Ik kan er mensen de stuipen mee op het lijf jagen, met mijn multitasken. Ik steek het op de tientallen jaren piano spelen: mijn vingers kunnen een eigen leven leiden en doen wat ik wil dat ze doen terwijl ik aan de telefoon ben of tegen iemand spreek. Een mail tijpen bijvoorbeeld, zonder naar mijn scherm te kijken, en tegelijk naar een collegaatje luisteren en daarop ook correct reageren. Natuurlijk met de nodige tijpfouten, wat dacht je, maar ondertussen staat 80% van die mail toch netjes op je scherm te blinken en heb je een collega die je aankijkt met een blik van: “You creep me out!!!”
Ik kan ook perfect naar een film of serie kijken en tegelijk twitter en facebook checken. Wat in sommige gevallen voor extra’s zorgt, zoals de commentaren tijdens #komeneten en #tvvv.

Maar daar moet wel bij gezegd dat dit zowat het enige is dat ik écht 100% kan multitasken. Ik bedoel maar: eten koken en tegelijk de peuter van verbrande vingers behoeden en naar het potje helpen gaan, terwijl de kat ontwijken die een aanslag pleegt zodat ik iets zou laten vallen, ik noem dat niet multitasken. Ja dat eten staat op maar je laat het zijn gang gaan terwijl je snel iets anders doet. En een peuter in bad zwieren en snel een wasmachien aanzetten, da’s ook eerder vlot afwisselen in je taken, niet echt een hoop dingen tegelijk doen.

Ik weet dat mijn man constant aan het multitasken is. Daarmee bedoel ik dat hij, gelijk wat hij aan het doen is, tegelijk ook zit te malen in zijn hoofd. Zijn gedachten staan niet stil, ook niet bij het slapengaan. Ideeën buitelen door dat kopje en soms zijn er zoveel gedachten dat hij de woordenstroom niet kan tegenhouden. Dat staat soms in schril contrast met mij: ik kan mijn hoofd letterlijk leegmaken. Serieus, ze hebben dat eens getest op de expo 2000 in Hannover. In het Zweedse pavilioen gingen ze de alfa (denk ik) stralen meten die je hersenen uitzenden. Ik moest aan het eind van een lange tafel zitten. In het midden van de tafel lag een balletje. Aan de andere kant een tweede persoon en allebei kregen we elektroden op het voorhoofd gekleefd. De challenge: je hoofd leegmaken, nergens aan denken. De persoon die daar het beste in slaagde zag het balletje naar zich toe rollen. Op een scherm kon je een grafiek volgen met jouw alfa golven. De mijne zag er zo uit:

Dus constant multitasken, dat is mijn ding niet. Mijn kop leegmaken blijkbaar wel. Maar gelukkig maakt dat niet uit om een superwijf te zijn, tasken op zich is al meer dan genoeg!

Eén van de topics die aangereikt werden voor Wijvenweek was “Bewust Kinderloos”. Het treft mij dat ik dit onderwerp de laatste tijd vaker en vaker tegen het lijf loop. Zou het met leeftijd te maken hebben? Zit ik plots in een leeftijdcategorie waar mensen dit een hot issue vinden?

Ik snap het probleem niet. Ik ben voorstander van vrije keuze: aan jou om je leven te overwegen en je beslissingen daaraan af te wegen, met alle gevolgen van dien.

Mensen kunnen bewust kinderloos blijven om een massa redenen. Sommige mensen LIJKEN bewust kinderloos maar zijn dat niet. Een soort van stigma kleven op kinderloze koppels, dat is ronduit pijnlijk. Voor hen die echt bewust de keuze maakten maar nog meer voor hen die uit noodzaak kinderloos zijn en dat nog eens extra onder hun neus gewreven krijgen.

Ik ken koppels die 100% resoluut voor kindjes en een typisch gezinsleven gaan. Sommigen zijn op die manier volstrekt gelukkig. Bij anderen voel ik de onderhuidse spanning branden wanneer ik ze ontmoet.

Ik ken evengoed koppels die resoluut ervoor kiezen geen kinderen te krijgen. Dat wil niet zeggen dat ze niet graag kinderen zien, soms zelfs ronduit in tegendeel. Net zoals elke vrije beslissing die een persoon kan nemen is deze bij mijn vrienden steeds stammend uit hun ervaringen: hoe hebben zij hun kindertijd of andere momenten in hun leven ervaren?
Ik heb een vriend die zijn vader zo haat dat hij resoluut die genen niet wil doorgeven aan een volgende generatie. Een andere vriend heeft gezondheidsproblemen en beseft van zichzelf dat de druk van de zorg om een, eerlijk gezegd hulpeloze, baby te veel zou zijn voor hem. Een vriendin heeft haar leven tot nu toe zo ervaren dat ze wel dol is op kinderen maar zelf de druk er niet bij neemt. Sommigen hebben ervaringen achter de rug waardoor ze deze wereld aan een kind niet willen aandoen.

