Category: work work work

En nog een zotte week!

03/10/2017work work work, , , Leave a comment

Zei ik al dat het zotjes druk is voor mij de laatste tijd? Na de week met training geven en verjaardagsfeestjes organiseren kwam er dus een even zotte week van werken, dingen klaar krijgen, training volgen én raar een tripje Londen.

Het begon op woensdag. In plaats van een rustig dagje thuis en dan ‘s middags de kinderen halen moest ik nog naar Gent, want wij hadden een consultant geboekt via de “Digitale Versnelling” van Telenet. Een rustige dag werd dus nogal zotjes om ook nog op tijd te zijn voor Manon haar yoga les. Maar de sessie van de consultant bleek écht wel een verrijking in wat we al aan het doen waren. Het werd wel een hectisch rennen van hot naar her. Want op donderdag was er de eerste van 2 trainingen door Luke Hohmann die wij organiseerden. Ik moest dus ook voor beide een bak materiaal meenemen.

Donderdagochtend liep de wekker af om 6. Ik maakte vanalles verder klaar en maakte ook ontbijt voor de kinderen in hun brooddoos. Ze stonden uitzonderlijk om iets na 7 op school, wanneer de opvang net open was, om mij daarna in de monsterfile te storten richting Antwerpen. Ik haalde het nét op tijd, en de training was een mooi succes. Game Design, over hoe je speltechnieken combineert tot een succesvolle oefening met duidelijke doelstellingen. Ik was zelfs op tijd terug aan de school om de kinderen op te halen en ze te trakteren op pannenkoeken, waarna ik hun weekendkoffertje pakte en ook voor mezelf en de echtgenoot een weekendtas bij elkaar sprokkelde.

Ook op vrijdagochtend liep de wekker af om 6. De kindjes gingen flink naar de opvang en het verkeer naar Antwerpen verliep vlot voor een tweede dag training met dezelfde geweldige trainer. We zouden na de training samen naar Londen reizen voor de CCI (Certified Collaboration Instructor) meetup daar, die hij organiseerde. We stonden netjes een uur vooraf in Brussel Zuid aan de Eurostar terminal. Samen met een paar honderd andere mensen in een gigantische rij die niet bewoog. Ik polste even bij de mensen van Securail die nogal prominent aanwezig waren, maar zij hadden geen informatie gekregen, enkel de vraag om de rij in de gaten te houden. Owkay. Een hoop geduld en een nummertje later wist iemand aan de NMBS balie mij te zeggen dat de signalisatie aan de tunnel onder het kanaal defect was. De kans dat onze trein nog zou aankomen, laat staan vertrekken, was verwaarloosbaar. Maar Luke moest naar London! Dus reden we in extremis nog naar Zaventem in de hoop hem een zitje te vinden op een vlucht naar Londen. Ook dat werd niets, waardoor we ons plots met een onverwachte gast thuis bevonden. We besloten ons beter te voelen door eens lekker op restaurant te gaan. Waardoor we nogal laat naar bed gingen.

Zaterdag werd dus dag 3 dat ik om 6u uit bed rolde, want we hadden het slim genoeg gespeeld en op vrijdagavond nieuwe tickets geboekt op de Eurostar. Het enige systeem dat nog niet plat lag want omboeken was dramatisch. Om 7u stapten we onder jaloerse blikken door de security. Om 7u56 waren we eindelijk op weg naar Londen.

De meetup zelf was ongeloofelijk leuk: intensief, weinig pauze, veel diepgang in de gesprekken met super interessante mensen! Pas na 19u hielden we het voor bekeken en gingen we gezellig samen op restaurant. En ook zondag was amper beter. We lagen uiteindelijk pas om middernacht in bed, maar om 8u30 waren we terug op post. De rollercoaster stopte pas met de aankomst van de taxi, die ons naar St Pancras bracht voor de reis naar huis en om onze kindjes op te pikken.

Zodat ik op maandag fris en monter bij de klant een workshop kon geven over Delegation Poker.

Drukjes zeg je? Misschien, maar op dit ogenblik kan ik niets bedenken dat ik liever zou doen.

tijptijptijp

06/04/2013work work work, Leave a comment

Ik had het er hier over. Dat ik kan tijpen en iets anders doen tegelijk als ik echt gedreven ben en precies weet wat er moet komen.

