Vorig jaar was wat te chaotisch, maar dit jaar zou het lukken om Manon op woensdag namiddag naar de dansles te laten gaan. Vorige week was er een gratis proefles, en er zouden nog klasgenootjes naar de les komen!
Toen ik op school aankwam en Aidan wilde ophalen werd ik snel tegengehouden: Manon was tegen een tafel gevallen met een bloedende tand en lip tot gevolg. De huisdokter bleek met verlof. Haar vervangster was gelukkig direct beschikbaar om een snikkende Manon op te vangen en gerust te stellen: het zag er erger uit dan het was.
We haalden het nipt om tot de conclusie te komen dat er geen klasgenootjes bij het eerste dansuur waren, hoewel dat tot en met 6 jarigen voorzien is. Ze was ook niet gemotiveerd om mee te doen: ze vond het kleuterdansjes.
Dus gingen we maar naar de bib die er letterlijk naast is.
Een uurtje later stonden we terug aan de danszaal. De groep van 7-9 jaar zou eraan beginnen en ja hoor daar waren de klasgenootjes. Ze begon vol goede moed, maar na een dik half uur zag ik haar meer en meer gedemotiveerd worden. Het is streetdance, en het zijn echte choreografieën die aangeleerd worden, met 2 dansertjes samen, echt bijna als “crew” dingen doen. Gevolg: ze vindt het te moeilijk en ze is geen meisje met “attitude” zegt ze maar wil sierlijk zijn. Helemaal niet de dansles die ze verwacht had.
Nu zijn we een week later en we probeerden een echte dansschool in de buurt. Een ander schoolvriendinnetje gaat daar ook al even op dansles. Het verschil was enorm: een meer homogene groep qua leeftijd, 2 leraressen voor de groep zodat individuele hulp mogelijk is en natuurlijk een gigantische spiegelmuur. Mama mocht de portemonnee open breken: een dans outfit (danku Decathlon voor betaalbare en leuke spullen!) en een lidkaart. Ze kan nu al niet wachten om naar de volgende les te gaan.