderloze moeders waren die terecht van zich lieten horen, staat de krant nu vol van ongewild kinderloze moeders die ook terecht hun stem verheffen.

Tussendoor was er de zaak van de brasserie die 0,50€ aanrekent voor het opwarmen van een flesje voor de baby met op de achtergrond de steeds aanwezige discussie tussen de moeders die wel of geen borstvoeding (willen) geven. De rel rond Kate Middleton en de slechte timing van de aankondiging van Maggie De Block was ook zoiets. En ik deed mee, geef ik toe.

Daar bovenop zie ik regelmatig artikelen waarin staat dat je de dag van vandaag nu eenmaal ongelukkig bent want onze maatschappij laat ons dat niet toe. Echt? Zijn we allemaal gedoemd tot ongelukkig zijn? Als we al deze dingen zien en lezen geloven we makkelijk dat iedereen zijn best doet om te bewijzen dat ze recht hebben op hun eigen ongeluk en daar erkenning voor willen. Is die negatieve focus wel nodig?

Ten slotte maken we in ons leven zelf onze beslissingen op basis van ons referentiekader, dat opnieuw gevormd wordt door onszelf en hoe we ons verhouden tegenover anderen. Of soms moeten we leren omgaan met een situatie die we niet zo fijn vinden, wat ook vaak ver van eenvoudig is. Maar we doen onze best. En door net te focussen op hetgeen ons sterk maakt en daar kracht uit te putten, kunnen we allemaal die negatieve dingen in ons leven met andere ogen bekijken, observeren en bestuderen. Dan zijn we niet meer zo lichtgeraakt wanneer iemand die gevoelige snaar raakt. We zijn ons bewust van de aanwezigheid van die snaar, en we kunnen onszelf leren daar op een positieve manier mee om te gaan.

Dus vroeg ik me af, zou het mogelijk zijn om even te stoppen met een ander te beoordelen? Ik denk dat iedereen in zijn of haar leven wel al genoeg katten te geselen heeft zonder zich ook nog druk te moeten maken over priemende vragen of oordelen van een ander… En dan kunnen we terug wat meer plaats maken in onze hoofden voor onszelf, en voor de mensen die ons hard nodig hebben, zonder oordeel. Waar ook in ons leven of op de wereld.

Of niet?

Mooie, mooie Kate

06/05/2015baby, frustraties, huisvrouwtje zijn, , , 2 Comments

We vergaapten ons allemaal aan Kate Middleton deze week. Professioneel opgemaakt en gekapt stond ze 12 uur na de geboorte van haar tweede kindje voor de deur van het hospitaal in een dure jurk, met de perfecte snit deze keer om de mummy tummy te verbergen. De jurk van de eerste bevalling was daar eerlijker in. Na 5 minuten foto’s nemen mocht ze in de comfortabele auto stappen op weg naar haar eigen bed, een nanny, een verpleegster, een vroedvrouw en haar eerstgeborene. Voor velen niet te geloven. Maar een vlotte bevalling, een goede styliste en nét genoeg tijd maken veel goed om een bijna onmogelijk plaatje neer te zetten. “Hoe is het mogelijk?”, vroeg iedereen zich af.

En dan kondigen ze hier in België aan dat er paal en perk gesteld moet worden aan lange(re) verblijven in de materniteit, bijna in dezelfde adem. En iedereen hoort: “Want zie, die kan het toch ook!?!”.

Om even te illusteren: de bevalling van Manon was niet vlot te noemen. Eerste keer dus heel veel onzekerheid, weeën die niet op gang kwamen, baxters langs hier en langs ginder, een slapeloze nacht en volledige uitputting. De bevalling zelf zorgde ook nog voor een bloedtekort, waardoor ik hulpeloos en zwak moest toekijken hoe Manon de volgende dag haar eerste badje kreeg. Rechtop zitten was die eerste dagen een hel en ik kreeg van één van de verpleegsters onder mijn voeten omdat ik bovenop de regelmatige dafalgan ook 1 enkele brufen had gevraagd voor de pijn. Toen ze mij vertelden dat ik omdat Manon net op de “wissel” geboren was mocht kiezen of ik nog een dag langer in het ziekenhuis bleef kon ik mijn geluk niet op en bleef dankbaar dat extra vijfde dagje. Op de foto’s zie ik er kapot, uitgeput en niet zo gelukkig uit, hoewel ik wel heel trots en blij was over dat mensje dat we net gemaakt hadden.

