Murphy had mij nog eens goed liggen. Donderdagochtend vertrok mijn man naar de UK tot zondagochtend. Kindjes naar school en de crèche, ik naar mijn werk, alles was netjes ingepland met een weekend vol todo’s.
In de voormiddag begon het mis te lopen. Sms van de crèche: Aidan weende al een uur ontroostbaar, zo hadden ze hem nog nooit gezien. Geen koorts maar duidelijk pijn. Ik regelde dat ik hem kon ophalen en thuis sliep hij onrustig na een pijnstiller. Ik regelde opvang bij de grootouders voor avond en een dagje. Plannen voor de avond geschrapt, ik ging opruimen en kuisen, en tripje heen en terug verzorgd. Tegen de avond zat ik zelf met keelpijn.
Op vrijdag ging het niet beter, in tegendeel. Ik regelde nog een nachtje bij mamay en papy en sleurde Munchkin mee op een supermarktronde. Voor het eerst op de platte kar in de Colruyt, ze was doodop maar enorm blij. 1 van de 3
Tegen zaterdagochtend schrapte ik de plannen voor een familiefeest in de namiddag. Ritje naar de grootouders, uitwisseling van de kindjes: Manon keek zo uit naar het feest dat ik ze liet gaan. Terug thuis had ik plots een vrolijke en, nog belangrijker, koortsvrije baby. Tijdens zijn dutjes kon ik eindelijk het belangrijkste doen: opruimen, kuisen, taarten bakken.
Ik was ongelofelijk opgelucht zondagochtend. Niet alleen kwam heel mijn gezinnetje thuis, maar we konden heerlijk samen zijn eerste verjaardag vieren.
1 jaar. Gelukkige verjaardag mijn kleine man.
