Manon had een beetje extra bergruimte nodig voor haar spulletjes. We gingen voor de super goedkope en simpele RAST ladenkast van Ikea: onbehandeld grenenhout, ondiep, eenvoudig te monteren. En dan deden we van hack: beetje witte beits, andere handvatten. En een groot deel van het werk kon ze zelf onder begeleiding doen!
Voor en na:
| Onvervreemdbaar Dit wordt ons niet ontnomen: lezen en ademloos het blad omslaan, ver van de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van kind af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten. Ida Gerhardt In: Het sterreschip, 1979. |
De eindejaarsfeesten zijn aangekomen. Tijd om terug te blikken en vooruit te blikken.
Het is een pijnlijk eindejaar voor mij. Vol scherpe herinneringen die mijn hart doen bloeden. Er zijn onomkeerbare dingen gebeurd vorige eindejaarsfeesten en de periode er vlak na. Dingen die mijn geloof in de mensheid extreem zwaar hebben onderuit gehaald.
En er zijn mensen rondom mij die stukje bij beetje dat geloof in de mensheid herstellen (jij daar ja, en jij, and you too!). De voorbije maanden en hopelijk ook in de maanden die nog komen. Het neemt niet weg dat het pijn doet. Verdomd veel pijn. Maar ook daar geraak ik ooit wel door. Het pad is nog niet beëindigd.
Dus maak ik om het evenwicht te vinden een lijstje van tegengewichtjes en positieve dingen in 2019, die ik meeneem naar 2020.
Elke keer er mij een golf van emoties overspoelt heb ik er tot nu toe doorheen kunnen zwemmen. Ook 2020 zal niet makkelijk zijn, want een aantal andere factoren zijn ook opgedoken die ik niet langer langs mij kan neerleggen. Stap voor stap. En voor ik het weet zal ook dat jaar weer voorbij gegaan zijn zeker? Zoals Kintsugi, mezelf repareren maar de barstjes mogen zichtbaar blijven. Ze maken deel uit van wat mooi is en wat ik geworden ben, ook al was ik compleet gebroken.
De tip die ik voor dit jaar wil meegeven aan mijn lieve lezers is dit: je bent niet alleen op deze wereld en je hebt een enorme invloed op de mensen rondom je. Dat is niet alleen een ongelofelijke verantwoordelijkheid om elke dag mee om te gaan, steeds bij jezelf denken wat je doet en hoe dit invloed kan hebben op een ander. Het is ook een prachtige gelegenheid om te helpen, met een oor dat echt gewoon luistert zonder oordelen, met een kleine daad, een simpel bericht, een warme knuffel, armen waar je veilig je tranen kan laten stromen. Dat doet deugd (en ook daar, je weet wie je bent, jij mooi mens!).
Ik wens van ganser harte dat nu maar ook na deze Kerstperiode ook jij zo’n mensen om je heen hebt, die af en toe, ook al is het slechts elke paar maand, zo eens een berichtje sturen van: “Hey, ça va? Ge weet, hier kan altijd een bordje extra bij he.”
2020, een mooi getal om naar te kijken, eendjes die uit vijvertjes stappen, startend aan een reis is wat ik erin zie. Een evenwichtig cijfer. Hopelijk gaat dat mooie dieper dan enkel de cijfertjes. En tot de volgende keer, nog eens echt en niet via tekst, met een warme kop thee of koffie, of zelfs iets anders, ergens op een terras. Zodat ik ook aan jou kan zeggen: dank je. Het kan misschien even duren, maar je mag mij verwachten.
Het gebeurt zelden dat er een live optreden is van Ayreon. Arjen Lucassen startte Ayreon zelfs omdat hij niet meer live wilde gaan optreden.
Dus wanneer het gebeurt zijn de Ayreonauten op het appel. Vorig weekend waren er 4 voorstellingen om de 20ste verjaardag te vieren van het album “Into the Electric Castle”. Deze rock space opera wordt gebracht door een aantal gigantische namen in de rock wereld, zoals Fish, Anneke van Giersbergen en Damian Wilson.
De stage was geweldig, de muziek en de show nog beter, en als geweldige special guest en de narrator van het geheel: acteur John de Lancie (beter gekend uit zijn glansrol als Q in Star Trek: The Next Generation!).
Foto’s van het heerlijke event vind je op de facebookpagina van 013.
Veel te lang geleden dat ik nog eens naar een LARP ging. Manticore IV, into the breach, was weer geweldig in de indrukwekkende locatie van Fort Barchon. We hebben gelachen, een traan gelaten, er zijn blauwe plekken te verzorgen,… en hopelijk hebben we de spelers een geweldig weekend kunnen geven. Kijk je even mee? En meer vind je op Manticore.be.
Ik wilde met de kinderen al een hele tijd een leuk museum doen. Zo eentje waar ze met grote ogen rondkijken en je als ouder ook intens kunt genieten van wat er te zien is. Wel, het musée Folon in Terhulpen is zo’n parel.
Om er te geraken is het eerst een stukje wandelen door het mooie bos van het Domein Solvay. Een mooie laan tussen aan de ene kant weelderige velden en aan de andere kant de prachtige vijver maken je al klaar voor de dromerige permanente tentoonstelling van en over Folon.
