Op bezoek bij Kind en Gezin, het is toch altijd wat. Aidan werd gemeten en gewogen: 64cm en 7,340 Kg, wat hem netjes op zijn curve van P85 houdt, hoewel de dokter eerst liet uitschijnen dat zijn gewichtstoename toch niet zo normaal was. Wel dus. Motorisch volgt hij blijkbaar ook alles wat hij moet doen: handjes opeten, openen en bekijken; willen op de voetjes staan; zich beginnen rechttrekken als je 2 vingers geeft; beginnen duwen om naar het rollen toe te werken wanneer hij op zijn buikje ligt.
Toch blijf ik het gevoel krijgen bij de verpleegster dat ze op haar tong bijt om mij de les niet te lezen, aangezien het niet mijn eerste kind is en ik niet meer twijfel om mijn mening te zeggen. Ach ja, de kleine man blaakt van gezondheid, en zoals voorspeld willen ze niet geloven dat hij een tand maakt. Alle aanwijzingen zijn er nochtans, tot de vreemd ruikende plaspampers toe! Nog 3 weken te gaan, bets are open!
In elk geval: mijn flinke kerel weende maar heel even bij het spuitje en doet het voor de rest prima, de gigantische snotneus niet in acht genomen, maar daar geraakt hij ook wel door. Vanaf vandaag gaat hij naar de creche, en hoewel de ochtend blijkbaar wat moeilijk was zou hij zich in de namiddag te pletter geamuseerd hebben. Aangezien hij nu als een blok ligt te slapen kan ik daar wel inkomen.
En daarmee komt er ook een einde aan mijn bevallingsverlof. Vanaf maandag is het terug ratrace, in 4/5 weliswaar waardoor ik op woensdagnamiddag thuis ben en op andere dagen vroeger thuiskom. Zo kan ik op woensdag exclusieve aandacht besteden aan Manon. Nog heel even genieten van het thuis zijn. Nog heel even…