In mei zag ik een berichtje, dat Mario De Koninck, die Aidan al eens vereeuwigde in zijn stripreeks “De Familie De Koninck”, een samenwerking was aangegaan om met Nicola (IOA) Hendrickx, een andere geweldige cartoonist, om een sprookje te schrijven. Ik aarzelde geen seconde en bestelde een gesigneerd exemplaar.

Dus ergens in juni zat ik met de kinderen gezellig in de zetel, boek op schoot, zij gibberen voor de ene mop, ik gibberen voor de andere mop. Want maak je geen zorgen, als je netjes àlles leest is dit verhaal even grappig voor volwassenen als voor kinderen! Gecombineerd met de prachtige stijl aan tekeningen is het echt super leuk lezen.

Waar gaat het dan over? Over een prinses die alles had, maar zich daardoor net steendood verveelt. Ze zucht dat er wel eens iets zou mogen gebeuren. Er zit zelfs geen draak in het bos! (Ah nee, want die zit bij de dokter, met een zware burn-out!) De koning kijkt daarom eens rond in zijn contactenlijst en voor je het weet staat er een horde ongelofelijke sprookjesmonsters voor de poort!

Wanneer je het boek gelezen hebt mag je eens raden met welke “slechterik” Aidan nog steeds in een deuk ligt wanneer ik die vermeld…

Dus: De prinses die alles had. Prachtig geïllustreerd hilarisch kindersprookje. Te verkrijgen via Mario en Nicola zelf uiteraard, maar ook in de betere boekhandel. Je zult ze ook in oktober vinden op de boekenbeurs.

Maar het strafste van al: ze zijn genomineerd door Lang Zullen Ze Lezen (boek.be) voor de prijs BESTE kinderboek! Dus als jullie net zoals ik overtuigd zijn dat dit een geweldig sprookje is, stem dan ook voor hen! En dat kan je door HIER te klikken! (opgelet: je moet in elke categorie stemmen en dan bevestigen met je VRT profiel als je er één hebt… gewoon op “stem” klikken bij deze link is niet voldoende voor een geldige stem!)

Het was dus nog eens tijd om gebruik te maken van ons abonnement. De kinderen en echtgenoot waren voor het eerst getuigde van kwakende kikkers. De maki’s zegden hallo. De dino expo is heel leuk. De pauwen hebben kuikens. De kinderen wilden niet naar huis zelfs al bleven we tot 21u plakken… En Manon kreeg een staart!

En het resultaat mag er wel zijn vind ik! Infinity scarf voor de winter, check!

Ik ging naar we Foo Fighters in het Sportpaleis en ik nam mee… Mijn Rammstein Rosenrot top. Want zo gaat de band shirt rule: draag nooit een T-shirt van de band die je gaat zien op hun concert. Ik spotte veel mensen die de regel kennen. Ik spotte ook veel mensen die hem niet kennen.

In elk geval was de show geweldig, voor een gedetailleerd rapport verwijs ik naar de dagbladen en radio dinges. Voor mij mag deze show in mijn top van best afgewerkte shows, achter Scorpions (waar de drummer van de Foo Fighters voor zijn solo duidelijk de mosterd haalde) en Rammstein, rivaliserend met Marcus Miller.

Ik heb mij dus geweldig geamuseerd daar in het Sportpaleis 🙂

We gingen nog eens met de servies groep naar de Brocante en antiek markt in Heusden Vesting in Nederland. Blijft een geweldig stadje om te wandelen, en leuk om op de markt te staan met zoveel moois.

En uiteraard kocht ik zelf ook wat servies…

Maar ook een pianoboekje:

En dit prachtige paar oorbellen met een mooi verhaal. Het zijn vintage replica’s van art deco oorbellen. In 1971 zijn er 5 paar van gemaakt, maar bij de juwelier die ze zou verkopen kwamen ze letterlijk in de vergeethoek terecht. Nu, lang na zijn pensioen, werden ze op zolder gevonden bij de stock restanten om door te verkopen aan een brocanteur. Hij hield 1 paar voor zijn vrouw en ik kocht nu het laatste paar. Zijn ze niet geweldig?

Opnieuw een geweldige uitstap 🙂

Om het eens over iets leuks te hebben. Onlangs was het weer tijd voor de nieuwjaarswafelbak die ik traditioneel zowat ben beginnen geven voor mijn meter en peter. En ook de perfecte gelegenheid om mij Boch Dragon servies voor de eerste keer uit de kast te kunnen halen.

En ik kan er met enige trots bij zeggen: ze waren heel lekker, en geen enkele wafel was mislukt!

Nom!

Murphy liet nog niet direct los.

Zondag merkte ik dat één van de cavia’s die al eerder een luchtwegeninfectie had, toch weer zwaarder ademde. Ze at wel nog heel goed, dus nog geen paniek. Maandagochtend belde ik rustig de dierenarts op voor controle en ik kreeg een afspraak om 17u.

