Een tijdje geleden merkte een goede vriend van mij op dat hij eigenlijk nog nooit naar een ballet was geweest. En hoewel ik 10 jaar klassieke dans volgde op de muziekschool moest ik toegeven dat ik ook nooit naar een écht klassiek ballet was geweest. De planning werd onmiddellijk bekeken: in december gaan de naar De Notenkraker, maar veel dichterbij was er een modernere voorstelling die onze aandacht opeiste: RAVEL.
Zowat iedereen kent de Bolero van Ravel wel, maar hij schreef ook andere zeer bekende stukken die we misschien niet meteen aan de naam Ravel hangen.
Het ballet bestond uit 3 delen.
Het eerste deel was Schilderijen uit een tentoonstelling in de beroemde orkestratie van Ravel. De ballerina’s leken in hun lange jurken wel te zweven of op wieltjes te staan en het onophoudelijke spel met kaders en schaduwen brachten een bijna surreële set aan schilderijen tot leven. De piano op de achtergrond maakte het geheel af.
Deel twee was een interpretatie van Ma Mère l’Oye, waarbij mannen en vrouwen een vrijwel gelijk kostuum met halflange rok droegen, de bewegingen zo gelijkaardig dat je niet meer kon zien wie man en wie vrouw was. Enkel bij de hoofdrollen was dit verschil nog duidelijk.
Deel 3 was een waar hoogtepunt, niet in het minst voor mezelf. Opera Ballet Van Vlaanderen is nu slechts 1 van 3 compagnieën die toestemming gekregen hebben om dit stuk op te voeren: Boléro in choreografie van Maurice Béjart! De Boléro is een choreografie die zowel door een man als een vrouw kan uitgevoerd worden, en wordt in deze reeks afwisselend opgevoerd. Voor deze eerste avond was de hoofdrol voor ballerino Wim Vanlessen weggelegd die de opdracht feilloos uitvoerde.
Voor een indruk van de bolero kan je hier eens naar kijken, maar film komt niet in de buurt van de échte opvoering.