Het begon met een online artikel. Gevolgd door een blogpost. Wat foute opiniestukken van mensen die in zeepbellen leven en eigenlijk mijn ongefundeerde afkeer van die mensen wat meer fundament gaf. En toen ontplofte Twitter met de hashtag #WijOverdrijvenNiet.
Laat mij een paar dingen duidelijk stellen:
- Ik ben getrouwd en mijn man maakt graag eens een fout grapje, en dat is deel van de reden waarom ik van hem hou: zijn gevoel voor humor. Foute humor kàn, met mate.
- We spreken hier over een relatieve minderheid van mannen (thank God) die het leven van een meerderheid van vrouwen tot een nachtmerrie maken. Het probleem bestaat uit een hoop “serial offenders”, waar niemand iets aan doet.
- Als vrouw voel je echt wel het verschil tussen een gemeend compliment en hitsig gedrag. Ik hou van gemeende complimenten, het maakt je zelfverzekerd en blij.
Om even te illustreren:
- Als 21-jarige in Brussel op straat tegengehouden en aangesproken worden door een 12-jarige jongen met de vraag “Eh mamzelle, tu veux faire l’amour?” is tegelijk ongelofelijk verbazingwekkend en intriest. Waar heeft dat kind deze ideeën vandaan? Vanwaar het idee om als prepuber op een volwassen vrouw af te stappen en een dergelijke vraag te stellen? Hoe vangen we zoiets op als ouder?
- In de zon door een parkje wandelen, op weg naar het werk. Een man staat aan een vuilbakje het laatste stukje van een sandwich weg te werken zodat hij het papiertje kan weggooien. Hij ziet mij aankomen en zijn wenkbrauwen gaan in de lucht. De volgende scène zorgt voor een vertederend compliment: hij begint zich te haasten om zijn mond leeg te eten en door te slikken, ik kom steeds dichterbij, hij doet steeds harder zijn best om er ok uit te zien. Wanneer ik op dezelfde hoogte ben grijnst hij breed en doet een poging om het typische fluitje uit te brengen. Wat helemaal misloopt. Hij verontschuldigt zich en zegt dat mijn verschijning en de zon zijn dag goedmaken. Ik bedank hem vriendelijk en wandel verder. Hij kijkt nog even na en eet dan de rest van zijn broodje op. Ik bloos van het compliment. We gaan elk onze eigen weg, tevreden over de korte ontmoeting, niet meer, niet minder.
- Op de drukke bus een hand voelen waar het helemaal niet hoort, en gewoon verstijven, ondanks alles wat je ooit geleerd is over hoe te reageren bij een aanranding. Dat werkt gewoon niet. Je bent rotbeschaamd, durft geen scène maken en iedereen rondom negeert je straal. Wat je negeert bestaat niet, zeg maar. De overgrote populatie “goede” mannen die daar allemaal staan doen niets. En de vrouwen nog minder. Dus als je iets ziet of hoort: doe iets, zorg dat die anderen dan heropgevoed worden, zorg ervoor dat de deur openhouden terug elegant is en niet meer verdacht. Zorg ervoor dat we niet meer beschaamd moeten zijn om hierover een scène te maken, maar we ons vrij voelen te reageren zoals het eigenlijk hoort.
- En het strafste van de zaak: de personen waar deze mensen echt om geven weten gewoon vaak niet wat voor taal ze echt uitkramen en wat voor zwijn ze zijn op straat, al dan niet met een paar “vrienden” erbij, zoals dit filmpje mooi illustreert:
Het is dus ook geen Belgisch of Europees probleem, vrouwen over de hele wereld krijgen ermee te maken, en te veel mensen gedogen dit gedrag.
En ten slotte: het werkt ook in de andere richting. Beste mede-vrouwen, behandel mannen in de straat ook niet als niets meer dan een mooi stukje vlees. Ik gruwel van de Coca Cola Light reclame waar vrouwen bij de picknick de tuinman een pesterij lappen, want dat is het, iemand een geschud blikje cola aanbieden is een pesterij, om hem halfnaakt te kunnen keuren. Niet. Goed.
Wij overdrijven niet.