Maandag is het zover, dan moet ik terug vroeg uit de veren en elke werkdag naar Anderlecht sjokken in de file. 16 weken kon ik voor een groot stuk doen en laten waar ik zin in had: 2 weken voor de bevalling en 14 weken erna. Gewoon simpelweg genieten van het leven met mijn baby. Maar nu moet mama terug centjes gaan verdienen, zodat we het huisje kunnen blijven afbetalen en de nodige werken nog kunnen uitvoeren. Voltijds thuisblijven zou niets voor mij zijn, maar toch zou een iets langer zwangerschapsverlof wel welkom zijn, 20 weken zoals in het nieuwe voorstel tot Europese richtlijn.

Intussen is het voor mama een bewogen laatste week. Om toch niet te bruusk over te stappen ben ik maandag begonnen om dochter halve dagjes naar de kribbe te brengen. De kribbe is net verhuisd naar een nieuwe locatie met veel meer ruimte, nieuwe spulletjes en meer plaats voor kindjes, maar ze zijn nog niet echt volzet: alle plaatsjes zijn uitgedeeld maar een deel van de mama’s moet nog bevallen.
De eerste halve dag deed ik er 45 minuten over om haar los te laten en poepte dochter tegen de middag zo veel dat de pamper langs alle kanten begon te lekken. Ik kreeg dus een versgewassen en in verse kleren gestoken baby mee naar huis. De tweede halve dag kon ik lossen na een kwartier en plaste ze tijdens de luierwissel de kinderverzorgster en haar eigen sokken nat. Dus kwam ze naar huis met blote voetjes. 😉

Toen gingen we een dagje niet, maar gingen we om onze tweede prik bij Kind & Gezin. ‘s Avonds had ze koorts, wat de zin om haar opnieuw af te moeten geven opnieuw kelderde.
Vandaag zette ik toch maar door: geen koorts meer en ik rukte mezelf weg na een kleine 10 minuten.

Leren loslaten, het is me wat…