Raar hoe kasten leegmaken en spullen weg doen ook je hoofd tot rust kan brengen. Dit weekend was Manon haar uitpuilende kast aan de beurt. Alles tot en met maatje 98 eruit, de dozen met 104 open gegooid, uitgesorteerd en netjes in de kast opgehangen.
De te kleine kleertjes opnieuw uitgesorteerd: een deel gaat naar de overbuurvrouw van mijn schoonouders. Zij zit in de Sint Egidius gemeenschap en ontfermt zich over een aantal gezinnen met vooral raad maar ook soms daad en wat kledij en spullen. Een ander deel gaat naar vrienden, een laatste deel naar mijn collega’s, met dochters van verschillende maten (waaronder ééntje aangekondigd voor augustus).
Van een paar spullen kan ik geen afscheid nemen. Die gaan in een doosje met mini kleertjes die steeds groter worden. Herinneringen komen bovendrijven. Dankbaarheid ook. Ze wordt flink groot.
En nadien kijk je eens rond en is de hoop rommel netjes op stapels, in zakken, in de kast. Het stof in je hoofd is ook nog eens opgewaaid. En dat doet goed.