Wie zijn wij om mensen op hun beslissingen aan te kijken? Wie zijn wij om sociale druk te zetten bij mensen die voor hun goed en zelfs voor het goed van een ongeboren kind een voor hen zeer juiste beslissing maken?
Dat ze er achteraf spijt van zouden krijgen? Neen, dat denk ik niet. De meesten zijn al ver genoeg gevorderd in hun leven om te weten dat ze er geen spijt van zullen krijgen.

Dus ik zou zeggen: kinderloos of niet, bewust of niet. Iedereen neemt beslissingen in zijn leven. Iedereen draagt er de gevolgen van. Maar ga er alsjeblieft niet van uit dat je de wijsheid in pacht hebt waar het kinderen betreft: het is geen rozengeur en maneschijn, er zijn momenten die ervoor zorgen dat het in beide richtingen meer dan waard is. Koester dat in je eigen leven en zoek naar de balk in je eigen oog, voor je de splinter bij een ander begint te analyseren.

Guilty pleasures? Rauw gehakt pikken uit het pakske vlak voor ik alles in de pot voor spaghettisaus kieper. Een Sissi marathon houden met kilo’s chocolade op schoteltjes om van te snoepen. Uw kind dat duidelijk al wakker is rustig laten spelen in bed terwijl mama en papa nog wat soezen bij de wekker. 2 keer spaghetti bolognese eten op een dag, want je bent zwanger dus het mag. Puree uit een pakske. De reuzegrote zak Callebaut chocolade pellets openprutsen en zomaar een handvol ervan snoepen. De rust die in huis komt wanneer de peuter naar bed is. Het mag zo wel af en toe eens, nee?

Kleine kantjes? Kennen jullie Zappy Baby? Ik zit daar op, onder een ander pseudoniem, welteverstaan. Vooral op het forum dan. Waarom? Goh, een vorm van voyeurisme zal ik maar zeggen. En ook om dat sommige van de onderwerpen mij eerlijk gezegd wel aanspreken. Maar mijn kleine kantje komt vooral boven wanneer ik weer zo’n topic ga lezen en bij mezelf denk “Hoe is het toch godsmogelijk!?!”. Je voelt je instant beter in je vel. Zo’n idiotie, daar word jij niet op betrapt, oh nee! Soms word ik er zelfs toe verleid wanneer er voldoende dommigheden verkondigd worden er nog een schepje bovenop te doen. Trollen zeg maar. Jaja, een wijf dat van trol doet. Mijn klein kantje.

Make up? Enkel wanneer ik uitga of naar een belangrijke klantmeeting moet. Onbelangrijke klanten, daar doe ik de moeite niet voor. Eerlijk gezegd is mijn agendakennis zelfs zo goed dat ik van kleinere klanten vaak vergeten ben dat ik meeting hàd. Gevolg: geen tailleureke of LBD en mooi opgestoken haartjes bij een opgemaakt snoetje maar een jeans en wel OK trui of bloes of zo. Ik loop er niet slonzig bij op het werk hoor, gewoon naturel.

Het gevolg is dan natuurlijk dat ge op het werk binnenstuikt en de receptionniste zo iets heeft van: “Alles OK jom? Ge ziet er mottig uit!”. Oh, bedankt voor de attentie! Not.

Die beautyqueen zit wel in mij hoor. Zoals de titel zegt, in het diepst van mijn gedachten. Af en toe haal ik ze eens boven: voor een avondje uit, een feestje, … Voor mijnen trouw ben ik voluit gegaan, en regelmatig neem ik wel eens de tijd om mijn haar in een krul te dwingen en die make-up volgens de regels aan te brengen, maar daar ben ik dus telkens een uur mee bezig hé!

Beautyqueen zijn, het kost me te veel moeite. Chapeau aan de dames die ‘s ochtends vroeger opstaan om toch die perfecte laag make-up aan te brengen en dan heel de dag lang hun gezicht in de plooi houden om tegen te gaan dat de fond de teint zich in de lachrimpeltjes gaat nestelen. Laat mij maar wat langer in mijn bed liggen, dan verdwijnt deze gezichtsuitdrukking zonder een laag smeersel:

Ik zag iets waaien over wijvenweek. Dus ging ik eens piepen op de website. Zalig idee, nietwaar? Kon me er helemaal in vinden dus ik doe mee. Verwacht jullie dus binnenkort maar aan een hele week extra wijverij.

Zeg niet dat ik niet gewaarschuwd heb 😉