3 jaar later diende nummer 2 zich aan. Een heel ander verhaal. Weinig slaap maar wat je een normaal verloop van een bevalling kunt noemen met eerst rustig wat weeën en opbouwen naar de uiteindelijke vlotte bevalling. Luttele uren na de bevalling huppelde ik rond in de kamer om zelf vanalles te nemen, zelf Aidan te verzorgen, enz. Rechtop zitten was niet het minste probleem en ik smeekte de dokter bijna om naar huis te mogen die derde dag. Ik vergeet nooit de huilbui omdat ik nog een uur extra moest wachten tot het kinkhoest vaccin bij mij en mijn man gezet was en de gyn haar goedkeuring moest geven. Ik wilde naar huis, mijn eigen ding gaan doen! Ik was er klaar voor en ik voelde me gevangen!

Hiermee wil ik maar meegeven: mevrouw De Block, de ene bevalling is de andere niet. De ene zwangerschap is de andere niet. De ene vrouw is de andere niet. We zijn inderdaad niet ziek, maar ons lichaam is letterlijk binnenstebuiten gekeerd. Een strenge regel plaatsen op het verblijf in de materniteit is in mijn ogen niet direct de juiste aanpak. Een verandering in de algemene mentaliteit over hoe we met pas bevallen vrouwen omgaan en bijvoorbeeld de kraamhulp nog vlotter beschikbaar maken voor zij die vroeger naar huis gaan is misschien een betere zet. Dat die hulp automatisch geregeld wordt door het ziekenhuis, ook bezoekjes door de vroedvrouw en dat je als pas bevallen (of op bevallen staande moeder) niet jezelf door een kluwen van administratie moet worstelen om die hulp voordelig te krijgen lijkt mij ook een goede zet. Mijn toenmalige hospitalisatieverzekering gaf 3 jaar geleden daarin al een voorzet: de extra terugbetaling van de kraamhulp was evenredig met het verblijf in de materniteit. Bleef je langer, dan werden er minder uren terugbetaald, ging je snel naar huis dan kon je de hele kraamperiode van 6 weken genieten van 8u volledige terugbetaling van een crème van een kraamhulp die voor jou kookt, even stofzuigt en jou je broodnodige douche laat nemen en dut laat doen terwijl baby in goede handen is. Er zijn inderdaad veel landen waar poliklinisch of thuisbevallen de norm is, maar de omkadering van de jonge moeder is daar ook niet te vergelijken met wat wij hier hebben.

En ik stel ook voor dat u de screening voor postpartum depressie even anders organiseert. Mijns inziens een groter probleem dan dat extra dagje je kraamtranen hun gang te laten gaan in de veilige omgeving van je kamer op de materniteit.

My 2 cents…

#WijOverdrijvenNiet

22/03/2015frustraties Leave a comment

Het begon met een online artikel. Gevolgd door een blogpost. Wat foute opiniestukken van mensen die in zeepbellen leven en eigenlijk mijn ongefundeerde afkeer van die mensen wat meer fundament gaf. En toen ontplofte Twitter met de hashtag #WijOverdrijvenNiet.

Laat mij een paar dingen duidelijk stellen:

  1. Ik ben getrouwd en mijn man maakt graag eens een fout grapje, en dat is deel van de reden waarom ik van hem hou: zijn gevoel voor humor. Foute humor kàn, met mate.
  2. We spreken hier over een relatieve minderheid van mannen (thank God) die het leven van een meerderheid van vrouwen tot een nachtmerrie maken. Het probleem bestaat uit een hoop “serial offenders”, waar niemand iets aan doet.
  3. Als vrouw voel je echt wel het verschil tussen een gemeend compliment en hitsig gedrag. Ik hou van gemeende complimenten, het maakt je zelfverzekerd en blij.