Zo gezegd, zo gedaan, maar met een uithuizige echtgenoot stond ik dus met cavia én 2 kindjes op het afgesproken uur op de drempel bij de dierenarts. De kinderen waren nieuwsgierig, keken hun ogen uit en legden uit wat het probleem was. De controle bevestigde: een intussen blijkbaar zware luchtwegeninfectie. Maar een prikje met antibiotica en ontstekingsremmer zou er de cavia snel doorheen moeten helpen!

Een piep van de prik en de cavia kroop in Manon haar armen om te bekomen. Dachten we. Luttele seconden later begon de cavia te schokken, de dierenarts haalde er de zuurstof bij, hielp met het ademen, checkte regelmatig of er nog hartslag was maar na een paar minuten viel het harde verdict: geen hartslag meer. Volgens de dierenarts waarschijnlijk combinatie van de infectie waardoor water op de longen, de stress van het vervoer en de toegevoegde stress van de injectie die een toeval veroorzaakten. Op vraag van de kinderen kregen we de overleden cavia mee in een doosje, om haar in de tuin te begraven onder de kerselaar (haar graf zal roos’kens dragen). Daar rust ze nu zacht, dinsdag deden we een mini begrafenis na school.

We reden ook onmiddellijk door naar de dierenwinkel waar ik voor de zekerheid eerst mee telefoneerde: er zou een cavia eenzaam achterblijven thuis, dus een nieuwe compagnon moest volgens de kinderen direct opgehaald! Een witte cavia was er niet bij deze keer, dus kozen ze voor een pikzwart superzacht en zeer handtam bolletje. Na wat gerommel in de kooi en het nodige gepiep hebben ze elkaar nu gevonden. De baby gedraagt zich als een redelijk opdringerige baby, en Sansa heeft de mama taak wonderwel op zich genomen. En de naam? Dat werd opnieuw Danaerys, ook een beslissing van de kinderen. Danaerys “Zwartje” II.

Hoe mijn weekend verliep? Raar. Het verliep heel raar. Murphy raar.

Vrijdagochtend stuurt de echtgenoot mij een foto: een grote plas water in ons thuiskantoor. Het had die nacht nog veel geregend, en de wind stond vanuit een andere hoek, dus wij gingen ervan uit dat het ofwel grondwater ofwel insijpeling van de regen was. Maar dat water was zo schoon en helder… Na dweilen leek het weg. Die avond gingen we nog eens kijken en een verse plas had zich gevormd. Maar nu zag ik precies een stroompje, dat we dus volgden, om bij onze verwarmingsketel uit te komen! Niets insijpeling of grondwater, dat kwam recht uit de ketel en wie weet hoe lang al?

Het was vrijdagavond, maar gelukkig vond ik een loodgieter in de buurt die zo vriendelijk was om binnen het half uur langs te komen. Hij ontdekte het probleem, paste het tijdelijk aan en hij komt woensdag terug voor de definitieve reparatie. Aan een klep die 2 jaar geleden ook nog eens gerepareerd was. Intussen dan maar foto’s nemen van de schade, beschrijven wat er aan de hand is en een dossier voor de verzekering opstellen.

Toen wilde de pelletkachel niet starten. Hij herkende niet dat er een nieuwe zak pellets was toegevoegd. En het duurt wel even om die te rebooten. En opnieuw. En opnieuw.

We vluchtten naar de plaatselijke nieuwjaarsreceptie/kermis, waar de pannenkoeken en goeie koffie gratis zijn en de kinderen zich kunnen uitleven.

Thuisgekomen vielen de kinderen letterlijk over elkaar heen, met de nodige huilbuien tot gevolg…

Zondag zou rustig zijn. Tot er een gil van op de dochter haar kamer kwam. Haar bureau dat open en dicht zou moeten klappen viel letterlijk uit elkaar. Scharnieren om zeep en toen we dat probeerden te repareren beschadigden we ook het tafelblad. Goed. Een nieuwe dus. En deze keer wél van de IKEA. Ze heeft al gekozen ook:

Met schuifjes in plaats van zo’n klapsysteem. Nah.

De echtgenoot zou die avond ook vertrekken op zakenreis. Hij kreeg, gelukkig nog thuis, een sms dat de vlucht een uur vertraging had. Plannen om naar de luchthaven te gaan met het hele gezin dus maar omgegooid, gelukkig was de buurjongen bereid om te babysitten want intussen was het uiteraard bedtijd. Het uur vertraging werd anderalf uur, om uiteindelijk tweeënhalf uur later dan voorzien op bestemming te geraken wegens moeilijke bagage afhandeling.

En vandaag zou ik van thuis uit werken. Nu ja, werken. Het internet ligt er elk kwartier een paar minuten uit, dus remote werken is nogal euhm… stroef.

Murphy, het is goed geweest jom. Laten we het nu ietsje vlotter verlopen, ok?