Het was al 4 jaar geleden dat ik onze Roemeense vrienden had bezocht, de echtgenoot zag ze iets vaker op het conferentiecircuit, dus werd er dit jaar een kort weekje ingepland. Zij zouden dan ook verlof nemen en dus bleven we zeker niet in Boekarest hangen. We gingen de andere kant van het land uit, naar het qua reputatie alom gekende Transsylvanië, waar ze beiden eigenlijk van afkomstig zijn. We vlogen dus vanuit het koude en natte Charleroi rechtstreeks naar Cluj.

We reden naar onze vriendin haar ouderlijk huis waar we zouden overnachten en ondernamen de lange wandeling naar het dal in de stralende zon om dan in een plaatselijk restaurant te genieten van een heerlijke late lunch. We wandelden nog wat door de stad tot het avondeten, waarvoor we in een typisch Hongaars restaurant terechtkwamen.

Dag 2 hebben we een beetje uitgeslapen om dan aan een roadtrip te beginnen. Eerste halte: de vlakbij gelegen zoutmijn in Turda. Deze zoutmijn werd al ontgonnen in de tijd van de Romeinen en bleef actief tot 1932. We overwonnen onze hoogtevrees en daalden neer in de gigantische hallen, deels met de lift maar naar boven toe gingen we de volle 25 verdiepingen met de trap. De mijn had ook een echte echo kamer, de eerste keer dat ik zo’n echte, duidelijke echo kon horen. Eigenlijk best creepy.

Na het bezoek aan de zoutmijn reden we door naar Sighișoara. Deze stad is de geboorteplaats van de alom bekende Vlad Dracul. Het historisch centrum van deze stad is ook erkend door de Unesco als werelderfgoed. We kwamen pas ’s avonds toe, dus tijd voor avondeten op het terras van het geboortehuis van Vlad. Mits bijbetalen van 5 LEI (1,12€) mochten we de kamer waar hij geboren was bezoeken, maar die was al gesloten voor die dag.

Dag 3. De volgende ochtend bezochten we de Lutherse Bergkirche op de top van de berg, waarvoor we 176 traptreden op moesten. Deze kerk bevat de enige krypte in Transsylvanië. Bovenaan de trap, naast de kerk, bevindt zich ook een middelbare school. De studenten moeten elke schooldag deze trap bestijgen om op school te geraken. In de streek werden vele steden regelmatig belegerd, waardoor kerken en scholen meestal hun eigen versterkte burcht waren en voedselvoorraden voor de hele gemeenschap bevatten.

We zetten onze tocht verder via een luguber stukje geschiedenis, het dorp Copşa Mică, dat een kwalijke reputatie heeft als meest vervuilde dorp. De fabriek die jarenlang zwartsel produceerde is gesloten sinds 1993, en de natuur begint nu terug de bovenhand te nemen, maar de gigantische schouw is staat als herinnering nog in het verlaten fabrieksgebied. Het deed vreemd aan om langs deze fabriekszone te rijden, ook al was het veraf.

We hielden halt in Mediaș om ook daar de kerk-burcht te bezoeken en op een terras te genieten van de lunch. Daarna reden we in volle vaart naar Aiud. Daar wilden we de fabrieks-outlet van een merk van wandel- en bergschoenen bezoeken, en we haalden het net. Ik kocht in sneltempo een paar luxueuze wandelschoenen voor 180 LEI (40€…). Ook de echtgenoot kocht zich een mooi paar wandelschoenen, onze voeten waren ons dankbaar.

Na het shoppen was er ook tijd om ook in Aiud de kerk-burcht te bezoeken en even te bekomen van de rit, die snel nog werd verdergezet om tegen de avond in Alba Iulia aan te komen. We gingen de prachtige stervormige citadel niet binnen, maar genoten van het heerlijke avondeten en papanași als dessert in een “middeleeuws” restaurant op de citadelmuur.

Dag 4 begon met een bezoek aan de citadel van Alba Iulia. De hitte was intens, waardoor een bezoek aan de verschillende kerken binnen de citadelmuren extra aangenaam was. We woonden de wisseling van de wacht bij en genoten nog van versgemaakte lemonada op een terras, en versgebakken Kürtőskalács.

Dit Hongaarse dessert wordt op veel plaatsen in Transsylvanië gemaakt aangezien er een aanzienlijke Hongaarse minderheid woont. Daarna was het tijd om de volgende etappe van de roadtrip aan te vangen: recht naar het Apusenigebergte, naar een pension in Scărișoara. De weg ernaartoe was zoals je kunt verwachten: steil, veel bochten, en tussendoor een heerlijke lunch aan de rivier en magistrale vergezichten. Het uitzicht aan het pension was zo heerlijk en rustgevend. Koeien met bellen aan vlakbij, het overvloedige en plaatselijk gekweekte eten op tafel met een lekker glas palincă er tussendoor. Een onweertje tijdens het avondeten gevolgd door een prachtige regenboog. Het vakantiegevoel was er ronduit compleet.

Dag 5 bleven we in het Apusenigebergte, want we waren op wandelafstand van de grot van Scărișoara, waarin er een permanente gletsjer ligt. We waren niet echt voorbereid op wat we te zien kregen! Om de grot te bereiken moet je langs de bergwand enkele tientallen meters naar beneden, grotendeels via een metalen trap met rastertreden, onderaan een houten trap en wandelpad boven het ijs. Vooral de klim terug naar boven is lang in mijn benen blijven hangen, maar het uitzicht was onvergetelijk en de moeite waard ondanks de doodsangsten die we moesten doorstaan op dat trapje!

Dan keerden we terug naar het pension om de auto op te halen en een andere grot te bezoeken, waar we vleermuizen konden bewonderen. Slechts een paar, het deel waar de vleermuizen écht hun thuis hebben is afgesloten voor bezoek want het is een beschermde diersoort. Tijd voor de lunch! We aten verse forel in een pension waar ze ook hun eigen forellen kweken in het water van de bergrivier. Terug in ons eigen pension aangekomen bleken we net op tijd om van de dagelijkse regenbui te schuilen en te genieten van het uitgebreide menu.

Dag 6 reden we terug de bergen uit. Een lange rit want we kunnen niet snel rijden op bergwegen en ik word makkelijk reisziek. We reden terug richting Cluj, om nog even heerlijk te genieten in de zoute meren van Cojocna. Heel goed voor de huid!

Het slechte weer zorgde er echter voor dat we niet lang konden genieten van onze laatste namiddag in Roemenië. De regen jaagde iedereen naar binnen, maar wij maakten er nog een gezellige avond van met lekkere țuică, druiven en muziek. De volgende ochtend stond de wekker om 5u, maar de zon zat in onze bagage.