Om even te illustreren:

  • Als 21-jarige in Brussel op straat tegengehouden en aangesproken worden door een 12-jarige jongen met de vraag “Eh mamzelle, tu veux faire l’amour?” is tegelijk ongelofelijk verbazingwekkend en intriest. Waar heeft dat kind deze ideeën vandaan? Vanwaar het idee om als prepuber op een volwassen vrouw af te stappen en een dergelijke vraag te stellen? Hoe vangen we zoiets op als ouder?
  • In de zon door een parkje wandelen, op weg naar het werk. Een man staat aan een vuilbakje het laatste stukje van een sandwich weg te werken zodat hij het papiertje kan weggooien. Hij ziet mij aankomen en zijn wenkbrauwen gaan in de lucht. De volgende scène zorgt voor een vertederend compliment: hij begint zich te haasten om zijn mond leeg te eten en door te slikken, ik kom steeds dichterbij, hij doet steeds harder zijn best om er ok uit te zien. Wanneer ik op dezelfde hoogte ben grijnst hij breed en doet een poging om het typische fluitje uit te brengen. Wat helemaal misloopt. Hij verontschuldigt zich en zegt dat mijn verschijning en de zon zijn dag goedmaken. Ik bedank hem vriendelijk en wandel verder. Hij kijkt nog even na en eet dan de rest van zijn broodje op. Ik bloos van het compliment. We gaan elk onze eigen weg, tevreden over de korte ontmoeting, niet meer, niet minder.
  • Op de drukke bus een hand voelen waar het helemaal niet hoort, en gewoon verstijven, ondanks alles wat je ooit geleerd is over hoe te reageren bij een aanranding. Dat werkt gewoon niet. Je bent rotbeschaamd, durft geen scène maken en iedereen rondom negeert je straal. Wat je negeert bestaat niet, zeg maar. De overgrote populatie “goede” mannen die daar allemaal staan doen niets. En de vrouwen nog minder. Dus als je iets ziet of hoort: doe iets, zorg dat die anderen dan heropgevoed worden, zorg ervoor dat de deur openhouden terug elegant is en niet meer verdacht. Zorg ervoor dat we niet meer beschaamd moeten zijn om hierover een scène te maken, maar we ons vrij voelen te reageren zoals het eigenlijk hoort.
  • En het strafste van de zaak: de personen waar deze mensen echt om geven weten gewoon vaak niet wat voor taal ze echt uitkramen en wat voor zwijn ze zijn op straat, al dan niet met een paar “vrienden” erbij, zoals dit filmpje mooi illustreert:

Het is dus ook geen Belgisch of Europees probleem, vrouwen over de hele wereld krijgen ermee te maken, en te veel mensen gedogen dit gedrag.

En ten slotte: het werkt ook in de andere richting. Beste mede-vrouwen, behandel mannen in de straat ook niet als niets meer dan een mooi stukje vlees. Ik gruwel van de Coca Cola Light reclame waar vrouwen bij de picknick de tuinman een pesterij lappen, want dat is het, iemand een geschud blikje cola aanbieden is een pesterij, om hem halfnaakt te kunnen keuren. Niet. Goed.

Wij overdrijven niet.

Machteloos en boos

17/03/2015dag na dag, frustraties 1 Comment

Ik ging op ziekenbezoek. Naar een klein babietje van nog geen 3 maand oud. In het ziekenhuis. De eerste foto die ik een paar dagen geleden kreeg van de ouders was hartverscheurend: hun kleine meisje in een zuurstoftent, wit en slap, allemaal draadjes. Ik kreeg direct een flashback naar een paar jaar eerder, toen ik een gelijkaardige foto zag van een mini baby in intensieve zorgen, het dochtertje van een ander bevriend koppel. En mijn instinct had gelijk: 24u later wisten ze mij te vertellen dat mama en dochter de kinkhoest hadden.

Toen ik klein was kende ik deze ziekte alleen maar van verhalen uit de familie. Kinderen die eraan overleden waren, lang geleden, of het overleefden. Heel mijn jeugd kende ik geen enkel geval. De laatste paar jaren echter komen er mij meerdere gevallen per jaar ter ore. Toen ik die eerste foto zag was ik direct vastbesloten: bij de geboorte van Aidan zou ik me een booster vaccinatie nemen. Mijn man was het daar direct mee eens en ook de grootouders aan beide kanten namen het zekere voor het onzekere.

Wat mij toen voor de borst stootte was dat één van de huisdokters de opmerking maakte dat hij er het nut niet van inzag, hij had geen weet van enig geval van kinkhoest in de regio… Wat mij nu boos maakt is dat de jonge ouders van dit kleine meisje zelfs niet door de gyneacoloog op de booster vaccinatie waren gewezen. Toen het kindje een wat zwakkere gezondheid bleek te hebben en het baby-vaccinatie schema diende aangepast te worden vermeldde de pediater ook niet dat door de ouders te (her-)vaccineren, ook het kind beter beschermd is. Kinkhoest vaccinatie gebeurt op de leeftijd van 8 weken, 12 weken en 16 weken, en tot na deze laatste vaccinatie zijn babies trouwens ook niet volledig beschermd. 4 maanden vol risico.

