De kitten wordt een kat, een echte puber dat beest. Testen, uitdagen, kijken hoever hij kan gaan met de vrijheid in de tuin en de andere kattebeesten.
Hij is blijkbaar te ver gegaan: woensdagochtend had ik hem niet gezien, wat ik mij pas realiseerde toen ik terug thuis kwam en hij nog steeds niet ongeduldig aandacht stond te trekken aan de keukendeur. Ik riep hem een paar keer, onze andere poes kwam aangelopen en vloog op haar etensbakje. Net toen ik wilde opgeven kwam hij de terrastrap op gestrompeld, op zowat 3 poten, de rechter achterpoot kon hij amper gebruiken.
Een telefoontje aan de dierenarts gaf de raad een pijnstillertje te geven dat ik nog had van die keer dat de andere poes haar teentje had pijn gedaan en te zien wat de ochtend bracht. Met een bang hart zette ik hem die avond voorzichtig in zijn slaapkelder (kattenluik naar buiten in de kelderdeur).
Donderdagochtend begon hij het pootje voorzichtig terug te gebruiken, hoewel hij bijvoorbeeld niet in de zetel kon springen.
Daarnet, ik schrijf deze post vrijdagavond, zag ik een vliegende kittenkat (kitkat) rondspringen om mijn aandacht te trekken aan de achterdeur. Ik denk dat het vanzelf genezen is. Oef.
Wie zegt er dat huisdieren minder zorgen geven dan kinderen? HAH!