Weten jullie wat ik verschrikkelijk vind aan zwanger zijn? Niet dat ik soms misselijk ben, dat valt mee. Ik heb 3 zwangerschapskwaaltjes die minder vaak voorkomen. In volgorde van de tijdslijn:
Eerst krijg ik bekkenpijn. En die heb ik vroeg in de zwangerschap: vanaf 8 weken is het zover en op gezette tijden voelt het alsof er messen in de rechterkant van mijn bekken steken. Niet fijn. Bekkenoefeningen ken ik a jaaaaaren (10 jaar balletschool weetuwel) en die halen niets uit. Massage door de kine helpt een beetje, dan zijn het geen draaiende messen maar enkel stekende messen die erin zitten. Dat moet ik ondergaan tot ik een dikke 20 weken ver ben en een osteopaat mij kan verlossen, want het probleem zit niet in mijn bekken maar in mijn voeten en nek.
Tegen dan begin ik te snurken. Daar is ook een medische verklaring voor, maar anti-snurk middeltjes zijn uit den boze natuurlijk. Die Breathe Right neusplakkers helpen een beetje, maar de enige manier voor mij en mijn man om een degelijke hoeveelheid nachtrust te pakken te krijgen is een heel nest van kussens in bed te installeren samen met mijn worstkussen zodat ik half zittend slaap. Romantisch he?
Ten slotte ga ik plots belachelijk veel water ophouden. Echt dramatisch veel: ik kom precies keiveel bij tijdens de zwangerschap maar dat is dus allemaal water he. Anders kunt ge tussen hoogzwanger en een week bevallen geen 13 (!) Kg lichter wegen. Op den duur moet ik schoenen van minstens een maat groter dragen, en voelt het gewoon raar om te stappen. Maar ik blijf zo net onder die grens hangen waar het oedeem gevaarlijk wordt, dus ik kan er niets aan doen behalve veel de voetjes omhoog leggen en wisselbaden nemen, maar dat gaat natuurlijk niet op het werk.
Zo nen baby, ge moet er iets voor over hebben zenne… zo weet u het, het is niet allemaal rozengeur en manenschijn zo’n zwangerschap. Om nog maar over die fameuze roze wolk te zwijgen die iedereen beweert op te zitten vlak na de bevalling. Bij mij was het een onweerswolk en ze hing boven mijne kop. Huilbuien, rotgevoelens, eenzaamheid en een baby die aan projectielbraken doet zijn zo niet mijn definitie van drijven op een roze wolk.
Maar net zoals toen, this, too, shall pass.
Pingback: Wijvenweek: Zelfcensuur | Wijvenblogs