min één

Een kindje krijgen zet je wereld op zijn kop. Eten voorzien, opvang voorzien, op voorhand plannen in plaats van zomaar spontaan iets te doen. Na een tijdje zit je in dat ritme en soms waag je dan de sprong: nummer twee dient zich aan. Het is geen fabeltje dat het werk dan niet gewoon verdubbelt maar verdrievoudigt. Ze willen allebei aandacht, nog meer plannen, nog meer gerief meesleuren, en moeilijker opvang vinden. Maar dat lukt wel. En als ik rond mij kijk en de moedige ouders zie die voor nog meer kindjes gaan weet ik dat het ook daar weer een gigantische stijging is van de hoop werk per kindje dat zich aandient, maar dat je er wel in komt en dat het zeker en vast lukt.

We kiezen ervoor, en we gaan ervoor, hoe moeilijk het soms ook is.

En dan is het vakantie, en stellen de grootouders voor om de oudste een weekje mee te nemen naar zee. Nog slechts 1 kindje in huis en dan pas merk je hoezeer je gewend was aan het plannen en de drukte en de tijd die je nodig hebt om alles in goede banen te leiden. Als ik niet oppas stop ik hem nog te vroeg in bed, zo snel zijn alle avondspits taken opgelost, zo snel eet hij met veel smaak zijn boterhammetje op! Gisterenavond namen we dus uitgebreid de tijd om met de puzzel te spelen, of met zijn nieuwe boodschappentas, en mocht hij nog wat extra naar Bumba kijken zonder dat de zus zeurde dat het nu haar beurt is om het Zandkasteel te zien.

Dat wordt opnieuw wennen wanneer de kleuter zaterdag terug is, meer sussen, meer plannen, vroeger opstaan, maar vooral ook de leegte die terug opgevuld wordt door onze taterwater.