Eerst zei Kind en Gezin dat we met de jongste eens naar de oogarts zouden moeten, want ze hadden een afwijking gemeten. Niet lang daarna gaf het CLB aan dat ook Manon eens op controle moest, want voor één oogje was de test niet zo goed.
Op korte termijn een afspraak krijgen bij een oogarts die gespecialiseerd is in kinderen is dus onmogelijk. De eerste week van september bellen resulteerde in een afspraak op 15 december… Maar goed, de 2 kinderen zetten het kot op stelten en er werd bij allebei een aangeboren afwijking vastgesteld waardoor brillen jammer genoeg noodzakelijk en voor onze zoon levenslang zal zijn. Hij heeft astigmatisme aan beide oogjes. Dat wil zeggen dat de lens niet rond is en dit wordt gecorrigeerd door cilinders in de brilglazen. Google leerde mij dat daarvoor tegenwoordig ook lenzen bestaan, dus als ze als volwassene liever aan lenzen beginnen kan dat zonder probleem. Vroeger was dit niet mogelijk, want de cilinders in de lenzen moeten horizontaal blijven. Daarom ook dat de oogarts onmiddellijk waarschuwde dat we geen ronde brilletjes mochten nemen. De lenzen daarin hebben de neiging om te gaan bewegen. Contactlenzen voor mensen met astigmatisme zijn dus een uitdaging, maar niet meer onmogelijk dankzij een speciale vorm.
De specifieke afwijking meten gebeurt door eerst druppels in de ogen te doen die de pupillen verwijden. Manon kloeg dat ze dubbel zag en omdat ze het juiste woordje niet kende verviel ze in gebarentaal, waarbij ze duimen en wijsvingers in 2 circels plaatste en in elkaar haakte. Slim gevonden!
Op 2 januari stonden we dus bij de optieker, waar beide kindjes een resem brilletjes gepast hebben. Manon werd op slag verliefd op een paars brilletje, Aidan vond het groene of het blauwe wel leuk, maar blauw bleek hem beter te staan.
Dus nu zijn we vertrokken voor een periode van gewenning. Zaterdag mochten we de brilletjes ophalen, en met korte periodes zijn ze al flink aan het dragen. En dan maar opbouwen tot ze het gevoel gewoon zijn. Benieuw hoe lang de brilletjes mooi zullen blijven…
Samen in de brillenclub met onze Seppe dus. Hij wel maar tijdelijk wegens kans op lui oog en met rond brilletje. Doordat hij amper 14 maanden was, is hij dir bril nu 6 maanden later echt nog altijd super gewoon. Hij komt deze ‘s morgens zelf vragen. Het helpt natuurlijk dat ik zelf ook een bril draag.