Wat maakt het zo dat mensen alle statistische bewijzen overboord gooien en zo egoïstisch zijn dat ze de gezondheid van een hele gemeenschap op het spel willen zetten? Mensen zijn niet meer honkvast, en al zeker niet om bijvoorbeeld te gaan shoppen en daar in aanraking te komen met de hele wereld. Als je kijkt naar de officiële cijfers van het agentschap zorg en gezondheid betreffende de meldingsplichtige infectieziektes, zie je net geen vertienvoudiging van het aantal gevallen van kinkhoest (pertussis) op enkele jaren tijd: van 143 in 2011 tot 1055 in 2014! En wie weet wat dit jaar zal brengen…

En een dergelijk risico lopen we niet alleen voor de kinkhoest. Ook de mazelen komt terug op. Mensen zijn vergeten wat voor ziekte de mazelen is. Hoe het de longen en het hele immuunsysteem aantast. Ik hoor nooit nog mensen spreken over de creepy zware hoest die opkomt nog voor het eerste rode vlekje zichtbaar is. Ze herinneren zich nog enkel dat van de uitslag van toen ze het zelf doormaakten. Maar op dat punt ben je je terug bewust van het ziekteverloop, en geen koortsige slappe hoestende vod meer, zo zielig in je bed.

Ik ben boos, bang en verdrietig wanneer ik verneem dat er mensen zijn die zichzelf en hun kinderen moedwillig niet laten vaccineren zonder dat daar enige echt onderbouwde reden voor is. Een gezonde populatie dient ook om de zwakkeren te beschermen! Je beschermt jezelf, je kinderen én iedereen rondom, vooral de zwakkeren in onze gemeenschap. Dit filmpje blijf ik daar een goede illustratie voor vinden:

Booster vaccinatie voor kinkhoest (combo pertussis-difterie-tetanus) wordt (bijna) volledig terugbetaald door de mutualiteit. Vraag je certificaat aan de apotheker bij aankoop. Laat je huisdokter even prikken. Een klein gebaar, maar zoveel mensen hebben er baat bij.

Rennen springen vliegen en 5 tips om dat rustiger te doen

19/02/2015dag na dag, frustraties, huisvrouwtje zijn 1 Comment

De uitdaging van Lilith voor de #boostyourpositivity challenge is volgens mij zowat de uitdaging van iedereen:

Hoe zorg jij ervoor dat alles blijft bollen? Heb jij trucjes die ervoor zorgen dat je nooit te laat komt, dat je ondanks je drukke leven toch twee keer per week in de fitness opduikt, dat jij altijd iets op tafel kunt toveren als er onverwacht vrienden langskomen, of een ander talent waarvan mensen denken: hoe doet die dat toch?

Euhm, niet. Kunst- en vliegwerk noem ik dat. De fitness doe ik bijvoorbeeld al niet aan mee. Ik probeerde dat een tijdje tijdens de middagpauze, maar dat was teveel rushen. De voorbije weken hebben we 1x de opvang moeten bellen dat we Manon iets na sluiting pas konden ophalen wegens de file, en ben ik 2x letterlijk 1 minuut voor sluitingstijd binnen gestoven. Ik ben fan van collect & go voor de boodschappen, maar doe wel mijn uiterste best om daar zo veel mogelijk bonnen voor gratis service voor te pakken te krijgen. Thank God voor de Okay supermarkt op 5 minuten van mijn deur die tot 19:30 open is, voor die paniekaanval wanneer er echt niets meer in huis is.

Wat zijn mijn shortcuts?

