De laatste tijd merk ik dat ik me anders begin te gedragen in het verkeer. Heel vreemd voor mij.
Ik ben normaal gezien een vrij assertieve chauffeur, heb in heel mijn rij-carrière slechts 1 ongeval gehad, veroorzaakt door een andere chauffeur die een rood licht negeerde, en geef tijdens het rijden lustig commentaar op de vreemde capriolen die ik rondom mij zie. Ik was vrij onbevreesd, bewust van de gevaren rondom mij maar zeker van mijn rij-ervaring en de limitaties en afmetingen van mijn knalrode tuutje. Tot soms op het neurotische af: wanneer ik parkeer moet mijn auto RECHT staan tussen de lijnen, en de wielen ook. Als dat door omstandigheden niet kan ben ik slechtgezind op mezelf en op de chauffeurs die rondom mij geparkeerd staan. En o wee die parkeerplaatsen die trapeziumvormig zijn, zoals een aantal bij de luchthaven van Deurne waar ik regelmatig kom voor de vluchten naar Londen voor het werk.
Tot een paar weken geleden ik de verandering begon op te merken. Moederinstinct?
In elk geval heeft het gevolgen op mijn rijgedrag: mijn gemiddelde snelheid gaat omlaag, ik schrik sneller op van vreemde capriolen in mijn buurt, mijn rem wordt vaker gebruikt. Kortom: ik gedraag mij als een bang zwanger konijn op de weg! En als ik passagier ben is het nog eens zo erg! Nog slechts een handvol mensen krijgen een positief antwoord wanneer ze me een lift aanbieden, hoe moe ik ook ben. Het idee om met sommige mensen te moeten meerijden doet het angstzweet al uitbreken.
In elk geval zal ik blij zijn wanneer ik aan mijn verlof kan beginnen, en voor een paar maand niet tijdens de hectische spits via E40 en buitenring naar Anderlecht hoef te rijden.