Er werd een sprookje verteld in de auto, een spannend verhaal, op weg naar huis nadat we Sinterklaascadeautjes gingen in ontvangst nemen bij mijn ouders.
“Mama, ik ben de danseres. Of neen, een zeemeermin! Ik ben een zeemeermin! En jij, jij was de mooiste prinses van de wereld. En papa is de mooiste prins. Ja, papa is de prins. En Aidan is dan de krokodil. Maar die wil ons niet opeten. Die wil alleen maar bijten. Maar wij zijn er allemaal bang van, dan moeten we weglopen een “aaaah” roepen, helemaal daar op de berg. En dan kan de krokodil niet aan ons. Maar dan is de krokodil verdrietig en dan gaan we terug naar ons huis dat een kasteel is.”
Wij knikten goedkeurend en reden verder met een glimlach op ons gezicht. Aidan de krokodil snurkte slapend in zijn kinderstoel, niet beseffend wat voor vreselijke krokodil hij was geweest.