Murphy liet nog niet direct los.

Zondag merkte ik dat één van de cavia’s die al eerder een luchtwegeninfectie had, toch weer zwaarder ademde. Ze at wel nog heel goed, dus nog geen paniek. Maandagochtend belde ik rustig de dierenarts op voor controle en ik kreeg een afspraak om 17u.

Zo gezegd, zo gedaan, maar met een uithuizige echtgenoot stond ik dus met cavia én 2 kindjes op het afgesproken uur op de drempel bij de dierenarts. De kinderen waren nieuwsgierig, keken hun ogen uit en legden uit wat het probleem was. De controle bevestigde: een intussen blijkbaar zware luchtwegeninfectie. Maar een prikje met antibiotica en ontstekingsremmer zou er de cavia snel doorheen moeten helpen!

Een piep van de prik en de cavia kroop in Manon haar armen om te bekomen. Dachten we. Luttele seconden later begon de cavia te schokken, de dierenarts haalde er de zuurstof bij, hielp met het ademen, checkte regelmatig of er nog hartslag was maar na een paar minuten viel het harde verdict: geen hartslag meer. Volgens de dierenarts waarschijnlijk combinatie van de infectie waardoor water op de longen, de stress van het vervoer en de toegevoegde stress van de injectie die een toeval veroorzaakten. Op vraag van de kinderen kregen we de overleden cavia mee in een doosje, om haar in de tuin te begraven onder de kerselaar (haar graf zal roos’kens dragen). Daar rust ze nu zacht, dinsdag deden we een mini begrafenis na school.

We reden ook onmiddellijk door naar de dierenwinkel waar ik voor de zekerheid eerst mee telefoneerde: er zou een cavia eenzaam achterblijven thuis, dus een nieuwe compagnon moest volgens de kinderen direct opgehaald! Een witte cavia was er niet bij deze keer, dus kozen ze voor een pikzwart superzacht en zeer handtam bolletje. Na wat gerommel in de kooi en het nodige gepiep hebben ze elkaar nu gevonden. De baby gedraagt zich als een redelijk opdringerige baby, en Sansa heeft de mama taak wonderwel op zich genomen. En de naam? Dat werd opnieuw Danaerys, ook een beslissing van de kinderen. Danaerys “Zwartje” II.

Hoe mijn weekend verliep? Raar. Het verliep heel raar. Murphy raar.

Vrijdagochtend stuurt de echtgenoot mij een foto: een grote plas water in ons thuiskantoor. Het had die nacht nog veel geregend, en de wind stond vanuit een andere hoek, dus wij gingen ervan uit dat het ofwel grondwater ofwel insijpeling van de regen was. Maar dat water was zo schoon en helder… Na dweilen leek het weg. Die avond gingen we nog eens kijken en een verse plas had zich gevormd. Maar nu zag ik precies een stroompje, dat we dus volgden, om bij onze verwarmingsketel uit te komen! Niets insijpeling of grondwater, dat kwam recht uit de ketel en wie weet hoe lang al?

Het was vrijdagavond, maar gelukkig vond ik een loodgieter in de buurt die zo vriendelijk was om binnen het half uur langs te komen. Hij ontdekte het probleem, paste het tijdelijk aan en hij komt woensdag terug voor de definitieve reparatie. Aan een klep die 2 jaar geleden ook nog eens gerepareerd was. Intussen dan maar foto’s nemen van de schade, beschrijven wat er aan de hand is en een dossier voor de verzekering opstellen.

Toen wilde de pelletkachel niet starten. Hij herkende niet dat er een nieuwe zak pellets was toegevoegd. En het duurt wel even om die te rebooten. En opnieuw. En opnieuw.

We vluchtten naar de plaatselijke nieuwjaarsreceptie/kermis, waar de pannenkoeken en goeie koffie gratis zijn en de kinderen zich kunnen uitleven.

