Na het heerlijke concert in het Rivierenhof de vorige keer waren we er dus snel bij om Joe Satriani nog eens live aan het werk te zien in de Roma. Deze keer trommelden we een hoop vrienden mee op, zelfs mijn schoonmoeder die stiekem wel fan is en haar buurvrouw gingen mee!
Het voorprogramma vond ik opnieuw niet zo goed, en heel luid, maar ja. Fantastisch goede drummer, dat wel. Niet echt mijn stijl, een soortement blues.
Zodra de hoofdact begon realiseerde ik me dat ik een grove fout had begaan door mijn oordopjes te vergeten. Te naïef geweest, denken dat de Roma zich wel aan geluidsnormen zou houden. Of zij misschien wel, maar de geluidstechnieker van Joe Satriani dacht daar duidelijk anders over. Zelfs vanavond nog merk ik dat mijn oren nog steeds aan het recupereren zijn. Op bepaalde momenten hield ik zelfs mijn oren dicht, omdat de complexe riffs aan zo’n volume gewoon in een onverstaanbaar geraas overgingen.
Zo heel erg jammer.
Hij speelde mijn favoriete Flying in a Blue Dream en andere hits, en over het algemeen was het echt een goede show, en visueel zeer verzorgd. Maar het geluid liet echt te wensen over. Op terugweg speelden we dan maar wat van zijn studio albums af, om dit snel weg te spoelen…