  1. Vermijd de strijk. Als je een droogkast gebruikt, kan je het meeste er warm uithalen en onmiddellijk plooien en stapelen, ziet er even netjes gestreken uit dan wanneer je ze echt zou staan strijken, of als je te drogen hangt goed opletten hoe netjes alles hangt, elke plooi die vermeden is moet niet gestreken worden.
  2. Wees niet bang van ingemaakte of ingevroren groente, vers is echt geen must. Wat diepvriespuree en ingevroren spinazie kan je ook omtoveren tot een heerlijke stoemp, snel, lekker en toch voedzaam. Hou je toch meer van vers? Ga dan gerust piepen bij punt 3
  3. Die dozen van Tupperware om langer groente in vers te houden? Dat werkt dus echt hé! 1 keer per week boodschappen dus en alle groente daarin bewaren, einde van de week is mijn broccoli nog even knapperig
  4. Heb je kinderen? Zodra die kunnen lopen kunnen die helpen opruimen, echt waar. En ze doen dat in de crèche ook, ze zijn het gewend! Alleen zie je dat meestal niet gebeuren en heb je als ouder echt wel die reflex om achter hen op te ruimen… Ruim tussendoor enkel op wat een probleem kan vormen als het blijft slingeren (open verfpotjes, dingen die de kleinste niet mag hebben, legoblokken onder blote voeten). Verder allemaal samen ‘s avonds één keer opruimen. Je wil niet in een eindeloze taak blijven hangen. IKEA is your friend, de opbergoplossingen worden elk jaar nog beter ook, en zijn vaak schappelijk van prijs
  5. Ik gebruik Trello en My Groceries in gelinkte accounts met de echtgenoot op onze smartphones. De ene voor taken (huishouden, administratie,…), de andere voor verschillende soorten inkopen: lijstjes per winkel (supermarkt, slager, papierwaren). Beide apps bestaan zowel op iOS als Android en communiceren cross platform met elkaar. Zo kunnen we wanneer we ergens aan denken direct updaten, en is de ander ook op de hoogte. Vermijdt veel heen en weer bellen, onnodige trips en onnodig werk. Trello is ook een fijne tool vanuit psychologisch standpunt: het is een kanban bord waarin je aangeeft wat er nog gedaan moet worden, waar je aan bezig bent en wat je al gedaan hebt. Mooi overzicht ook om op het einde van de dag met een grijns die lijst “done” in het archief te kieperen.

En wat zijn jouw tips om door je drukke leven te komen?

De zotte morgen

01/12/2014frustraties Leave a comment

Is het omdat het later licht wordt ‘s ochtends nu het winter wordt? In elk geval krijg ik de indruk dat ik elke ochtend de zotte morgen in moet gaan. Een bloemlezing van de voorbije 2 werkdagen

  •  een fietser die schuin een druk kruispunt oversteekt en daarbij alle basis voorrangsregels en verkeerslichten negeert, gelukkig zijn mijn remmen net vernieuwd…
  • een oudere automobilist die “voorrang van rechts” onnodig vindt. Gelukkig werkten zijn remmen ook nog goed of ik was in de flank gegrepen. En zijn claxon werkte ook. De mijne was luider.
  • motorrijders die ,terwijl ik al vlot 120km/u rijd samen met de andere chauffeurs op mijn rijvak, tussen het drukke verkeer door slalommen aan minstens 150km/u. Bijna een hartaanval.
  • in de file achter de vuilkar in een éénrichtingstraat, de nerveuze chauffeur achter mij flikkert met zijn lichten. Zodra het mogelijk is om wagens door te laten blijft de vuilkar even staan en krijgen we teken lang te rijden, voorzichtig gaan we er voorbij. De nerveuze chauffeur achter mij rijdt op misschien 50cm van mijn achterbumper en blijft met zijn lichten flikkeren, wat ik eigenlijk alleen maar afleid van het flikkerende omgevingslicht, zijn koplampen zijn onzichtbaar in mijn spiegels. Op het volgende kruispunt botst hij bijna op mij, omdat ik inhoud om te checken of er niemand van rechts komt (moeilijk zichtbaar). De nerveuze chauffeur steekt midden op het kruispunt voorbij en rijdt aan ik schat 70km/u door de zone 30 die daar geldt wegens 2 lagere scholen in de buurt.

Beste mede-weggebruikers. Zijn jullie je verstand verloren???

Gelukkig zie ik ook de andere kant:

  • iemand die met de hond gaat wandelen, met een klein rood lichtje aan de halsband van de hond zodat die van ver zichtbaar is
  • moeder met 3 dochters, allemaal op de fiets, met leuke fluo hesjes en veel reflectoren, een feest op het fietspad
  • De Colruyt vrachtwagen die voldoende ruimte laat om je bij de file te laten

De wereld is nog niet helemaal om zeep denk ik 😉