Deze week heb ik een nieuwe collega ermee verbaasd. Hij verklaarde achteraf nog dat hij dat nu als barometer beschouwt: hoe vastberaden ik ben om een klant van antwoord te dienen. En dus ook hoe voorzichtig ik op dat moment moet aangepakt worden.

Hehe.

Blij, boos, bang, verdrietig

20/03/2013dag na dag, kleuter, work work work Leave a comment

Zeker als mama ken je ze wel, die prentjes die in de kleuterklas gebruikt worden om je kindje te leren wat gevoelens zijn, hoe ze die uitdrukken en hoe ermee om te gaan. Ze bestaan in klaspop versie, ik heb er op onze kalender van Lilliputiens in de vorm van kikkertjes.

Onlangs waren we hierover bezig onder mama’s, mijn collega had moeite met het gedrag van haar peuter die op de grens van het kleuterdom staat, en ik gaf haar de prentjes voor thuisgebruik. Het gesprek ging verder en we kwamen uit op de Happiness Index van Jeff Sutherland, die qua basis hetzelfde systeem gebruikt om het gemoed van werknemers te meten en dit te matchen met gebeurtenissen binnen het bedrijf. Zo kan je ook als manager zien hoe het staat met de motivatie van je medewerkers.

Plots werden de prentjes opnieuw uitgeprint. Ze hangen hier nu op de kast, met 6 collega’s hebben we nu elk een magneetje met een letter erop, en wij vullen dagelijks onze happiness index in. Het is grappig, maar algemeen is de sfeer tussen deze collega’s een pak beter. We zijn gegaan van 5 magneetjes in de “boos”-zone naar 1 bang, 3 vrolijk, 1 boos en 1 op de grens van blij en verdrietig (lang verhaal).

Het nodigt ook uit om erover te praten: waarom ben ik net zo boos? De collega’s gaan automatisch onder elkaar meer over gevoelens spreken, meer begrip voor elkaar opbrengen. We zien duidelijk een positieve evolutie in de teamgeest.

Die happiness index zag ik voor het eerst tijdens een opleiding Management 3.0 (naar het boek van Jurgen Apello). Er waren nog een massa andere interessante oefeningen die de revue passeerden. Eens benieuwd of we hier of daar nog van die oefeningen spontaan gaan beginnen uitvoeren.

Druk

24/01/2013baby, dag na dag, work work work Leave a comment

Terug gaan werken. Dat is ook een beetje flexibel zijn naar je werkgever toe wanneer het moet en het ook kan. Dat is een baby, goedgezind en klaarwakker, toch met een klein hartje om 7u ‘s ochtends op de crèche droppen om door smogalarm aan 90/u naar Wallonië te tuffen voor een dag tsjokvol vergaderingen. Dat is anderhalf uur later dan normaal thuiskomen bij een papa die samen met 2 kindjes vol verwachting in de zetel zit tot jij er bent. Dat is snel de spaghettisaus die ik de avond ervoor klaarmaakte opwarmen en samen aan tafel gaan, terwijl de baby breed lachend in de relax ligt en de kleuter honderduit vertelt dat haar broekspijpen nat waren van de sneeuw, dat Yana ook mee in de kring zat, dat Jules de klaspop ziek is maar dat zij van dokter doen en hem beter maken, dat Jules veel moet slapen nu, dat is de kindjes iets later dan goed is in bed stoppen.

it never rains…

20/12/2010baby, dag na dag, huisvrouwtje zijn, work work work Leave a comment

Ik was niet geslipt deze morgen, zelfs niet een beetje. Deze middag ook niet, het sneeuwweer is mij en mijn auto goedgezind!

MAAR

– babysit voor de twunch morgen is in het water gevallen
– de creche sluit onverwacht wegens te veel verzorgsters afwezig (congé, familiale omstandigheden en ziekte)
– ik heb mijn soep omgestoten op mijn bureau
– er komen mindboggling incidenten binnen

Positief blijven zeker?

Blitzbezoek aan London

13/10/2010work work work, , Leave a comment

Gisteren was het weer die tijd dat we een Business Review houden met de grootste klant in mijn klantenportefeuille. Soms gaan we naar hun kantoren, soms komen zij naar onze kantoren. Deze keer was het bij hen, centrum London vlakbij Waterloo Station. De meeting ging vlotjes, was een half uur eerder gedaan dan verwacht en onze trein was door blijkbaar vele boekingen die dag een uur later dan gewoonlijk. Gevolg: we hadden bijna 4 uur om van Waterloo terug naar St Pancras te geraken. We besloten dus om onderweg een tussenstop in te lassen en even van het prachtige weer in London te genieten!

