Veel aanmoediging heeft ze niet meer nodig. Vandaag kreeg de kleine meid goed in haar kopje dat ze het wel degelijk kan, dat stappen. Een metertje of anderhalf metertje afleggen, met bemoedigende woordjes van mama en papa. Een schaterlach wanneer ze het haalt, een verbaasd snoetje wanneer ze op haar poep belandt, gelukkig vangt de pamper de bots wel op.
En dan zijn de aanmoedigingen niet meer nodig: oversteken van de salontafel naar het houvast van de zetel doet ze zonder twijfelen. En dat helpt ook voor het zelfvertrouwen bij het op- en afstappen van haar loopautootje.
Ze stapelt ook haar potjes netjes tot een toren en kan de balletjes door de hamerbank hameren. Twee dingen waar ze tot voor kort niet in slaagde of geen interesse in toonde.
De poes blijft een heerlijke attractie, zacht en eigenzinnig, maar ze ondergaat de zachte klopjes en nieuwsgierige uitroepjes met een engelengeduld. En ze is de nodige aanmoediging om te leren in de zetel te kruipen en daar recht te staan, want overdag is de rugleuning een favoriete poezenslaapplaats die enkel zo bereikbaar is.
We zijn weer in een stroomversnelling 🙂
Zo’n mooi stukje!
Thanks 🙂