Vanavond heb ik een babysit. Niet laat, want Manon kan er niet blijven slapen, maar laat genoeg om nog heel even te gaan genieten. Vanavond ga ik nog even naar de Gentse Feesten. Nog eens naar het Baudelopark. Om 18u30 moet ik er zijn, dat zou moeten lukken. Om 18u30 is er namelijk Boombal Intiem met Naragonia. Zij speelden live onze openingsdans op ons trouwfeest: Calimero. En ze zullen het vast en zeker ook nu weer spelen. Een eenvoudig maar vrolijk deuntje, Pascale kon het zelf niet geloven dat we haar nummertje verkozen boven al hun andere nummers. Ik zie ze nog in romantische vreugdetranen staan met haar accordeon toen onze openingsdans eindigde.
Maar vanavond spelen ze dus. Op de circusvloer in het Baudelopark. Om 18u30. Het moet droog blijven. Het zal droog blijven! Ik wil er zoals zo vaak op hun muziek wegdromen, me met de ogen dicht laten gaan in de sterke handen van een danspartner die ik blindelings kan vertrouwen en walsen (in 5 alsjeblieft dankuwel, of in 8, dat mag ook), mazurka’s dansen en even gek doen tijdens een scottish. Tijdens jigs of tovercirkels zal je me aan de rand van het podium kunnen vinden, starend naar Toon en Pascale, kijken hoe hun vingers een magisch spel spelen, zien hoe ze perfect op elkaar ingespeeld zijn, terug goestig krijgen om mijn traverso vast te pakken en eindelijk eens de halve noten te leren spelen zodat ik die melodietjes uit hun deuntjesboek kan leren spelen. Ik dans geen jigs of tovercirkels meer, een verhaal met een gebroken/gebarsten/gekneusde teen, maar het geeft me de gelegenheid nog eens te staren naar die mensen voor wie hun instrument een verlengstuk van zichzelf is geworden. Mensen die als het ware pas écht heel worden met hun instrument in de hand.
U komt toch ook? ‘t Is in het Baudelo te doen.