Toen er nog geen sprake was van een munchkin was ik uitgenodigd op een Janbibejan-avond. Voor diegenen die geen flauw idee hebben: het is als een Tupperware demonstratie avond maar dan met houten en stoffen speelgoed. Wijs gerief, maar intussen is de Belgische afdeling failliet gegaan en bestaat het enkel nog in Nederland.
Nu ja, er was dus nog niet echt sprake van een kindje in huis maar je koopt meestal wel iéts op die avonden. Dus kocht ik vol goede moed een zoemknoop om mijn borstspieren te trainen (eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik die nog maar bitter weinig gebruikt heb) en een geboortebox die ik eerder zag zitten voor ons nakend huwelijk:
Voor het huwelijk werd de doos gebruikt om de wenskaarten van de genodigden tijdens het feest in te leggen. De doos bleek echter snel te klein om alle herinneringen van het huwelijk (gedroogde ruiker en corsage, kaartjes, naamkaartjes, …) in te bewaren. En toen werd ik zwanger en kreeg de doos haar doel zoals ze ontworpen werd: geboortebox.
Wat heb ik er zoal ingestopt qua herinneringen? Gewone spulletjes, ik ben geen freak die een stukje navelstreng op sterk water zou gaan bewaren.
– het eerste tutje dat ze nadien weigerde (de duim was beter)
– het tweede tutje waar ze een gat in beet
– de eerste krabwantjes
– de wenskaartjes die we kregen en maanden alle kasten inpalmden
– een zakje suikerbonen
– een geboortekaartje
– de eerste slofjes
– het eerste mutsje dat ze droeg op de materniteit
– heel veel herinneringen
De doos gaat nog zeker bijgevuld worden met de eerste schoentjes waar ze de komende maanden zal uitgroeien. Deze zomer wordt de doos weggeborgen, om af en toe eens naar te piepen, om melancholisch naar de inhoud te staren, om herinneringen op te halen, om later aan de kleine meid te geven wanneer ze niet meer zo klein zal zijn.
zo’n leuk idee,en mooie herinneringen voor Manon als ze later zelf in de doos gaat kijken.