Gisterenavond trokken we dus met een hoopje naar het Sportpaleis in Antwerpen voor Star Wars in Concert. De verwachtingen waren hoog gespannen, en misschien een beetje te hoog. Na het super concert John Williams in Concert tijdens het Filmfestival van Vlaanderen Gent vorig jaar waar we bijna letterlijk van onze sokken geblazen werden verwachtte ik minstens een evenaring.

Spijtig genoeg werden die verwachtingen niet helemaal ingelost. Toch zeker niet in het eerste deel. De geluidsinstallatie was indrukwekkend en bij het wachten op de aanvang klonken de geluiden van X-wing fighters en TIE-fighters door de concerthal, iets wat de verwachtingen nog een trapje hoger tilde want de geluidseffecten waren super.
Het concert begon ook zeer goed, met het overbekende thema van de openingscredits. Daarna werden we vergast op de verschijning van Anthony Daniels die de presentatie voor zijn rekening nam, met ondertiteling op groot scherm.
Deel 1 van het concert bevatte vooral muziek en beelden uit de prequels. Het overbekende koorgezang van The Phantom Menace werd echter slecht gebalanceerd door de geluidstechniek met wat feedback tot gevolg. Aangezien ik ook geen enorme fan ben van de prequels genoot ik wel van de muziek maar kon het eerste deel mij niet enorm boeien. Toen het laatste stuk voor de pauze gespeeld werd maakte de geluidtechniek opnieuw de fout om eens goed aan de volumeknop te draaien “om de mensen een hoogtepunt te geven” waarschijnlijk. Met een gigantisch orkest met akoestische instrumenten in het door echo gevulde Sportpaleis. Gevolg: feedback zo hard dat ik mijn vingers in de oren moest proppen! Lang leve de pauze…

Leuk detail wel: het woord “Intermission” dat op het grote scherm werd geprojecteerd was in het Star Wars lettertype 🙂

Bij de aanvang van deel twee lagen mijn verwachtingen dus een pak lager. Maar die werden dan weer onmiddellijk overtroffen. Het was alsof het orkest zich beter amuseerde, de muziek werd nu regelmatig vergezeld van lasereffecten bovenop de geprojecteerde filmbeelden en het geluid was een pak beter uitgebalanceerd. De geluidstechnieker had blijkbaar zijn lesje geleerd, want het geluidsniveau bleef ongeveer gelijk gedurende heel het tweede deel, de intonatie van de instrumenten kwam veel zuiverder over en er was niet de minste feedback te bespeuren.
Het tweede deel was dus ronduit genieten: de originele films, mijn favoriete thema’s werden gespeeld, de praatjes door Anthony Daniels waren aangenaam en zelfs wat komisch op de juiste momenten, en het gigantische scherm was van een ongelofelijke zuiverheid. Hoed af voor het orkest en voor Meester Dirk Brossé, die ons na een daverend applaus nog een toegift speelde… de eind credits natuurlijk 🙂