Zo, terug in ons Belgenlandje. Het is me wat, zo’n reis naar de andere kant van de aardbol. Hier een verslagje.

Op maandag was het inpakken geblazen. Met natuurlijk de gewoonlijke vragen: is de kledij die ik mee heb voldoende? Is het niet té Westers voor een moslimland? Is het niet te warm? Welke regenjas neem ik mee (natte moesson komt er net aan)? Mijn collega kwam me natuurlijk te laat oppikken wegens file onderweg maar gelukkig verliep alles vlot in Zaventem om onze bagage te droppen en we waren op weg. Voor het eerst een lange-afstandsvlucht met KLM. Ik had al gepolst maar niemand kon me echt zeggen of het eten en de service echt zo goed waren. Wel, het was wat vliegtuigvoedsel betreft echt wel top. Frisdrank en zelfs 1 alcoholische drank per ronde inbegrepen in de prijs, in-flight entertainment op een persoonlijk scherm met interactief keuzemenu. Ik keek dus tijdens de heenreis naar The Last Airbender, een aflevering The Big Bang Theory en 27 Dresses. Tussenin probeerde ik wat te slapen.

We landden op dinsdagnamiddag, 15u lokale tijd. Maar daarmee was de reis nog niet gedaan: een ellenlange rij aan de douane kroop tergend traag vooruit (tegelijk was er een vliegtuig uit de Emiraten geland en alle volledig gesluierde vrouwen en hun man werden aan een zware ondervraging onderworpen) en daarna was er nog een taxirit van een uur om in Kuala Lumpur zelf te kunnen inchecken in het hotel.
Na het uitpakken sliepen we nog een uurtje en trokken dan naar het Hard Rock Café om een gigantische hamburger en t-shirts. Mijn collega kreeg hen zelfs zo ver dat ik een Bon Jovi t-shirt er gratis bij kreeg. Tijdens de wandeling terug naar het hotel flaneerden we langs kraampjes met namaak koopwaar. Na lang twijfelen, zwaar onderhandelen en veel zweten kocht ik toch een kleine anthracietkleuringe metalen polsohorloge. Het opschrift zegt Swatch, ik ben ervan overtuigd dat het eerder Switch is 😉

De volgende ochtend deed onnoemelijk veel pijn: opstaan om 7u lokale tijd is zoals hier opstaan om 1u ’s nachts. Onze chauffeur bleek veel te vroeg dus het ontbijt moest binnengeschrokt zodat we de rit naar het kantoor konden aanvangen.
We werden zeer goed ontvangen. De toiletten zijn telkens weer even schrikken: Maleisiërs gebruiken geen toiletpapier, de handen hebben daar niets te zoeken, dus heeft elk toilet een kraantje met een tuinslangetje.
Die avond voelde ik me verschrikkelijk slecht. Mijn collega nam me mee naar het Low Yat shopping centrum, volledig gewijd aan technologie, maar tegen etenstijd liet ik hem achter en ging ik terug naar de hotelkamer, compleet kapot. Hij genoot van een McDonalds en welverdiende rust.

Op donderdag werden we wel op het afgesproken uur opgehaald, maar het plaatselijk ontbijt kon mij nog steeds niet bekoren: een buffet van internationale specialiteiten waaronder tranditionele Japanse, Indische en Indonesische gerechten (met de nodige vis, sambal en curry) was ietsje té op een nuchtere maag. Gelukkig was er ook het fruitbuffet en het eierbuffet, waar je eitjes naar wens klaargemaakt werden.
’s Middags gingen we eten met onze collega’s: een Indonesisch eethuisje waar we de enige buitenlanders waren. Maar lekker! Amai! Zelfs de superpikante (volgens hen licht pikante) scampi’s waren té goed om te laten liggen, zelfs al had je de indruk dat je tong wilde vluchten bij de volgende hap.
Die avond brachten ze ons naar de Central Market om te shoppen voor meer traditionele dingen. Voor mijn kleine meid kocht ik een superschattig Chinees kleedje, voor een vriendin een armband van amethyst, voor mijn ventje een set eetstokjes met bijhorende soyaschaaltjes en stokjesleggers in tropisch hout, versierd met mini zilveren olifantjes, het geheel in een houten opbergdoos met daarop een tinnen tafereel met olifanten. Een plaatselijke collega vergezelde ons en bezorgde ons de beste prijzen, handig!
We keerden terug naar het hotel en bezochten het dichtstbijzijnde shoppingcenter: Times Square. My god! Daar zie je dat Aziaten hun shopping nog meer au sérieux nemen dan de Amerikanen! 7 verdiepingen winkels en restaurants met op de bovenste verdiepingen een heus indoor pretpark waarbij de rollercoaster over de winkelende bezoekers hun hoofden heen raast! Ook een multiplex cinema en een bowlingbaan met 25 lanes mochten niet ontbreken. En de obligatoire Karaokebar is ook aanwezig. We kozen als avondeten sushi en even later zaten we te genieten van heerlijke schoteltjes bij Sushi King.

Op vrijdag wisten we dat het een rustige dag zou worden op kantoor. Die middag namen de vrouwen ons mee naar de plaatselijke Pizza Hut, waar we getrakteerd werden op de Suikerfeest-thema-pizza: een pizza met in de korst allemaal balletjes van gekruid kipgehakt.
Die avond aten we ons een ongeluk: we gingen naar een Chinees visrestaurant waar we onze maaltijd uit de vistank mochten kiezen! Mijn collega at een enorme zeebaars, ik at 3 King Prawns, die zo gigantisch waren dat ik de laatste niet op kreeg.

Op zaterdag hadden we een vrije dag. Gezien het slechte weer waren we het grootste deel van de dag ergens binnen. Eerst een voetmassage, dan een tropisch aquarium bezocht (met een plaatselijke lunch vergezeld van een beker superlekker kiwisap), ten slotte shoppen, shoppen, shoppen! Bij de Levi’s Store kocht ik 2 polo’s voor mijn ventje, ook Diesel ondergoed kost daar amper iets dus daar nam ik ook een setje van mee en ten slotte kocht ik een Esprit polshorloge, dit keer een echte met het certificaat erbij, maar aan een zeer voordelige prijs. ’s Avonds deden we nog een rondje Hard Rock Café, om een laatste t-shirt op bestelling, en we konden genieten van het entertainment van een covergroepje. Buiten goot het intussen alsof de wereld zou vergaan, dus voor de terugweg kozen we deze keer een taxi.

Op zondag was het eindelijk inpakken geblazen. We hadden nog even tijd om een laatste keer naar Times Square te gaan waar we nog eens naar Sushi King gingen voor de lunch. Daarna nog een massage in het hotel (zaaaaalig) en hop naar de luchthaven. KLM bracht ons vlotjes terug thuis.

En thuis wachtte mijn jarig ventje op me, en ook mijn dochter die straalde wanneer ze me zag.

Ja, het was al bij al een goede reis, maar toch hoop ik dat ik niet te snel terug moet: mijn dochter en ventje zo lang missen is toch echt niet zo fijn!