Wie mij kent weet dat ik een bloedhekel heb aan naar de kapper gaan. Ik heb vrij fijn haar, maar je kan er veel mee. De meeste kappers beweren van niet, mijn haar zou een ramp zijn. Gevolg: ik kan het aantal echte kappersbeurten die ik in mijn leven al had nog ruim op mijn 2 handen tellen. Want in plaats van het gezaag te moeten aanhoren steek ik dan liever zelf de handen uit de mouwen.
Ik wil mijn haar lang, de kapper vindt dat onverantwoord want het breekt dan te makkelijk af en wordt te zwaar maar is te licht enz.
Ik wilde mijn haar onderaan gewoon rechtaf, de kapper is niet akkoord want dan zijn mijn bovenlengtes langer dan mijn onderlengtes. Right.
Ik wilde mijn haar in een permanent, de kapper keek afwijzend want dat zou nooit pakken op mijn haar. Ik moest aandringen dat het mijn eigen keuze was en liet het daarna nog eens doen, zo content was ik met mijn krullen.
Ik wilde mijn haar mooi rost kleuren, maar dat kleur zou mij niet staan zei de kapper, dus kocht ik een potje en deed het zelf, met heel leuk resultaat.
Ik wilde een mise en plis, maar volgens de kapper zou dat nooit houden, dus deed ik het zelf met hete krulspelden en had er 2 dagen genieten van.
Het kapsel voor mijn huwelijk was een creatie van mijn mama, een sixties-chick die alle trucjes wel kent om haar-illusies te creëren, en ik kreeg er massa’s lovende commentaar voor.
Ergens vorige winter was mijn haar echt pierenverdriet. Een jaar na de zwangerschap, de haaruitval eindelijk gestopt. Een vriendin vertelde dat haar zus kappersschool volgt en ze best goed bezig is. Mijn man ging eerst een paar keer langs en kwam vol lof en met een mooie korte haardos terug. Na wat twijfelen liet ik haar ook eens een eerste knip doen in mijn pierenverdriet, en ik was wonderwel tevreden met het resultaat!
Vanavond ga ik met haar naar de kappersschool. Ze zal mijn haar nog eens knippen en nu gaan we voor wat meer “model”. Ik ben eens benieuwd of mijn kappers-allergie opnieuw wordt aangewakkerd of eerder weggeborgen. To be continued…