Je ziet het kasteel van het domein mooi op de heuvel staan wanneer je bijna aan de hoeve met de permanente tentoonstelling aankomt. Aan de ingang krijg je een geschreven gids mee voor de kinderen
Aan de ingang van het museum kregen we de familie korting en een pak kaartjes met uitleg op kindermaat, 1 à 2 kaartjes per zaal met wat meer over het thema, en waarop de kinderen best letten. Dan speelt er een korte video in het “etiket” van een reuzegroot boek, het boek met het verhaal van de fantastische wereld in het hoofd van Folon.
Het boek gaat open, en de bezoeker wordt uitgenodigd om ook die wereld in te stappen, door het boek.
De zalen gaan van de werken met aquarel via de tijdschriften en affiches die Folon maakte naar werken in andere materialen zoals de reeks schepen (combinaties met hout en karton), en de mooie gekende beeldhouwwerken. Ook het hoofd van Folon binnenstappen en de eindeloze spiegels bewonderen was een feest. De laatste zalen leggen focus op het atelier van de kunstenaar, en tonen aan de kinderen hoeveel studies en experimenten vooraf gegaan zijn aan de eigenlijke werken.
Zowel mijn kinderen als het aanwezige vriendinnetje vonden het geweldig. Op verschillende plekjes waren er filmpjes, zitplekken waar we samen een gesprekje hadden over het thema, wat de kinderen zelf konden herkennen in het werk, materiaalkeuze,… Ze waren vooral gefascineerd door het aquarelschilderen, dus kochten we in het museumwinkeltje een setje aquarelverfjes en ga ik binnenkort een paar goede penselen en dik papier halen, zodat ze hiermee kunnen experimenteren.
Kortom: als kind of volwassene is dit museum een dikke aanrader!
Ik wilde al zo lang eens gaan, en kijk dit jaar had ik de mogelijkheid om naar de Meyboom te gaan!
Zoals je hier kunt lezen zijn er verschillende legendes die de origine van de Meyboom proberen uit te leggen, maar het komt erop neer dat de boom moet gekapt worden en gedragen door een groep boomdragers naar een specifiek punt, en dat de boom rechtop moet staan vóór 17u. Dit gaat natuurlijk gepaard met de nodige pogingen. Dan wordt er een vlag in de boom gehangen.
Voor de gelegenheid zijn er ook de Brusselse reuzen (poeppe) aanwezig, maar dat is maar klein grut in vergelijking met hun gasten, de reuzen van Geraardsbergen!
Conclusie: een gezellig volksfeest waar ze mij nog vaker gaan zien!
Het begon met een uitnodiging voor de Bar of Masks als event rond de lekkere Filippijnse Don Papa rum van de Bleeding Heart Rum Co. Daar waar de meeste rum uit het Caribisch gebied komt heeft deze een unieke afkomst: de helling van de vulkaan Mt. Kanlaon.
We raakten aan de babbel met de verantwoordelijke voor het merk, en hij bleek de eigenaar van een restaurant in Brussel waar we al van gehoord hadden: Humphrey. Het concept van Humphrey is echt leuk: gerechten met Fillipijnse invloeden, gemaakt om te delen met je tafelgenoten. De kaart verandert regelmatig, dus telkens opnieuw een nieuwe ontdekking (én bevat een hele kolom vegetarische schotels!).
Bovenop het heerlijke eten is er ook nog een geweldige sommelier. Als het even kan: laat je verrassen bij het eten. Hij toverde voor ons al mezcal, sake, witte en rode wijnen en zelfs speciale geuze bieren op tafel die telkens perfect pasten bij de geserveerde schotels.
Kortom: een aanrader.
Mijn wereld stond even op zijn kop. Dat is een verhaal voor later. Ik zat gelukkig niet de hele tijd stil. Ik schreef ook nog wat, dus als je intussen wat meer wilt lezen van mijn hand kan je deze dingetjes lezen:
De kindjes mochten opnieuw een paar weken mee met de grootouders naar zee. In augustus gingen we dan écht op verlof met het hele gezin, en naast wat luieren aan het strand en puffen in de hittegolf in Zuid Frankrijk die dus nog heter was dan in België bezochten we een aantal kleine maar mooie historische plaatsen:
La Couvertoirade, vestingdorpje van de orde van de Tempeliers, overgenomen door de Hospitaalridders nadat de eerste orde werd ontbonden door de Franse koning:
E
n het vlakbij gelegen dorpje Le Caylar, waar we de rots waartegen het dorp gebouwd is beklommen om het uitzicht te bewonderen. Er zijn restauratiewerken aan de gang aan de historische gebouwen rondom de rots.
aiges-Mortes is een beetje een traditie. Maar deze keer brachten we wat tijd door in een heel klein museum, met elektrische treinen. Aidan was er dol op en kreeg er maar niet genoeg van.
Saint-Guilhem-Le-Désert is één van de dorpen op de route naar Santiago de Compostela, en daarom dus opgenomen in de lijst van Unesco erfgoed als geheel binnen de route. Het staat ook in de lijst met mooiste dorpen van Frankrijk. En het is inderdaad wel een pareltje, maar door bovenstaande feiten nogal erg toeristisch geworden en dus met een nijpend parkeertekort. Gelukkig vonden wij wel een plekje onder een schaduwrijke boom.
En die avond bleek er een folkgroep te spelen op het marktpleintje, waardoor we in de loden hitte er nog een aantal dansen uit persten 😉
