Sommige mensen weten al dat mijn man nogal druk bezig is met alles wat Agile practices aangaat: scrum, kan-ban, agile, lean, etc. zijn termen die ik regelmatig naar mijn hoofd geslingerd krijg (en theorieën die mij in mijn dagelijkse werk wel af en toe goed van pas komen). Zondag nam hij me mee naar de eerste Coach Retreat in het iBBT in Gent. Manon mocht ook mee, er zou genoeg kinderanimatie zijn.
Het Retreat concept werd voor het eerst georganiseerd door Cory Haines voor developers volgens een redenering waar ik wel kan inkomen. Programmeren, coachen, enz. kan je vergelijken met het spelen van een instrument, maar daar waar je met je instrument uren oefent voor een optreden word je in het echte leven als het ware op het podium gegooid. Waarom nemen we dan nooit meer de tijd om te oefenen?
De Coach Retreat kreeg nog een extra speciaal tintje: partners en kinderen worden ook uitgenodigd, omdat zij vaak voor een probleem een frisse invalshoek kunnen toevoegen.
De dag verliep volgens het Open Space principe: iedereen kon op verschillende timeslots een onderwerp kleven waarover die persoon het wilde hebben en dan volg je een paar simpele principes:
– De deelnemers zijn de juiste personen
– Wat er gebeurt, is het enige dat kan gebeuren
– Het begint wanneer het begint
– Als het voorbij is, is het voorbij
Daarbij komt één wet, de wet van de 2 voeten: als je niets meer kan leren of bijdragen aan de discussie, gebruik je voeten om je te verwijderen en een plaats te zoeken waar je wél iets kan leren of bijdragen.
Er waren verschillende zalen ter beschikking. In 1 van de zalen stond een grote tafel vol schilderspullen: canvas, verf, papier, noem maar op. In deze zaal een extra regel: wanneer je hier discussieert moet je intussen ook schilderen, het maakt niet uit wat. Deze techniek verplicht je om de creatieve hersenhelft te stimuleren, zodat je misschien ook een pak creatiever uit de hoek kan komen in de discussie. Hier kon ik even aan deelnemen tijdens een discussie over omgaan met verschillende karakters in een team en intussen schilderde Manon lekker veel rood op een canvas, op het plastic eronder en op haar voeten. De kinderen konden zich hier dus ook uitleven, maar ook met een hoop lego en een Xbox Kinect die in een aparte zaal was opgesteld.
Gezien de aanwezigheid van de kinderen werd er onder de middag spontaan wat gediscussieerd over opvoedmethodes en de verschillende karakters van kinderen binnen hetzelfde gezin.
Niet lang na de middag zijn we dan toch vertrokken, Manon weigerde te slapen maar was zo moe dat ze echt lastig begon te worden en weende. Hierdoor miste ik de sessie over serious play die me wel interesseerde, maar dat zal dan voor een andere keer zijn.
Voor ons vertrek kreeg ik nog een bos bloemen in mijn handen gestopt: een cadeautje aan de partner voor ons geduld met hun hersenkronkels. Een fijne attentie!
Binnenkort wordt er een nieuwe Coach Retreat georganiseerd. De events zijn gratis, dus kom gerust een kijkje nemen! (Wel inschrijven op voorhand, zodat er voldoende lunch voorzien is 😉 )