Gisterenochtend voelde ik me echt niet zo denderend. Ik dacht dat het gewoon aan vermoeidheid zegens de trip op zondag lag: op bezoek bij de schoonbroer in het verre Riemst, tussen Tongeren en Maastricht. Maar de vermoeidheid verdween niet, ik kreeg steeds meer hoofdpijn, voelde me compleet rottig en begon af en toe duizelig te worden. Tegen een uur of 11 hield ik het niet meer en besloot naar huis te gaan, maar tegen dan was het zo erg dat collega’s me naar huis gevoerd hebben.

Thuisgekomen begon ik me echt zorgen te maken: tot op dat punt gaven baby noch buik een krimp, daarom ook dat ik mijn terugkeer naar huis wat wilde uitstellen in de hoop dat het zou overgaan met eten en bezig zijn. Plots begon ik ook heel regelmatig harde buiken te krijgen, elke keer ik rechtstond om naar toilet te gaan of iets te drinken te nemen. De onrust was compleet en ik heb dus de huisdokter opgebeld. Normaal gezien werkt die enkel op afspraak op maandag en vaak zit voor 9u haar hele agenda al vol, maar toen ze mijn uitleg hoorde maakte ze onmiddellijk een plaatsje vrij voor dezelfde avond, en mocht ik terugbellen moest het plots slechter worden.

Mijn ventje barcht me naar de wachtzaal, waar de dokter plots naar buiten gestoven kwam: een spoedgeval, maar we moesten blijven wachten, ze was dadelijk terug. 20 minuten later verscheen ze terug en mochten we binnen. Na een snelle controle stelde ze echter een redelijk geruststellende diagnose. Mijn bloeddruk, hoewel ik me al een pak beter voelde, stond nog 10/6, en was dus waarschijnlijk al serieus gestegen tov van ’s ochtends. Dat verklaarde een deel van de symptomen: duizeligheid, lichtgevoeligheid, en tot mijn grote verbazing de harde buiken. Blijkbaar is een harde buik ook een reactie op te lage bloeddruk: telkens ik rechtstond en het bloed dus onvoldoende verdeeld raakte balde de baarmoeder zich samen om zoveel mogelijk bloed bij te houden en de baby te beschermen. De rest was veroorzaakt door een griepachtige virusinfectie, maar geen echte griep.

Resultaat: platte rust en thuis voor de rest van de week. Geen risico’s met de baby, rustig uitzieken en slapen en braaf zijn. Maar toch over het algemeen een geruststelling: geen rampen op komst tot nu toe.

Vandaag zijn de harde buiken inderdaad al een pak afgenomen, baby schopt vrolijk in het rond, maar ik ben nog altijd slapjes. Na eens goed uitgeslapen te hebben ben ik nu geinstalleerd in de zetel voor de rest van de dag. Heb effectief nog niet de energie om al iets actiever te doen.

Geduld en rust dan maar zeker?