Ik kan er niet aan doen, bij het lezen van de titel van deze post denk ik steeds bij mezelf “Pamela! Pap!”. Voor de goede verstaanders. Anders moet je eens zoeken in de TV-archieven.
Maar daarover gaat het in deze post helemaal niet. Het gaat over groentepap. Ik vind het so vreemd, ik heb de indruk dat ik zoveel vergeten ben van toen Manon baby was. Door dingen opnieuw mee te maken komen de herinneringen terug naar boven.
Groentepap dus. Aidan wordt bijna 4 maand, en dus begonnen we zaterdag met groentepap, zodat hij vanaf maandag netjes kan doorschuiven met groentepapje eten in de creche. Worteltjes is de klassieker hé.
Meneertje vond het maar een vreemde gewaarwording, maar hij keek mij tenminste niet boos aan zoals Manon toen ze voor het eerst wortelpap kreeg. Hij worstelde er wat mee, was verbaasd, maar uiteindelijk at hij toch zo’n 70 gram op. De dag erna was het al 90 gram en in de crèche ging hij vandaag vlot over de 100 gram, hij hoefde er zelfs geen melk meer bij. En grappig dat hij dat vindt, dat eten!
