Voetjes omhoog

Hectisch kan je het wel noemen de voorbije weken. Ik ging moedig door, maar tegen zaterdagnamiddag gaf mijn lichaam het eerste signaal dat het er eigenlijk niet mee kon lachen. Wat rusten en een ontspannende babbel hielden me echter vlot op de been, ik deed er zelfs nog een lekkere twunch bovenop.

‘s Nachts sliep ik zeer slecht met dromen die niet veel goeds voorspelden. Zondagochtend wilde ik het een en ander regelen in het huishouden, maar nu was het zeer duidelijk: harde buiken. Op 18 weken.

Telefoontje naar de materniteit dus. De vroedvrouw maakte zich er niet veel zorgen over: de zetel in en rusten en als het na 2 uur niet minder werd eens binenkomen. Het rusten hielp wel degelijk maar niet helemaal. Deze ochtend trok ik dus naar de huisdokter die me zonder pardon een week platte rust voorschreef. Geen risico’s, geen tegensputteren. Baby op de eerste plaats.

Dus lig ik hier braaf, voetjes omhoog. De eeepc aan mijn zijde en een stapeltje boeken die al even wachten om gelezen te worden. Platte rust zal het zijn.