Tag: potje

Dot.pot

De mensen van Oogappel.be vroegen of Manon en later Aidan niet graag een Dot.pot wilden testen. Daar had ik nu eens nog nooit van gehoord. Even op de website kijken bracht aan het licht dat dit een 3-in-1 potje is: potje, WC-bril verkleiner en opstapje. Het ding groeit dus mee met je kindje en zou dus zeker voor allebei de kindjes kunnen dienen, dus niet veel later kreeg ik de oranje Dot.pot thuis geleverd:

Manon was al super enthousiast toen de doos open ging (cadeautje!!!) en vond de inhoud uiterst interessant. We plaatsten de pot in het benedentoilet en ze wilde hem direct uitproberen. Het viel mij op dat ze er duidelijk comfortabel op zat: de pot is ietsje hoger dan het potje dat we tot nu toe hadden. Ook de opstaande rand is hoger, waardoor hij dus meer unisex is (jongetjes durven al eens over de rand plassen). Haar verdict: het potje is een blijver.

De pot zelf klikt heel makkelijk los en is vrij diep, waardoor er minder ongelukjes gebeuren wanneer je peuter zélf het potje in de wc wil leegmaken. Het handvat maakt de pot makkelijk vervoerbaar, dus als je nog middenin het potjestrainen zit kan je hem heel makkelijk meenemen in de auto. Het design is eenvoudig en tijdloos maar toch speels genoeg met de kleuraccenten en duidelijk heel comfortabel voor de kindjes. Omdat de brilverkleiner dus precies hetzelfde formaat heeft als het potje is je kindje bij de overstap naar het toilet minder angstig: het zitje geeft een vertrouwd gevoel.

Wat de prijs betreft valt het ook goed mee: voor 39,90€ krijg je eigenlijk 3 dingen. Als je niet de goedkoopste versies neemt en iets moois wilt betaal je voor een potje algauw 20€ of meer. Een WC-bril verkleiner kost snel 10€ en een opstapje dat echt hoog en veilig genoeg is komt neer op zo’n 15€. Als je alles apart koopt ben je dus een stuk duurder af. Nog een goede zaak ook. Ik vind hem alvast super!

Over potjes en verbazing

Gisterenavond was het heet. Onnoemelijk heet. Ik haalde een nat vodje op bij de crèche, kleine Manon had het duidelijk serieus te warm gehad. Thuisgekomen at ze wat en besloot ik haar in een lauw badje te zetten, zodat ze wat kon afkoelen.

Daar zat ze dan, iets energieker dan voorheen, wat spelen met een badspeeltje. Plots keek ze me aan en sprak de gevleugelde woorden “kaka doen!”. Whut? “Moet jij kaka doen?” je kan op 19 maand nooit zeker genoeg zijn. “Ja!” Euhm ok. Maar ze zit in bad! Straks hangt alles vol! “Moet jij dan op een potje gaan?” Ik zag haar even daarover nadenken. Een blik van herkenning daagde in haar ogen: “Ja! Potje!” Hola!
Ik zoefde naar de eerste verdieping, sleurde de kast met reserves en kinderspullen voor oudere kinderen open, grabbelde het potje dat bovenaan lag en rende naar beneden. In bad zat ze me rustig aan te kijken. Ik vroeg nog eens: “Manon kaka doen op het potje?”, en kreeg een knikje terug met een serieuze blik.

En daar zat ze dan: dolblij, kletsnat en prins(es)heerlijk op haar potje. Neen, er werd geen kaka gedaan, wat wil je op 19 maand voor het eerst op een potje. Maar er kwamen wel wat scheetjes, op die leeftijd en voor een eerste keer is dat bijna zo goed als, vind ik toch.

Na een paar minuutjes ging ze terug in bad, en na het bad vroeg ze om nog eens op het potje te gaan. “Pipi doen”, stelde ze duidelijk. Maar die kwam pas nadat ze een paar minuten op het potje had doorgebracht, het beu was en haar pamper terug aan had. Het potje staat nog steeds proper te blinken.

Toch moest ik eventjes stiekem een traantje wegpinken. Een blad werd omgeslagen: het potje staat in de badkamer. Tot mijn grote verbazing.