Manon gaat op reis naar Frankrijk met haar grootouders. Sinds de invoering van de KidsID de eerste keer dat ze naar het buitenland gaat. Je moet daarvoor een pasfoto hebben en de fotootjes van de schoolfotograaf waren niet geschikt. Dan maar naar een fotograaf, in één zwier met het afhalen van de Collect & Go bestelling dus de dichtstbijzijnde bij de Colruyt, die toevallig veel kinderfoto’s in de etalage heeft en reclame maakt voor communiefoto’s.
We stappen binnen en Manon kruipt in haar schulp. Wat verwacht je van een 3-jarige in een wildvreemde omgeving? Als er meerdere mensen zijn die ze kent ontdooit ze snel, maar met alleen mama en met een mevrouw en meneer met grote zwarte monsters in hun handen heeft ze meer zin om zich te verstoppen. Die fototoestellen lijken absoluut niet op onze simpele Nikon. Gevolg: ze wil niet rechtop zitten, de handjes gaan aan de mond enzovoort. Typisch gedrag van een bedeesde 3-jarige. We halen de grote middelen boven: de fotografe biedt een snoepje aan voor na de foto, ik beloof witte chocolade. Noppes.
Een andere klant komt binnen voor pasfoto’s. De man neemt over want boven wachten er communicantjes voor hun fotoshoot. Ik laat de andere klant onmiddellijk voorgaan: een voorbeeld! Het werkt: kleine meid ziet het gebeuren en laat zich op de stoel installeren zolang het dezelfde stoel is als het meisje ervoor en hop een redelijke foto. De foto’s worden afgedrukt, ik betaal. Dan vraagt Manon of ze haar snoepje mag. De doos in kwestie is verdwenen.
De fotograaf begint uit de hoogte tegen mij te preken: dat hij ertegen is, dat de kinderen tegenwoordig niet opgevoed zijn, dat hij zich niet aantrekt wat mijn visie op opvoeding is maar dat wat hem betreft er geen snoep zal gegeven worden. Ik reageer rustig dat ze voor haar leeftijd zich voorbeeldig gedragen heeft, dat er een belofte gemaakt is en dat Manon niet zal snappen wat ze verkeerd gedaan zou kunnen hebben, zeker niet gezien haar leeftijd. Dat ze het maar jong moeten leren krijg ik als reactie. Een ijzige staarwedstrijd van 20 seconden volgt. De doos verschijnt terug. Manon krijgt haar snoepje. De man krijgt zelfs geen goededag meer van mij.
Daar zien ze mij nooit meer terug. Ik kookte.
Ik begin zowaar ook een beetje te koken, terwijl ik dit lees. Sommige mensen… tsss.