De kleinste man in huis vecht nog steeds met de regelmaat van de klok tegen zijn darmpjes. Ik kijk uit naar de 6 weken grens, wanneer die miserie zou moeten verbeteren. We gingen met hem naar de osteopaat voor de reflux en de voorkeurshouding en kregen een kuur darmflora mee die ook al begint langzaam te helpen. De reflux is ook al wat beter. Intussen ben ik nogal doodop aan het geraken.
Dus de keelontsteking van mijn man kwam nogal ongelegen: aanpassen aan 2 kindjes is lastig genoeg zonder dat er zieke bij komen kijken.
Gisteren kwam de kraamhulp langs die me een broodnodig dutje liet doen. Ik sliep te lang, waardoor ik me naar de school moest haasten. Ik was er wel gerust in: Manon zou wel bij de kindjes van de opvang aan het spelen zijn en ik was maar 10 minuutjes te laat. Maar ik zag ze niet direct en ik werd snel verwezen naar de refter, waar de opvang bij slecht weer doorgaat. Ik verzeker u: uw hart staat efkes stil als uw kind daar bleek als een laken op een ehbo bedje ligt met de juf ernaast! Waarom hadden ze mij niets laten weten? Blijkbaar was ze na de laatste speeltijd huilerig geworden en dachten ze dat ze nu koorts had. En ja hoor: thuis de zetel op, temperatuur genomen en perdolan erin.
Ik geef toe, ik heb opgegeven en een hulplijn ingeroepen. Manon is bij haar grootouders aan het uitzieken van een beginnende oorontsteking.
En ik voel me schuldig.
Opgegeven? Maar meisje, je hebt perfect gehandeld. Sociale netwerken aanspreken zodat de mama gezond en op de been blijft is de allerbelangrijkste voorwaarde voor een draaiend gezin met kleine kindjes. Je moet je dus niet schuldig voelen maar trots. Trots dat je weet wanneer je beroep moet doen op anderen. En trots dat je genoeg mensen kent die graag voor je kindjes zorgen! XXX!
Dat is niet opgeven! beter eerst eventjes allemaal bekomen dan tegen volgende week allemaal ziek. En Manon die zal wel genieten van die extra aandacht bij opa en oma.