Kunnen we even stoppen?

Om de paar weken is er wel weer een hoop commotie in de (sociale) media. Waar het vorige week nog de bewust kinderloze moeders waren die terecht van zich lieten horen, staat de krant nu vol van ongewild kinderloze moeders die ook terecht hun stem verheffen.

Tussendoor was er de zaak van de brasserie die 0,50€ aanrekent voor het opwarmen van een flesje voor de baby met op de achtergrond de steeds aanwezige discussie tussen de moeders die wel of geen borstvoeding (willen) geven. De rel rond Kate Middleton en de slechte timing van de aankondiging van Maggie De Block was ook zoiets. En ik deed mee, geef ik toe.

Daar bovenop zie ik regelmatig artikelen waarin staat dat je de dag van vandaag nu eenmaal ongelukkig bent want onze maatschappij laat ons dat niet toe. Echt? Zijn we allemaal gedoemd tot ongelukkig zijn? Als we al deze dingen zien en lezen geloven we makkelijk dat iedereen zijn best doet om te bewijzen dat ze recht hebben op hun eigen ongeluk en daar erkenning voor willen. Is die negatieve focus wel nodig?

Ten slotte maken we in ons leven zelf onze beslissingen op basis van ons referentiekader, dat opnieuw gevormd wordt door onszelf en hoe we ons verhouden tegenover anderen. Of soms moeten we leren omgaan met een situatie die we niet zo fijn vinden, wat ook vaak ver van eenvoudig is. Maar we doen onze best. En door net te focussen op hetgeen ons sterk maakt en daar kracht uit te putten, kunnen we allemaal die negatieve dingen in ons leven met andere ogen bekijken, observeren en bestuderen. Dan zijn we niet meer zo lichtgeraakt wanneer iemand die gevoelige snaar raakt. We zijn ons bewust van de aanwezigheid van die snaar, en we kunnen onszelf leren daar op een positieve manier mee om te gaan.

Dus vroeg ik me af, zou het mogelijk zijn om even te stoppen met een ander te beoordelen? Ik denk dat iedereen in zijn of haar leven wel al genoeg katten te geselen heeft zonder zich ook nog druk te moeten maken over priemende vragen of oordelen van een ander… En dan kunnen we terug wat meer plaats maken in onze hoofden voor onszelf, en voor de mensen die ons hard nodig hebben, zonder oordeel. Waar ook in ons leven of op de wereld.

Of niet?