Na de overstap van de Northern Line naar de Piccadilly Line stapten we af aan Covent Garden. Zoals altijd was het er aangenaam gezellig, een operazangeres maakte gretig gebruik van de akoestiek in de benedenverdieping om te busken, kraampjes allerhande verkochten kaarsen, badproducten, juwelen, decoratie-artikelen. In de marketplace verkochten ze grappige t-shirts en andere gekke dingen, en dus kocht ik 2 verjaardagscadeautjes. Cadeautje 1 ga ik niet verklappen, want de toekomstige ontvanger komt hier af en toe. Cadeautje 2 is een bruin t-shirt met opschrift: dip me in chocolate and throw me to the lesbians! Ik kon gewoon niet anders dan aan een vriend denken die dergelijke gedachtenkronkels heeft!

We gingen snel even langs de Disney Store en de Teddybear Workshop, maar de leuke dingen waren telkens veel te duur. Dus deden we voor de rest van de tijd maar een terrasje in de zon… waarschijnlijk het laatste terrasje van 2010 dat zo aangenaam was.

Maleisië

06/10/2010work work work, , , , 3 Comments

Zo, terug in ons Belgenlandje. Het is me wat, zo’n reis naar de andere kant van de aardbol. Hier een verslagje.

Op maandag was het inpakken geblazen. Met natuurlijk de gewoonlijke vragen: is de kledij die ik mee heb voldoende? Is het niet té Westers voor een moslimland? Is het niet te warm? Welke regenjas neem ik mee (natte moesson komt er net aan)? Mijn collega kwam me natuurlijk te laat oppikken wegens file onderweg maar gelukkig verliep alles vlot in Zaventem om onze bagage te droppen en we waren op weg. Voor het eerst een lange-afstandsvlucht met KLM. Ik had al gepolst maar niemand kon me echt zeggen of het eten en de service echt zo goed waren. Wel, het was wat vliegtuigvoedsel betreft echt wel top. Frisdrank en zelfs 1 alcoholische drank per ronde inbegrepen in de prijs, in-flight entertainment op een persoonlijk scherm met interactief keuzemenu. Ik keek dus tijdens de heenreis naar The Last Airbender, een aflevering The Big Bang Theory en 27 Dresses. Tussenin probeerde ik wat te slapen.

We landden op dinsdagnamiddag, 15u lokale tijd. Maar daarmee was de reis nog niet gedaan: een ellenlange rij aan de douane kroop tergend traag vooruit (tegelijk was er een vliegtuig uit de Emiraten geland en alle volledig gesluierde vrouwen en hun man werden aan een zware ondervraging onderworpen) en daarna was er nog een taxirit van een uur om in Kuala Lumpur zelf te kunnen inchecken in het hotel.
Na het uitpakken sliepen we nog een uurtje en trokken dan naar het Hard Rock Café om een gigantische hamburger en t-shirts. Mijn collega kreeg hen zelfs zo ver dat ik een Bon Jovi t-shirt er gratis bij kreeg. Tijdens de wandeling terug naar het hotel flaneerden we langs kraampjes met namaak koopwaar. Na lang twijfelen, zwaar onderhandelen en veel zweten kocht ik toch een kleine anthracietkleuringe metalen polsohorloge. Het opschrift zegt Swatch, ik ben ervan overtuigd dat het eerder Switch is 😉

De volgende ochtend deed onnoemelijk veel pijn: opstaan om 7u lokale tijd is zoals hier opstaan om 1u ‘s nachts. Onze chauffeur bleek veel te vroeg dus het ontbijt moest binnengeschrokt zodat we de rit naar het kantoor konden aanvangen.
We werden zeer goed ontvangen. De toiletten zijn telkens weer even schrikken: Maleisiërs gebruiken geen toiletpapier, de handen hebben daar niets te zoeken, dus heeft elk toilet een kraantje met een tuinslangetje.
Die avond voelde ik me verschrikkelijk slecht. Mijn collega nam me mee naar het Low Yat shopping centrum, volledig gewijd aan technologie, maar tegen etenstijd liet ik hem achter en ging ik terug naar de hotelkamer, compleet kapot. Hij genoot van een McDonalds en welverdiende rust.

