Toen dit gepubliceerd werd las ik plots in mijn tijdlijn heel wat angstige jonge vrouwen. Vrouwen die hierdoor aan het twijfelen gebracht werden. Vrouwen die wel een kinderwens hadden, maar plots zich afvroegen of ze die kinderwens niet beter zouden opbergen.
Een vriendin vertelde onlangs een gelijkaardig verhaald. Hoge werkdruk, de wens om op zijn minst de kinderen ‘s ochtends zelf naar de crèche te kunnen brengen, maar haar werk ook doodgraag doen. Tot op het punt dat er commentaar komt op de combinatie van haar positie en haar 2 kinderen en wens voor meer kindjes.
Jullie zullen wel al gemerkt hebben dat het hier ook af en toe een fijne bende is. Mijn man is zelfstandig en gaat waar en wanneer de klanten hem vragen. Dat kan Brussel zijn en dan is hij de dag zelf terug thuis, hopelijk tegen het avondeten. Dat kan Roemenië, UK, Nederland, Oostenrijk tot zelfs India toe zijn, en dan jongleer ik ons gezinnetje op mijn eentje voor een aantal dagen.
Ik maak dankbaar gebruik van ouderschapsverlof, dat ik nu pas opnam wanneer Manon naar school begon te gaan. De crèche hier was gemakkelijk, ziet u, open om 6u30, sluitingstijd tegen 19u. Ik kon perfect mijn fulltime job blijven doen. Schoolopvang is een ander paar mouwen: dicht om 18u zonder pardon. Mijn nieuwe baas was begripvol, en ik heb mijn ouderschapsverlof in 4/5 op een voor mij heel voordelige manier: ik zal steeds op tijd zijn voor de opvang en ik voel geen verschil in verlofdagen. Wel in werkdruk, maar dat is mijn eigen verantwoordelijkheid. De bluts met de buil nemen hoor ik vaak zeggen.
We gaan veel minder uit dan vroeger, en eigenlijk ging dat vanzelf, en ervaar ik dat zelden als een gemis. Ik koop minder voor mezelf, heb het geluk dat we veel kinderkleertjes uit een familie en vrienden doorgeefsysteem krijgen, en kijk daardoor veel harder uit naar bijvoorbeeld mijn verjaardag, wanneer ik het mij kan permitteren om een hebbedingetje te vragen.
Maar uiteindelijk waren het allemaal bewuste keuzes die voortvloeiden uit andere bewuste keuzes. Het is niet makkelijk, en het is zeker geen must om al dan niet een kindje te krijgen (want dat is een heel andere discussie). Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik jullie graag de raad zou geven alles te relativeren en bewuste keuzes te maken. Ik ken intussen veel mama’s die dat gedaan hebben, en niet-mama’s die dat ook gedaan hebben. Keuzes die allemaal te respecteren zijn, maar waarbij het niet eerlijk zou zijn iemand bang te maken en daarbij ogenschijnlijk de keuzes drastisch in te perken door te doemdenken en vrouwen kwetsbaarder voor te stellen dan ze zijn. (en even cru gezegd: wat met een papa met kindjes die plots zijn vrouw verliest of erdoor verlaten wordt en alle zorg op zich moet nemen? Heeft die het dan plots niet belachelijk moeilijk?)
It’s your life. It’s your responsibility. En geloof me, eens je ergens volledig voor gaat en je de verantwoordelijkheid voor je eigen keuzes op een nuchtere manier opneemt, dan kom je er wel uit, uit die puzzel. Met moeilijke en makkelijke dagen, moeilijke en gemakkelijke keuzes en beslissingen. Maar het leven zou maar saai zijn zonder ups en downs, nietwaar?