We zijn met Manon druk bezig om woordjes te leren. Kleine boekjes met dingen die ze leuk vindt en zo. Het is ongelofelijk vertederend om haar te zien worstelen met haar tong om sommige woordjes zo goed mogelijk na te zeggen. We vragen haar goed naar ons te kijken en we articuleren overdreven, ze kijkt ons ernstig aan, draait haar hoofdje om elke kant van ons gezicht te observeren en doet dan een verwoede poging. Haar woordenschat breidt ongelofelijk snel uit, maar wij moeten onze oren toch goed oefenen om duidelijk haar boodschap te begrijpen.
Een lijstje schattige woordjes:
– Manon – Mamon
– rammelaar – wammel
– telefoon – allo
– boterham – boke
– Mega (Mindy) – mea
– Plop – pwop!
– Bumba (what else)
– drinken – dinke!
– pamper – papete
– stinkdier – stinkie
– boempetat!
– auto – tauto
– grote en kleine boodschap, scheetjes – pipi!
En als ik vraag: “word jij een flinke grote meid?”, dan krijg ik als antwoord: “Jaaaaaaaaaaaa!”. Wat wel een verademing is tussen de resem “nee, nee, nee!” die we nu ook te horen krijgen.