Kippenvelmomenten: L’Homme de la Mancha
Vorige week kreeg ik een uitnodiging om mee te gaan naar de musical L’Homme de la Mancha in de KVS in Brussel. Deze musical die het verhaal vertelt van Don Quichote in een soort van play within a play werd 50 jaar geleden bekend dankzij de vertaling naar het Frans door Jacques Brel, die er met het thema nummer La Quete ook een ongelofelijke hit aan overhield.
De musical stond al heel lang op mijn verlanglijstje, dus ik twijfelde niet en nam de uitnodiging onmiddellijk aan!
Deze nieuwe bewerking van het stuk ter ere van de 50ste verjaardag van de vertaling kreeg bij de start van de toernee vorig jaar niet zo’n lovende kritieken. De voorstelling in haar huidige laatste ronde mogen meemaken, met een aantal kleine maar impactvolle aanpassingen, was voor mij een prachtig moment.
Vooral de sopraan Ana Naque liet bij mij een diepe indruk na, met de manier waarop ze haar acteerwerk combineerde met een prachtige stem die recht naar mijn hart ging. Haar Aldonza/Dulcinea bracht mooi de innerlijke tweestrijd naar voor: de hardheid van de wereld waarin ze leeft en toch nog vervoerd kunnen raken door de mooie woorden en daden van Don Quichote.
Uiteraard is ook Filip Jordens een geweldige aanwezigheid in het stuk. Zijn stem die zo dicht aanleunt tegen de stem van Brel en ook dezelfde slungelige lichaamsbouw doet je heel af en toe twijfelen of je niet in een tijdreis bent verzeild geraakt. De verschillen en gelijkenissen tussen Cervantes en Don Quichote in het play within a play gedeelte zijn subtiel en toch duidelijk genoeg, want ten slotte zijn ze één en dezelfde persoon: de dromer, de zoeker.
Maar ook de rest van de cast is in mijn ogen een prachtig voorbeeld van diversiteit in een geheel. En de stille maar krachtige aanwezigheid van François Beukelaers maakt het gewoon af.
De allerlaatste voorstellingen zijn ingezet. In de KVS is het intussen afgelopen, dus de magistrale eindscène waarbij de achterkant van het theater opent om de acteurs de Brusselse straten te laten in wandelen kan je niet meer meemaken. Maar als je nog aan een kaart geraakt voor Antwerpen of Charleroi: ga er gewoon voor.
Of geniet heel kort nog even mee hier…
Aan het einde van de voorstelling werd het publiek gevraagd om bij wijze van actie en boodschap aan de Vlaamse regering die met het snijden in de subsidies voor cultuur de kansen van vele kunstenaars kleiner maakt in dit steeds vechtende landschap, nog eens mee te zingen met La Quete. Het zoveelste kippenvelmoment op een avond. Die nu in mijn geheugen gegrift staat. https://www.picuki.com/media/2192249349500559490
