Mijn moeder is fan van dahlia’s. En waarom ook niet? Die planten bestaan in fascinerende variaties:
Maarrrrr dahlia’s zijn knolplanten die niet tegen vorst aan de grond kunnen. Wat we dus elke winter wel krijgen in België. Dus die knollen moeten elk jaar opgegraven, op een duistere droge plaats bewaard en in de lente terug in de grond gestopt. En voor een paar planten is dat geen probleem. Maar dat kweekt dus knollen bij, en bij, en uiteindelijk zit je dus met een halve akker aan dahlia’s!
Gisteren was het weer planttijd. Mijn moeder is net hersteld van een longontsteking, dus die fysieke inspanning zat er niet in. Gelukkig waren we met genoeg werkers: Mijn broer en zijn gezin, mijn vader en ons gezinnetje vlogen er gezwind in, en in slechts 2u tijd waren alle knollen in de grond. Binnen een aantal weken zal de afscheiding tussen tuin en koeienweide opnieuw netjes verstopt zijn door groen met rode pomponnetjes erin. En de koeien zullen zich weer verlekkeren aan de bladeren die tot voorbij de omheining komen. Die beesten zijn daar dol op!
Amai mijn lijf. En te zeggen dat ik de laatste tijd al aan fitness deed om terug wat kracht op te bouwen…