Vlot voorbij die 2 jaar is ze nu, onze pruts. En we zullen het geweten hebben. “Nee” is niet meer uit de lucht te houden. Boze buien wanneer ze haar zin niet krijgt. Rollen over de vloer van razernij omdat ik 5 minuten voor patatjestijd geen koek meer wil geven. Weglopen omdat ze niet naar bed wil. Doen alsof ze me niet hoort wanneer ik haar vraag om dat stuk speelgoed uit haar mond te halen. Doen alsof ze slaapt wanneer ik na hevig en systematisch gebonk haar kamer binnenstap om te zien wat ze uitspookt in bed. Naar mij of papa slaan wanneer de wereld niet draait zoals zij dat wilt, natuurlijk gevolgd door een dramatische huilbui wanneer we strikt duidelijk maken dat we daar niet van gediend zijn. Speelgoed en puzzelstukken die door de kamer vliegen wanneer het haar niet lukt. Het is wat, zo’n kind in de peuterpuberteit.
Maar tussen die buien door krijgen we gewoonweg een cuteness overload. Wanneer ze streng een vingertje opsteekt en “Pasop hé!” uitroept naar papa wegens teveel gekriebel. Hoe ze plots woorden van 3 lettergrepen kan uitspreken: “oprapen!” “meekomen”. ’s Avonds in de zetel plots tegen je aanleunen en zomaar out of the blue een kusje omdat je lief bent. De trotse blik en houding wanneer ze ’s avonds de poes haar bakje eten mag geven. De snelheid waarmee ze houten puzzels maakt (hoog tijd om die echte puzzels uit de kast te halen). Wanneer ze zich wegstopt en plots tevoorschijn springt met een enthousiaste “Piep!”. Hoe ze haar rode Barba een hele dikke knuffel geeft wanneer hij gevallen is, om de bobo weg te toveren. Wanneer ze valt komt ze een kusje eisen op de pijnlijke plaats, zelfs al is die zo pijnlijk nog niet. Hoe ze bij het slapengaan absoluut van iedereen in huis een kusje moet hebben gehad, anders wordt er niet geslapen. Wanneer ze dan ’s nachts wakker wordt en ligt te “zeuren” ga ik even kijken, en nu kan ze duidelijk maken wat het probleem is: “mondje pijn” (die hoektanden nog hé) of “tutu weg!”.
Echt waar zo’n peuter, het is nogal een gerief.
zalig hé,