Thuisgekomen vielen de kinderen letterlijk over elkaar heen, met de nodige huilbuien tot gevolg…

Zondag zou rustig zijn. Tot er een gil van op de dochter haar kamer kwam. Haar bureau dat open en dicht zou moeten klappen viel letterlijk uit elkaar. Scharnieren om zeep en toen we dat probeerden te repareren beschadigden we ook het tafelblad. Goed. Een nieuwe dus. En deze keer wél van de IKEA. Ze heeft al gekozen ook:

Met schuifjes in plaats van zo’n klapsysteem. Nah.

De echtgenoot zou die avond ook vertrekken op zakenreis. Hij kreeg, gelukkig nog thuis, een sms dat de vlucht een uur vertraging had. Plannen om naar de luchthaven te gaan met het hele gezin dus maar omgegooid, gelukkig was de buurjongen bereid om te babysitten want intussen was het uiteraard bedtijd. Het uur vertraging werd anderalf uur, om uiteindelijk tweeënhalf uur later dan voorzien op bestemming te geraken wegens moeilijke bagage afhandeling.

En vandaag zou ik van thuis uit werken. Nu ja, werken. Het internet ligt er elk kwartier een paar minuten uit, dus remote werken is nogal euhm… stroef.

Murphy, het is goed geweest jom. Laten we het nu ietsje vlotter verlopen, ok?

Ja, ik heb er mijn tijd voor genomen. Quality time met het gezin voorop gezet en zo.

Maar we vierden Kerst met mijn schoon servies:

En veel cadeautjes: Mariokart en Super Mario Odyssey voor de Switch, 2 stuurtjes voor Mariokart, bijengin, Tupperware awesomeness, servies, elderflower gin, warme pantoffelsokken!

We gingen naar het Kerstboombal:

We deden van Nieuwjaar met de vriendengroep met een nieuwe toevoeging want één van de vrienden heeft er een vriendin bij.

De kinderen deden van Nieuwjaarsbrief:

Er was de maandelijkse team meeting van ons bedrijfje:

Wij gingen naar de Efteling en besloten dat het toch nog eens een extra bezoekje waard is:

En toen was het tijd om afscheid te nemen van de kerstboom… boehoe… dus nu: uitkijken naar nieuwe dingen in 2018!

Het waren drukken tijden voor Endimi, vooral op werkvlak. Maar dat is voor een andere post. Belangrijke gebeurtenis in het gezin nu echter: de Sint kwam! Al moet ik zeggen dat het kantje boordje was gezien het algemene gedrag van de kinderen de avond van het schoentje. De Sint was op school al langs geweest en had cadeaus beloofd, en de spanning was er duidelijk te veel aan. Maar hij kwam!

Op 6 december ‘s ochtends kroop Manon vrij vroeg bij ons in bed. Ze wachtte geduldig tot Aidan wakker zou worden. Enige minuten later stond hij opgewonden in de gang: ER LAGEN NIC-NACJES OP DE TRAP!

Ongebreideld enthousiasme, gevolgd door een peinzende blik bij het aanschouwen van het gebrachte goed: ze hadden toch helemaal geen boekjes gevraagd? (Sinterklaas brengt hier ALTIJD een boek voor elk!). Maar de boekjes waren wel leuk. En de Paw Patrol onesie ook. En het spel voor Manon haar Nintento 2DS was niet precies wat ze gevraagd had, maar wel leuk!

Het Hatchimals ei voor Aidan is echt wel een schot in de roos. Het werd voorzichtig uitgebroed in een fleece deken, en het kwam al uit! Een tweeling girafarigs! (En ze hebben een uit-knopje!) Ze sliepen op zijn nachtkastje en er wordt immens veel mee gespeeld.

Manon amuseert zich te pletter met haar MC² dagboek en de interactieve babypop die ze vroeg (lang leve Aldi om die aan een betaalbare prijs te hebben!)

De grootste hit is echter het gezelschapsspel dat ze allebei wel wilden hebben: Griezelgraf! Ik speelde het samen met hen en het is hilarisch en werkt super goed! Dat is echt uren plezier gegarandeerd!

En ook op het werk kwam hij! Eerst voor onze eigen collega’s, en tot onze verbazing ook in de co-working space waar we ons kantoor hebben 🙂

En nu nog heel even geduld: onze kerstboom wordt vrijdag geleverd, dus zondag kunnen we die rustig samen versieren!