Al even geleden schreef mijn man deze blogpost. De prachtige dame waar dit stuk over gaat heb ik zelf niet zo goed gekend als hij natuurijk, maar goed genoeg om te weten dat ze dol was op ons gezinnetje. Toen we trouwden sloop ze mee met de bende die ons huis wat op stelten zette. Met haar Servische afkomst had ze het voor tradities, en stond ze erop dat er rijst in ons bed moest liggen, anders zouden er geen kindjes komen! Ze wist natuurlijk niet dat ik toen al 8 weken zwanger was…
In april kwam ze nog langs en had ze een cadeau mee voor Manon: de Vtech speel en leer kikker. Kikker is Manon haar favoriete speeltje in bad, omdat hij ook reageert op wat ze ermee doet: in of uit het water, op de knoppen duwen, drinken geven,… Elke keer dat Manon in bad gaat worden we opnieuw herinnerd aan de lieve dame die zo dol was op onze kleine meid.
Sinds de blogpost van mijn man is het nieuws jammer genoeg niet meer zo hoopvol. De medicatie om de bloedklonter op te lossen heeft een hersenbloeding veroorzaakt en extra MRI scans brachten nog meer problemen aan het ligt. Onze suikertante ligt in coma en hoewel ze instinctief reageert op prikkels is er weinig tot geen hoop dat ze ooit uit deze toestand zal ontwaken. De hersenschade is te groot.
De dame die ik bezocht in het ziekenhuis is niet meer de lachebek met glinsterende oogjes van een paar weken ervoor. Ze kijkt ons wazig aan, knippert met de ogen op commando en mompelt soms een ja of een nee. Op één of andere manier is afscheid nemen op deze manier nog duizend keer zwaarder dan bij een plots verlies.
Maar de kikker blijft vrolijk zingen in bad, en Manon roept nog steeds uitgelaten: “Jaaa! Met Kikker spelen!”, wanneer we aankondigen dat het badjestijd is. Ook nu brengt ze nog steeds blijdschap, en dat is nog maar eens een teken hoe speciaal ze wel was.