Er was verstelwerk te doen. Jeans te repareren. Ik stelde het al belachelijk lang uit, maar mijn man drong aan, die extra broek was toch nodig in de kleerkast, een nieuwe kopen een beetje onnozel als deze er toch nog hing. Ik weet niet waarom, maar die stap zetten om de naaimachine uit de kast te halen en aan te koppelen is er vaak te veel aan. Uitstelgedrag. En eens die daar op de eettafel staat wil ik dat ik er in één keer wel wat mee kan doen, en niet alleen een onnozele jeans repareren. Er lag nog een lap stof van toen ik haar “kant-en-klaar” gordijn had ingekort. En toen rolde er een kussen van onder de naald. Nah.