Op donderdag werden we wel op het afgesproken uur opgehaald, maar het plaatselijk ontbijt kon mij nog steeds niet bekoren: een buffet van internationale specialiteiten waaronder tranditionele Japanse, Indische en Indonesische gerechten (met de nodige vis, sambal en curry) was ietsje té op een nuchtere maag. Gelukkig was er ook het fruitbuffet en het eierbuffet, waar je eitjes naar wens klaargemaakt werden.
‘s Middags gingen we eten met onze collega’s: een Indonesisch eethuisje waar we de enige buitenlanders waren. Maar lekker! Amai! Zelfs de superpikante (volgens hen licht pikante) scampi’s waren té goed om te laten liggen, zelfs al had je de indruk dat je tong wilde vluchten bij de volgende hap.
Die avond brachten ze ons naar de Central Market om te shoppen voor meer traditionele dingen. Voor mijn kleine meid kocht ik een superschattig Chinees kleedje, voor een vriendin een armband van amethyst, voor mijn ventje een set eetstokjes met bijhorende soyaschaaltjes en stokjesleggers in tropisch hout, versierd met mini zilveren olifantjes, het geheel in een houten opbergdoos met daarop een tinnen tafereel met olifanten. Een plaatselijke collega vergezelde ons en bezorgde ons de beste prijzen, handig!
We keerden terug naar het hotel en bezochten het dichtstbijzijnde shoppingcenter: Times Square. My god! Daar zie je dat Aziaten hun shopping nog meer au sérieux nemen dan de Amerikanen! 7 verdiepingen winkels en restaurants met op de bovenste verdiepingen een heus indoor pretpark waarbij de rollercoaster over de winkelende bezoekers hun hoofden heen raast! Ook een multiplex cinema en een bowlingbaan met 25 lanes mochten niet ontbreken. En de obligatoire Karaokebar is ook aanwezig. We kozen als avondeten sushi en even later zaten we te genieten van heerlijke schoteltjes bij Sushi King.

Op vrijdag wisten we dat het een rustige dag zou worden op kantoor. Die middag namen de vrouwen ons mee naar de plaatselijke Pizza Hut, waar we getrakteerd werden op de Suikerfeest-thema-pizza: een pizza met in de korst allemaal balletjes van gekruid kipgehakt.
Die avond aten we ons een ongeluk: we gingen naar een Chinees visrestaurant waar we onze maaltijd uit de vistank mochten kiezen! Mijn collega at een enorme zeebaars, ik at 3 King Prawns, die zo gigantisch waren dat ik de laatste niet op kreeg.

Op zaterdag hadden we een vrije dag. Gezien het slechte weer waren we het grootste deel van de dag ergens binnen. Eerst een voetmassage, dan een tropisch aquarium bezocht (met een plaatselijke lunch vergezeld van een beker superlekker kiwisap), ten slotte shoppen, shoppen, shoppen! Bij de Levi’s Store kocht ik 2 polo’s voor mijn ventje, ook Diesel ondergoed kost daar amper iets dus daar nam ik ook een setje van mee en ten slotte kocht ik een Esprit polshorloge, dit keer een echte met het certificaat erbij, maar aan een zeer voordelige prijs. ‘s Avonds deden we nog een rondje Hard Rock Café, om een laatste t-shirt op bestelling, en we konden genieten van het entertainment van een covergroepje. Buiten goot het intussen alsof de wereld zou vergaan, dus voor de terugweg kozen we deze keer een taxi.

Op zondag was het eindelijk inpakken geblazen. We hadden nog even tijd om een laatste keer naar Times Square te gaan waar we nog eens naar Sushi King gingen voor de lunch. Daarna nog een massage in het hotel (zaaaaalig) en hop naar de luchthaven. KLM bracht ons vlotjes terug thuis.

En thuis wachtte mijn jarig ventje op me, en ook mijn dochter die straalde wanneer ze me zag.

Ja, het was al bij al een goede reis, maar toch hoop ik dat ik niet te snel terug moet: mijn dochter en ventje zo lang missen is toch echt niet zo fijn!

