We zitten aan tafel. Tegen de gewoonte in is Manon vlot en smakelijk aan het eten, wat meestal wel goed loopt met zachte sandwiches. Aidan daarentegen moddert wat aan, prikt wat met zijn vingers in het eten. Manon is gewend om aangespoord te worden, en kijkt met grote ogen naar haar broer.
Na wat aansporen en nukkige reacties van Aidan stel ik hem een ultimatum: “Ofwel bijt je in de boterham, ofwel ga je even in de hoek staan wachten.” Hij kijkt mij rustig aan. Manon haar ogen worden zo groot als schoteltjes.
“Noek.”, antwoordt hij. Waarop hij rustig van zijn stoel komt en in de hoek gaat staan.
Manon schudt meewarig het hoofd en doet van facepalm (waar heeft ze dat vandaan?).
(2 minuten later werd de sandwich met kaas smakelijk verorberd door Aidan, no drama.)