Gisterenochtend vertrok ik voor de pruts wakker was. Papa ging haar klaarmaken en naar de crèche brengen. In de loop van de ochtend liet hij weten dat ze wat uitslag had en eraan krabde. Ik gaf door welke crème erop mocht, dacht aan wat atopisch eczeem. In de crèche bleek dat er een kindje was thuis gebleven met windpokken. Jamaar ze heeft dat toch al gehad? Maar ze was toen geen jaar oud, dus het kàn. De crèche belde nog geen half uur later, ze had lichte koorts, was lastig, en die uitslag hé, mogelijk toch windpokken.
Zucht.
Vanalles organiseren dan maar. Gelukkig willen de grootouders haar opvangen want het is niet echt een goed moment om verlof te nemen op het werk. Ze mag er blijven tot het weekend.
s’ Avonds zijn haar voetjes rood en heeft ze nog steeds uitslag. Er wordt beslist om haar naar de dokter te brengen als het niet beter is tegen de ochtend.
Deze ochtend bel ik voor nieuws. Manon komt vrolijk aan de telefoon “allo mama” zeggen. Uitslag is aan het verdwijnen, ze maakt geen koorts meer sinds gisterenmiddag, voetjes terug volledig normaal en ze heeft beter geslapen dan de voorbije dagen thuis. Nu is ze aan het spelen. Voorlopig laten we de dokter dus even zo.
Zorgen om niks?