Nieuwjaarsfeestjes en bedrijfsdingen

16/01/2010work work work 1 Comment

Gisteren was het nog eens tijd voor het jaarlijkse nieuwjaarfeest van het bedrijf waar ik werk. Ik keek er best wel naar uit: collega’s zien die ik nu al een paar maand niet meer gesproken heb en zo. Plus het algemene voordeel van deze feestjes: ik kom er steeds interessante dingen te weten, de roddels hangen er gewoon in de lucht, en hoe meer de avond en de flessen wijn en pintjes bier vorderen, hoe meer je te weten komt. 😉

In elk geval hadden we gemikt op aankomen naar het einde van de obligatoire speech. Het is toch steeds hetzelfde, zelfs in deze crisistijd slaagden we erin winst te maken, zij het zeer weining, en dus moet er nog meer gesnoeid worden en opgelet voor onnodige kosten! Er is ook de jaarlijkse top 10 van klanten qua zakencijfer.

Wegens wat moeite om in het donker op een besneeuwde, hellende parkeerweide de juiste weg te vinden kwamen we net aan toen de speech nog een 5-tal minuten te gaan had. Oef. En de baas heeft me niet eens zien binnenkomen, ook goed.

Na de speech mochten we aanschuiven aan het buffet, wat sinds een paar jaar ook een vaste formule lijkt te worden: 3 warme buffetten, een italiaans, een mixed grill en een couscous-buffet wegens de hoge concentratie marokkaanse werknemers. Ik proefde van alledrie en het was allemaal best lekker. De top was toch het mixed grill buffet, met zalm en scampi papillotten om vingers en duimen van af te likken. Aangezien ik een lief “bobetteje” had kon ik ook genieten van de wijn, waar ik tot mijn groot plezier geen hoofd- of maagpijn van had.

Na een tijdje kwamen de tongen los en kreeg ik wat info naar me toe geschoven. Ik kreeg kralle details over de baby van een collega die 2 maand te vroeg met keizersnede en spoedoperatie geboren is. Ten slotte fluisterde een collegaatje me een persoonlijk geheim toe waarvan ik benieuwd ben hoe het zal verder gaan.
Wat me ook enorm verbaasde waren de mensen die me kwamen vertellen hoezeer ze me misten. Van sommigen had ik nooit verwacht dat ze de woorden over hun lippen zouden krijgen, en zoals ze zeggen: I got all warm and fuzzy inside. 🙂

Nog anderhalve maand en dan moet ik terug aan het werk. Ben eens benieuwd wat de toestand tegen dan zal zijn.

Aftellen

29/10/2009baby, dag na dag, verbouwingen, work work work, , , Leave a comment

Het aftellen is begonnen voor een hoop dingen!
Eerst en vooral het kortste: na vandaag nog 3 werkdagen en ik kan beginnen aan mijn welverdiend verlof gevolgd door bevallingsverlof. Ik ben hier echt naar aan het uitkijken, het is fysiek en emotioneel zwaar om op het werk te zijn en nog een hoop dingen te moeten regelen, slaap al een paar nachten vrij slecht en ben deze nacht bijna van de trap gevallen in mijn race naar het toilet, dus de rust zal me goed doen.
De daaropvolgende gebeurtenis zie ik ook met ongeduld tegemoet: volgende donderdag en vrijdag wordt ons sanitair definitief geïnstalleerd! Geen gevaarlijke trips meer in het midden van de nacht naar het toilet, het toilet bevindt zich dan vlak naast de slaapkamer! Mijn schoonvader heeft mooi werk geleverd met de betegeling op de muren en alles staat te wachten op die laatste installatie. En daarmee kunnen we weer een hoofdstuk afsluiten van ons verbouwingsavontuur.
Rond diezelfde tijd kan ik een bezoekje verwachten van mijn ouders. Zij hebben de meubeltjes voor de kinderkamer cadeau gedaan en zullen die dan komen installeren. Maar goed ook: ik heb al zoveel kleertjes en benodigdheden gekregen dat ik het amper nog in mijn bestaande kasten kan opbergen.
En dan is het geduldig zijn en afwachten, terwijl ik rustig alle details in orde breng om ons klein mensje zo goed mogelijk thuis te ontvangen: kinderkamertje klaarmaken en versieren, badkamer herinrichten zodat de luiertafel erbij kan, living een beetje aanpassen om plaats te maken voor het wiegje en later het park.
Jaja, het aftellen is nu echt wel begonnen!