Onlangs vertelde ik nog dat Manon in bad gevraagd had om op het potje te gaan. Intussen zijn we wat beter geïnstalleerd: het potje dat in de kast zat en niet zo comfortabel bleek verhuisde naar de douche boven, naast het tweede toilet daar. We bestelden een groen-wit Hoppop Donut potje bij Baby Dump want daar stonden ze in de uitverkoop waardoor zelfs met verzendingskosten erbij het nog goedkoper uitkwam dan hier in de winkels. Manon was verrukt toen ze het kreeg en spendeerde dus al menig vruchteloos moment op de donut, telkens applaudisserend voor zichzelf want zo lang er niets in ligt geef ik geen krimp.
Toen ze gisteren wat lastig aan mij trok snapte ik het niet goed. Na wat gebrabbel zag ik plots het idee dagen en sprak ze opnieuw “Potje! Potje! Pipi doe!”. Hop dan, samen naar de badkamer. Ze zat een minuutje op het potje. Er kwam niets. Terug pampertje aan? Nee hoor, want er kwam geen applaus van mama. Nog even proberen op dat potje en toen voelde ik me plots ongelofelijk trots: ik hoorde een straaltje!
Snel papa erbij geroepen, feest met ons 3! Manon heeft voor het eerst netjes in haar potje gedaan nadat ze het zelf is komen vragen! Het kind is begot nog geen 20 maand. Snif. Het cliché van ze worden zo snel groot, het is verdorie echt waar hé!