En een kusje voor broertje, de baby.

Binnen ons team is er een beetje een babyboom aan de gang. Eén collegaatje is nog met zwangerschapsverlof en komt begin oktober terug, ikzelf heb nog 6 weken te gaan en dan neem ik de rest van mijn verlof op en doe ik dat naadloos aansluiten op mijn zwangerschapsverlof, een ander collegaatje is 20 weken zwanger.

We wisten al dat deze laatste een risicovolle zwangerschap tegemoet ging. Haar eerste kind raakte ze kwijt op 28 weken. Wat er precies allemaal mis was weet ik niet, maar ik weet dat ze onder andere een veel te hoge bloeddruk had. Ook nu weer ging haar bloeddruk de hoogte in vanaf het begin van de zwangerschap. Ze laste regelmatig wat verlof in en onlangs nog een week ziekteverlof.

Ook deze week zou ze een paar dagen afwezig zijn. En gisteren stond ze hier plots. Tot nader order thuis en rust, al zeker voor de komende 4 weken. Het gaat niet goed met haar, en zeker niet met de baby. Er is een kleine groeiachterstand, er is een kleine misvorming aan een handje. Ze hebben met spoed een vruchtwaterpunctie uitgevoerd en een bloedtest bij de moeder, om een volledig genetisch beeld te vormen. Maar die analyse neemt tot 28 dagen in beslag voor een volledig resultaat. In tussentijd is het wachten en hopen. Het vorige kindje was een jongen, als het nu weer een jongen is en er is wel degelijk een genetisch defect, kan het zijn dat ook daar de oorzaak lag bij de eerste foutgelopen zwangerschap. En als er inderdaad een groot probleem is, de loodzware beslissingen die dan moeten genomen worden…

En daar zit ze dan, beetje tranen in haar ogen, duidelijk wat afgestompt door het nieuws dat ze kreeg en het nieuws dat ze moet brengen. Je ziet dat ze niet meer durft hopen, dat ze zich afvraagt “waarom ik?”.

En daar sta jij dan, met je grote enthousiaste dikke buik, waarin je groot gezond kind rondspartelt zodat je de buik spontaan ziet heen en weer bewegen. Je staat daar en weet niet wat gezegd, want je kunt je niet inbeelden hoe zij zich moet voelen, hoe zij moet denken “en bij die andere loopt alles wel goed” want of je nu wilt of niet, die gedachten komen in je op, die kleine steek jaloezie. Je staat daar, en het enige dat je kan uitbrengen is “ik hoop voor jou dat het nog goed komt, dat het wel meevalt”. Maar ergens in je achterhoofd zit je met een schuldgevoel, met een zorg, met de vraag of je ze nog wel terug zal zien voor jouw bevalling of pas na je terugkeer, of ze dan mama zal zijn, en hoe jij je dan weer zult voelen.