Twitter ligt plat. Al een paar uur. Kapot.Zowel de API als de webtoegang reageren niet meer. Op zich niks ernstig. Maar het is pas op dergelijke momenten dat ik voel hoe hard dat online wereldje zich in mijn leven genesteld heeft. Ik heb intussen een hele werklijst afgewerkt en de afwezigheid knaagt.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben niet uitzonderlijk meer productief geweest, en al zeker niet omdat Twitter eruit ligt. Het knaagt omdat de altijd aanwezige mensen op Twitter op dagen zoals vandaag waar ik alleen thuis ben met de kleine spruit steeds een fijne opkikker zijn. Wanneer ik trots kan melden dat ik het frituurvet heb ververst en daarbij heel de pot een grondige beurt heb gegeven. Wanneer ik kan delen in het leed van andere Twitteraars dat ook zij een immense berg strijk proberen te tackelen. Twitter is een klankbord wanneer ik geen “levend” klankbord ter beschikking heb.

En ja, ik beken, ik mis het en het voelt een beetje als afkicken.