Nog nooit voorgehad, maar nu dus wel: ik heb mezelf buitengesloten. De echtgenoot ver weg in het uiterste noorden van het land. De handtas met de huissleutels en gsm veilig al in de auto gelegd. De auto op slot zodat voorgenoemde handtas niet direct gestolen wordt. Nog snel met de autosleutel in de hand naar binnen om 2 kinderen te grabbelen en in de auto te zetten. 2 kinderen die het kot op stelten aan het zetten zijn, dus leg je de autosleutel neer en doe je zoals een herder: de grootste naar de voordeur drijven en het lam onder de arm zwieren. Bij het dichttrekken van de deur realiseerde ik me pas dat de autosleutel dus nog op tafel lag. Te laat.
Eerste reactie: blinde paniek. Maar dat mag je niet laten zien aan de kinderen hé. Tweede reactie: rondkijken. De overburen zijn thuis! Daar kan ik al een telefoon te pakken krijgen. Mijn ouders wonen op 35 minuten rijden, en mijn vader kon direct komen. Eerste horde genomen.
De jongste zoon van de buurvrouw gaat naar een school van dezelfde scholengroep als de kleuter. Secretariaat gebeld: kan de schoolbus haar uitzonderlijk meenemen? Daarvoor moet ze wel tijdig aan de grote steenweg klaarstaan. Ok, kinderen terug bij elkaar gedreven en te voet op weg. Na een kwartiertje stappen waren we er net 2 minuten voor de schoolbus langskwam. Tweede horde genomen.
Op dat punt stonden we op nog geen 100m van de crèche, dus wandelde ik met de kleine man tot daar. Derde horde genomen. Ze waren blij dat ik er was: hun splinternieuwe computersysteem had een probleem. Het was één van die typische dingen: als je het niet al eens voorgehad hebt dan heb je geen idee hoe het komt en hoe het terug in orde te zetten. Zoals je scherm doen roteren. In dit geval was er een venster ingezoomd (CTRL – +).
Dan maar terug naar huis gewandeld, waar ik nog een 10-tal minuutjes op het tuinmuurtje zat te wachten op de aankomst van de huissleutel.
En ik was minder dan een uur te laat op het werk.
Ik ga mijne pa dit weekend eens een flesje wijn brengen denk ik.